GREAT COMIC BOOK COVER ARTISTS #3: JAMES JEAN

O James Jean είναι ένα σχετικά νέο ταλέντο. Κάνει illustrations σε περιοδικά, πίνακες, διαφημίσεις, εξώφυλλα και πολλά άλλα. Δυστυχώς δεν έχει ζωγραφίσει στις εσωτερικές σελίδες κάποιου κόμικ, κάτι που θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να δώ. Έγινε γνωστός κυρίως για τα εξώφυλλα του στo FABLES, σειρά της Vertigo.Τα εξώφυλλα αυτά έχουν μαζευτεί στο artbook με τίτλο "FABLES COVERS: The Art of James Jean Vol 1" (που φαίνεται να είναι out of print αυτή τη στιγμή).

ΤO ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ SITE: LINK
H ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ COMIC BOOK DATABASE: LINK
ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ COVER GALLERY: LINK (ΟΛΑ μαζεμένα)
H WIKIPEDIA ENTRY TOY: LINK
KAI ΤΟ SITE ΜΕ ΤΗΝ ΜΗ ΚΟΜΙΞΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ: LINK

KAI 5 ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΤΟΥ: (κλικ και μεγαλώνουν)

NOT KNOWING WHEN TO STOP.

A LOOK AT THE RINGO STARR DISCOGRAPHY.

(studio albums only).

Sentimenal Journey

Release date: March 27, 1970

Στον πρώτο του δίσκο, ο Ringo αφήνει το rock 'n' roll και διασκευάζει τα αγαπημένα τραγούδια της μητέρας του από την δεκαετία του '30 και του '40.






Βeaucoups of Blues

Release date: September 25, 1970

Στη συνέχεια, πηγαίνει στο Nashville,Tennessee και με τη βοήθεια τοπικών μουσικών ηχογραφεί έναν δίσκο με τραγούδια Country.

"Ringo"
Release date: November 2, 1973

Ο τρίτος του δίσκος είναι και ο πιό επιτυχημένος εμπορικά της καριέρας του. Και οι τρείς πρώην Beatles συμμετέχουν σε κάποια κομμάτια.

Goodnight Vienna
Release date: November 15, 1974

Εδώ ο Ringo αποτυγχάνει να ακολουθήσει την εμπορική επιτυχία του "Ringo". Στο εξώφυλλο παρωδεί την κλασσική ταινία επιστημονικής φαντασίας "The day the earth stood still!".

Ringo's Rotogravure

Release date: September 17, 1976

O Ringo φεύγει από την Apple Records και αλλάζει δισκογραφική εταιρία. Η μουσική παραμένει μία από τα ίδια.






Ringo the 4th

Release date: September 30, 1977

Μέσα στην έκρηξη του Punk ο Ringo ντύνεται βασιλιάς και ακολουθεί soul-pop μονοπάτια με πινελιές Disco.

Bad Boy

Release date: June 16, 1978

Η μεγάλη εμπορική αποτυχία του "Ringo the 4th" τον αναγκάζει να αλλάξει πάλι δισκογραφική εταιρία και να γίνει Bad Boy.

Stop and Smell the Roses

Release date: November 20, 1981

Μπαίνουν τα 80s, ο Lennon δολοφονείται, ο Ringo παντρεύεται ξανά και αποφασίζει να βγάλει καινούργιο δίσκο.

Old Waves

Release date: June 16, 1983

Άλλος ένας δίσκος από τον Ringo. H εταιρία δεν διανέμει τον δίσκο ούτε σε Αγγλία ούτε σε Αμερική. Κυκλοφορεί μόνο σε Καναδά, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ιαπωνία, Μεξικό, Βραζιλία και Γερμανία.

Time Takes Time

Release date: May 22, 1992

Αποφασίζει να κάνει το comeback στα 90s (11 χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο του που κυκλοφόρησε στην Αμερική) επιστρέφοντας στο Μπητλικό ήχο που τον καθιέρωσε.

