THE NAGGING HEARD 'ROUND THE WORLD.

24 Μαίου 2010. Όπου και να πήγαινες στο διαδίκτυο αντίκρυζες ένα πράγμα. Άρθρα για το τέλος του Lost. Άπειρες σελίδες και αναλύσεις κάθε είδους για το τελευταίο επεισόδιο. Εντάξει, το ότι το Lost ήταν το pop φαινόμενο της δεκαετίας φαίνεται και μόνο από εκείνη την μέρα. Και μόνο από τις αναφορές και κριτικές που έβρισκες από αθλητικά sites μέχρι σε blogs που ασχολούνται με την μαγειρική. Δεν μπορούσες να το αποφύγεις.

Δεν ασχολήθηκα ποτέ να δώ κάποιο επεισόδιο. Είμαι ένας από αυτούς που 6 χρόνια τους πρήζανε οι γνωστοί τους (και τα ηλεκτρονικά μέσα) να το δούνε, που αντιμετωπίζονταν από τους άλλους σαν ούφο κάθε φορά που λέγαν ότι δεν ξέρουν έναν χαρακτήρα και που άκουγαν ατέλειωτες συζητήσεις για τη σειρά αδυνατώντας να συμμετέχουν. Δεν μου έφταναν όλα αυτά, έπρεπε εκείνη τη μέρα να υποστώ μια απέραντη ΓΚΡΙΝΙΑ. Το άρθρο αυτό δεν είναι κριτική του Lost. Δεν έχω παρακολουθήσει ούτε λεπτό. Είναι κάποιες σκέψεις πάνω στην παγκόσμια ημέρα γκρίνιας που ήταν η 24 Μαιού 2010 (και οι επόμενες σε μικρότερο βαθμό).

Τι μιζέρια ήταν αυτή? Τι κλάψα απάλευτη? Σε κάποιον που δεν το έβλεπε φαινόταν κάπως διασκεδαστικό στην αρχή το σκηνικό αλλά ήταν τέτοιο overdose γκρίνιας και κραξίματος που κούραζε. "Μας κοροιδέψανε!