Vertical Man

Release date: June 15, 1998

Οι δίσκοι The Beatles Anthology ξαναφέρνουν το συγκρότημα στο προσκήνιο οπότε ο Ringo αποφασίζει να γιορτάσει τα 58α γενέθλιά του με έναν νέο δίσκο!

Ringorama

Release date: March 24, 2003

Νέα δεκαετία, ο Harrison πεθαίνει και ο Ringo μαζεύει διάσημους φίλους του (David Gilmour, Eric Clapton, Willie Nelson κ.α.) σε αυτή την καινούργια του προσπάθεια.

Choose Love

Release date: June 7, 2005

13o album στη δισκογραφία του, μέσα της δεκαετίας των 00ς και ο Ringo διαλέγει την αγάπη και σχηματίζει το σήμα της ειρήνης στο εξώφυλλο.

Livepool 8

Release date: January 14, 2008

Το Livepool είναι πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, οπότε του δίνεται η ευκαιρία να φτιάξει ένα νοσταλγικό δίσκο για την πόλη του.

KEEP THEM COMING RINGO!!!

GREAT COMIC BOOK COVER ARTISTS #2: ALEX ROSS

Ο Alex Ross γνώρισε μεγάλη επιτυχία στα 90s σχεδιάζοντας το MARVELS και το KINGDOM COME (αν κ εγώ θεωρώ καλύτερο κι από τα δύο το EARTH-X που έγραψε μαζί με τον Jim Krueger και σχεδίασε ο John Paul Leon). Το σκίτσο του είναι εντυπωσιακό αλλά δεν δουλεύει τόσο καλά στο εσωτερικό ενός κόμικ όσο σε εξώφυλλα. Μειονέκτημα του η περιορισμένη θεματολογία (σουπερήρωες). To artbook για τη δουλεία του με τίτλο "Mythology: The DC Comics Art of Alex Ross" είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον (το αντίστοιχο για τον Brian Bolland που ανέφερα την προηγούμενη βδομάδα, έχει τίτλο "The Art of Brian Bolland" και δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει).

ΤO ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ SITE: LINK
H ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ COMIC BOOK DATABASE: LINK
ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ COVER GALLERY: LINK (ΟΛΑ μαζεμένα)
H WIKIPEDIA ENTRY TOY: LINK
KAI H LAMBIEK ENTRY ΤΟΥ: LINK

KAI 5 ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΤΟΥ: (κλίκ και μεγαλώνουν)

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ.

Πρώτον, δεν έπρεπε να το είχα δεί. Αλλά λίγο η Κυριακίλα της ημέρας, λίγο ότι βαριόμουν, αποφάσισα ενώ καθόμουν στο pc χτές να ανοίξω την τηλεόραση. Πάνω στο zapping πέτυχα μια εκπομπή του Alpha με τίτλο Your Countdown. Αυτή η εκπομπή λοιπόν θα παρουσίαζε με βάση επίσημα λέει στοιχεία πωλήσεων τους πιό εμπορικούς δίσκους των τελευταίων 25 χρόνων στην Ελλάδα. Δεν γαμιέται λέω, άστο να παίζει...

Δεύτερον, δεν έπρεπε να αφιερώσω post σε αυτό το πράμα. Η εκπομπή ήταν χαμηλής αισθητικής (φέρε στο μυαλό σου μια εκπομπή που είχε ο Mικρούτσικος που μαντεύαν τη συνέχεια του τραγουδιού; Ok το χεις). Με "φαντασμαγορικά" σκηνικά, live κοινό και καλεσμένους γνώστες της μουσικής (o dj Valentino, η Κατερίνα Στικούδη και ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος!) θα ξεδίπλωνε σε αντίστροφη μέτρηση τους δίσκους που πούλησαν περισσότερο τα τελευταία 25 χρόνια. Ο κάθε δίσκος παρουσιαζόταν με ένα videaki στο οποίο κατέθεταν τα σχόλια τους εξέχουσες προσωπικότητες του ελληνικού star system (εκ των οποίων 4 μέλη από το κούς κούς το μεσημέρι!).

Ο μόνος λόγος που τελικά αποφάσισα να γράψω είναι για να παρουσιάσω την εν λόγω λίστα. Επειδή έχω βαρεθεί σε αυτή τη χώρα να γλείφουμε το κόσμο και να λέμε το ελληνικό κοινό έχει κριτήριο, το ελληνικό κοινό ξέρει να αποφασίζει και να δικαιώνει ότι αξίζει στην μουσική και πολλά παρόμοια.
Ο Έλληνας ΔΕΝ έχει μουσικό γούστο. -
Ετοιμάσου για την ΠΙΟ WTF! Λίστα που έχεις διαβάσει εδώ και καιρό.

Τα πιό επιτυχημένα album των τελευταίων 25 χρόνων στην Ελλάδα.
30 Ζεστά Ποτά - Αφοί Κατσιμίχα (1985)

29 Confessions on a Dancefloor - Madonna (2005)
28 Supernatural - Santana (1999)
27 Born in the U.S.A. - Bruce Springsteen (1984)
26 Μόνο ένα Φιλί - Γιάννης Κότσιρας (1997)

25 Καλησπέρα - Αντύπας (1991)
24 Κρυφό Φιλί - Μιχάλης Χατζηγιάννης (2002)
23 Black Album - Metallica (1991)
22 Ως την Άκρη του Ουρανού σου - Χάρουλα Αλεξίου (2003)
21 Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά - Άλκηστις Πρωτοψάλτη (1997)
20 Χαιρετίσματα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1987)

19 Ενδέκατη Εντολή - Nana Mouskouri (1988)
18 Bad - Michael Jackson (1987)
17 Καρδιά μου μην Ανησυχείς - Αντώνης Ρέμος (2002)
16 Μικρές Φωτογραφίες - Γιάννης Πλούταρχος (2001)
15 Κοντραμπάντο - Ελευθερία Αρβανιτάκη (1986)

14 Lambanda - Kaoma (1988)
13 Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ - Πύξ Λάξ (1999)
12 Ο δρόμος της Επιστροφής - Στέλιος Καζαντζίδης (1987)
11 Εγώ ο Ξένος - Στράτος Διονυσίου (1988)
10 Η Εθνική μας Μοναξιά - Δημήτρης Μητροπάνος (1992)
09 Αρχίζω Πόλεμο - Καίτη Γαρμπή (1996)
08 Κραυγή - Άννα Βίσση (2000)
07 Σαν Τρελλό Φορτηγό - Γιάννης Πάριος (1989)

06 Κάραβαν - Τα Παιδιά από την Πάτρα (1987)
05 Brothers in Arms - Dire Straits (1985)
04 ΧΧΧ Ενθύμιον - Νότης Σφακιανάκης (1999)
03 Γειά - Δέσποινα Βανδή (2001)
(ανάβεις φωτιές, ανάβεις κι όλα τα καίς...)
02 Τραγούδι Αισθηματικό - Γλυκερία (1985)
(γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια...)

01 Latin - Georgio Dalara (1987)
(σε μαγικά νησιά θέλω να βρεθούμε, εκεί, στη Χαβάη...)

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΝΤΑΛΑΡΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟΟΟΟΟΟΟΟ

Τι να πείς γι αυτή τη λιστα, είναι χειρότερη απ' ότι περίμενα. Αν και για να λέμε την αλήθεια το γέλιο που έριξα όταν είδα τον George στην πρώτη θέση (κάπου 300.000 αντίτυπα λέει έχει πουλήσει, άκου να δείς!) δεν περιγράφεται. Ήταν μια δικαίωση (μα, ΚΑΙ latin ΚΑΙ νταλάρας στον ίδιο δίσκο; κόντεψα να πάθω ονείρωξη!).
Προσωπικά θα κράταγα μόνο το Bad του Michael Jackson και θα έκαιγα όλα τα υπόλοιπα...

GREAT COMIC BOOK COVER ARTISTS #1: BRIAN BOLLAND

(Από σήμερα και για τα επόμενα δύο Σάββατα θα κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σε ορισμένους αξιόλογους cover artists. Έχω διαλέξει έναν χαρακτηριστικό για την δεκαετία των 80ς, έναν για τα 90s και έναν για τα 00s τους οποίους θα παρουσιάσω χρονολογικά.)

Ο Brian Bolland είναι ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές κόμικς. Έχει κάνει ελάχιστα (KILLING JOKE, CAMELOT 3000 τα πιό γνωστά) αλλά ξέρει πολύ καλά τα μυστικά του storytelling και του στησίματος μιάς σελίδας. Τεράστιο ταλέντο, σπάνια κάνει κόμικς πλέον. Ευτυχώς όμως συνεχίζει να μας προσφέρει σε τακτική βάση απίθανα εξώφυλλα.

ΤO ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ SITE: LINK (ακόμη και τα Roughs αξίζουν)
H ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ COMIC BOOK DATABASE: LINK
ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ COVER GALLERY: LINK (ΟΛΑ μαζεμένα)
H WIKIPEDIA ENTRY TOY: LINK
KAI H LAMBIEK ENTRY ΤΟΥ: LINK

KAI 5 ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΤΟΥ: (κλίκ και μεγαλώνουν)

ΑΙΩΝΙΑ COOL.

Όπως θα διαβάσεις και στο allmusic τους, οι ΒUSH ήταν ένα συγκρότημα με ήχο που "έφερνε" στους Nirvana το οποίο γνώρισε κάποια επιτυχία στα μέσα των 90s ώσπου να αλλάξει η δεκαετία και να διαλυθεί.

Σαν σήμερα πρίν από 13 χρόνια κυκλοφόρησαν το single "Swallowed" από τον καινούργιο τους τότε δίσκο Razorblade Suitcase (1996). Είχε προηγηθεί ο επιτυχημένος πρώτος δίσκος με τίτλο Sixteen Stone (1994).

Μπορεί όλα αυτά να μην σου λένε τίποτα απολύτως. Ίσως γιατί εσύ δεν είχες κάτσει έξι ώρες μπροστά από την τηλεόραση εκείνη τη ημέρα, κολλήμένος στο Mtv, περιμένοντας πόσες φορές θα παίξει το videoclip. Το έπαιξε τέσσερεις.

Μην επικεντρώνεις στην 90s αισθητική του και προσπάθησε να φανταστείς πόσο cool μπορεί να φαινόταν σε ένα 13χρονο παιδί τότε. Μη σου πώ ακόμη του φαίνεται...

NAOKI URASAWA IS GOD.

Για ένα τυπικό βιογραφικό του μπορείς να πας εδώ. Εγώ θα σου πω ότι αυτός είναι ο Hitchcock της εποχής μας. Είναι ο μόνος καλλιτέχνης manga που μπορεί να αντέξει στην σύγκριση με τον μεγάλο Osamu Tezuka. Έχει μεγάλη πορεία στο χώρο αλλά αναμφίβολα τα αριστουργήματά του είναι τα MONSTER, 20TH CENTURY BOYS και PLUTO.

Δεν χρειάζεται να αποκαλύψω πολλά για το καθένα. Όσα λιγότερα ξέρεις τόσο καλύτερα. Στο 20th Century Boys (24 τόμοι) μια παρέα παιδιών φτιάχνει ένα καταφύγιο σ' ένα άδειο χωράφι και περνάει το καλοκαίρι της διαβάζοντας manga και σκαρφιζόμενη ιστορίες επιστημονικής φαντασίας με γιγάντια ρομπότ. Στο Pluto (8 τόμοι) παρουσιάζει μια πιο ρεαλιστική ματιά πάνω στο κλασσικό δημιούργημα του Tezuka, Astro Boy. Ενώ στο Μonster (18 τόμοι) ένας γιατρός, αγνοώντας την εντολή του διευθυντή της κλινικής, αποφασίζει να χειρουργήσει πρώτα ένα παιδάκι που έχει δεχτεί μια σφαίρα και όχι έναν πολιτικό που κατέφθασε αργότερα στο νοσοκομείο.

Όλη η μαγεία του Urasawa είναι το πως σε καθοδηγεί και παίζει με τα συναισθήματά σου. Οι ιστορίες του έχουν πολύ καλά μελετημένη πλοκή και είναι γεμάτες ανατροπές. Είναι πάρα πολλές φορές που μένω με το στόμα ανοιχτό όταν διαβάζω κάτι δικό του. Δεν μπορώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Είναι ένας μεγάλος δημιουργός ο οποίος δεν σταματά να με εκπλήσσει. Δοκίμασε τον ακόμη κι αν δεν σου αρέσουν τα manga, ακόμη κι αν νομίζεις ότι δεν σου αρέσουν τα κόμικς γενικά. Διάβασε κάποια από τις 3 σειρές που ανέφερα είτε μέσω των τόμων της Viz είτε μέσω των scanlations που μπορείς να κατεβάσεις στον υπολογιστή σου. Θα με θυμηθείς...

Bonus: Για να καταλάβεις για τί μορφή μιλάμε διάβασε εδώ πώς ξεκίνησε την τελευταία του σειρά Billy the Bat.

ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΚΑ.

- Είναι υπερτιμημένος Προβάλλεται ως ο καλύτερος στο είδος του από ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει άλλα κόμικς στη ζωή τους (ούτε αυτά που έχουν επηρεάσει τον Αρκά). Θεοποιείται χωρίς να υπάρχει μέτρο σύγκρισης (είναι σαν εγώ που δεν κατέχω το θέμα να ακούσω ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής σε μια διαφήμιση και να αποφανθώ ότι είναι το μεγαλύτερο αριστούργημα της!). Όπως και ο Harry Potter ΔΕΝ είναι το καλύτερο βιβλίο και ο Paolo Coelho ΔΕΝ είναι ο καλύτερος συγγραφέας έτσι και ο Αρκάς ΔΕΝ είναι ο καλύτερος κομίστας (ούτε κατά διάνοια!). Πουλάει 1.000.000 αντίτυπα παραπάνω από κόμικς (ξένα και ελληνικά) που είναι 1.000.000 φορές καλύτερα από αυτόν.

-Δεν έχει εξελίξει καθόλου την τέχνη του. Από τότε που έχει αρχίσει κάνει συνέχεια το ίδιο πράγμα χωρίς να έχει ανοίξει καθόλου τους ορίζοντες του ούτε σε ύφος ούτε σε θέμα ούτε σε μορφή (στριπάκια μια ζωή, μην περάσουμε την μία σελίδα συνεχόμενης ιστορίας καιγόμαστε!). Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Είναι μια σεβαστή επιλογή πολλών καλλιτεχνών, που δεν θα με πείραζε τόσο αν δεν ίσχυε το παρακάτω...

-Η ποιότητα των κόμικ του βρίσκεται σε διαρκή πτώση. Ο "Κόκκορας" ήταν μια καλή αρχή, συνέχισε ικανοποιητικά με τον "Ισοβίτη", κατάφερε να κρατηθεί κάπως με τις "Χαμηλές Πτήσεις" αλλά μετά; "Πειραματόζωα - Καστράτο - Η Ζωή Μετά" ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο με αποκορύφωμα το τωρινό "Συνομήλικοι" που απλά δεν διαβάζεται. Νομίζω ότι ακόμα και θαυμαστές του θα συμφωνήσουν μαζί μου. Ποιοι θαυμαστές θα μου πεις, η πλειοψηφία τον διαβάζει από συνήθεια, επειδή προβάλλεται από τις εκδοτικές (βρίσκεις τα βιβλία του εύκολα και παντού) και επειδή δεν γνωρίζει ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό στα κόμικς.

-Με έχει εκνευρίσει λίγο το στυλάκι "δεν εμφανίζομαι πουθενά, αφήνω το έργο μου να μιλήσει για μένα". Μπορεί κάποιος να το θεωρήσει δικαιωματική επιλογή του αλλά και κάποιος άλλος να το δει σαν ένα εναλλακτικό κόλπο marketing. Το σίγουρο είναι ότι το διασκεδάζει που έχει γίνει θέμα η ταυτότητά του και πιστεύω ότι τα κίνητρα αυτής της απόφασης δεν είναι τόσο βαθυστόχαστα όσο νομίζουν η περισσότεροι .

-Δεν έχει βοηθήσει ΚΑΘΟΛΟΥ τα κόμικς στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο ότι η μανιέρα στο έργο του Αρκά (τέσσερα καρεδάκια-αστείο-πάμε παρακάτω) δεν συμβάλλει στο να κερδίσουν τα κόμικς ενήλικη υπόσταση στα μάτια του κοινού αλλά κυριώς ότι δεν έχει ασχοληθεί με ΚΑΝΕΝΑ τρόπο να προωθήσει το μέσο. Είχε τη δύναμη να βελτιώσει την εικόνα τους και να συνεισφέρει στην καταπολέμηση της ελληνικής αντίληψης ΚΟΜΙΚΣ = ΜΙΚΥ ΜΑΟΥ αλλά δείχνει ικανοποιημένος με την κατάσταση και απρόθυμος να "χάσει" το μονοπώλιο του στο χώρο (ο Δοξιάδης π.χ. έκανε ΕΝΑ κόμικ, και δεν χάνει ευκαιρία να εξυμνεί το μέσο και μιλάει για τα κόμικς που αγαπάει!).

Σίγουρα δεν φταίει μόνο αυτός για ορισμένα από τα πράγματα που αναφέρω. Υπάρχει ευθύνη τόσο του κοινού όσο και των εκδοτικών εταιριών. Πρέπει να πώ όμως ότι από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και ασχολούνται σοβαρά με τα κόμικς, άλλοι ξεκίνησαν με Disney (κυρίως Carl Barks), άλλοι με κόμικς της Marvel ενώ άλλοι με Asterix και Lucky Luke. Όποιον έχω συναντήσει που διαβάζει Αρκά συνήθως μένει εκεί και δεν πάει λίγο παραπέρα...

ENTOURAGE.

Δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan των τηλεοπτικών σειρών. Δεν αρνούμαι βέβαια, ότι την τελευταία δεκαετία η αμερικανική τηλεόραση έκανε τεράστια βήματα μπροστά σε αυτό τον τομέα σε επιπέδο παραγωγής αλλά και σε καλλιτεχνικό επίπεδο (κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην άνοδο των συνδρομητικών καναλιών, κυρίως του HBO). Ειλικρινά πόσους ξέρεις να ασχολούνται, να βλέπουν ξένες σειρές και να μιλούν σοβαρά για αυτές τώρα και πόσους θυμάσαι να κάνουν το ίδιο πρίν από 10 χρόνια;

Εγώ όμως δεν έχω παρακολουθήσει εντατικά αυτή την εξέλιξη (αν θέλετε κάποιον που το κάνει αυτό σας παραπέμπω στο πολύ καλό blog us tv). Έχω παρακολουθήσει λίγες τηλεοπτικές σειρές και σπάνια "κολλάω" με μία από αυτές. Τελευταία εξαίρεση; το Entourage.


Το Entourage είναι μια πολύ καλή σειρά. Σίγουρα απέχει από το τέλειο. Έχει ελλατώματα που τα διακρίνεις με ευκολία. Συχνά κάνει “κοιλιά” κατά τη διάρκεια μιας σεζόν, “χάνονται” sub-plots που έχουν ξεκινήσει, ενώ αρκετές φορές οι σεναριογράφοι φαίνονται να έρχονται σε αδιέξοδο ακόμα και με τη γενική κατεύθυνση της σειράς (plotwise) και καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις. Βλέπεται όμως ευκολότερα απο οτιδήποτε άλλο έχω δεί στην τηλεόραση, τα επεισόδια κυλάνε συνήθως "νεράκι" και η σειρά είναι εξαιρετικά εθιστική!

Το concept έχει κάτι απο sex and the city. Μόνο που εδώ αντί για Νέα Υόρκη είμαστε στο L.A. και αντί για γυναίκες έχουμε άντρες. Επειδή όμως το να δείχνεις μια συνηθισμένη παρέα αντρών να βρίσκει εύκολα casual sex στην καθημερινότητα της είναι λιγότερο πιστευτό από μια παρέα γυναικών που κάνει το ίδιο, ένας από την παρέα, ο Vince, είναι ανερχόμενος movie star του Hollywood. Όπως και το sex and the city, η σειρά αγγίζει πολλές φορές τα όρια της φαντασίωσης απλά αντί για φορέματα και παπούτσια, εδώ έχει ακριβά αμάξια και γυναίκες με αναλογίες μοντέλων.

Ο πρωταγωνιστής Vince βασικά περνάει καλά, δεν αγχώνεται για τίποτα, αλλάζει γκόμενα σχεδόν κάθε επεισόδιο και πού και πού παίζει σε καμμιά ταινία για την οποία εισπράττει εκατομμύρια. Δίπλα στον βασιλικό ποτίζονται και οι γλάστρες καθώς οι κολλητοί του (ο φίλος του Eric που έχει και ρόλο manager, o αδερφός του και αποτυχημένος ηθοποιός Drama και ο Turtle που απλά συμπληρώνει την τετράδα) ζούν και αυτοί τη "μεγάλη" ζωή πέρα από τα πιό τρελλά τους όνειρα.

Η σειρά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον όταν ασχολείται με τα επαγγελματικά του Vince (και ευτυχώς αφιερώνει αρκετό χρόνο σε αυτά). Όταν δείχνει το παρασκήνιο του Hollywood και πως λειτουργεί το όλο σύστημα και οι διάφορες κινηματογραφικές επιχειρήσεις/εταιρίες (πως διαλέγονται σενάρια, πως χρηματοδοτούνται οι διάφορες ταινίες, πως κλείνονται οι συμφωνίες και τέτοια). Και κυρίως η σειρά είναι στα καλύτερα της όταν επικεντρώνει στο νευρικό ατζέντη του Vince, τον Ari Gold.


Ο Jeremy Piven προσφέρει μια τρομερή ερμηνεία (3 φορές συνεχόμενες νικητής Emmy) παίζοντας έναν από τους πιό ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχω δεί στην τηλεόραση. Κάθε φορά που βλέπεις στην οθόνη τον Ari Gold, είτε να τρέχει για να κλείσει μια συμφωνία για τον Vince είτε να νευριάζει και να βρίζει τον βοηθό του Lloyd είτε να πανηγυρίζει μετά απο μια επιτυχία του, ΑΠΛΑ ΤΟΝ ΧΑΖΕΥΕΙΣ.

Τη σειρά ξεκίνησα να την βλέπω ένα Σαββατοκύριακο του Αυγούστου που βαριόμουν και μέσα σε 4 μέρες είδα τις 5 πρώτες σεζόν! Είπαμε, βλέπεται εύκολα και ευχάριστα. Από τότε έχω πάθει μια μικρή στέρηση αλλά ευτυχώς σε δύο μέρες ολοκληρώνεται η έκτη σεζόν που δεν έχω δεί καθόλου. Οπότε από βδομάδα μπορώ να κάτσω και να την απολαύσω ολόκληρη...

BONUS: Για όποιον έχει δεί τη σειρά, μια λίστα που έχει πλάκα (Top 10 Entourage Babes).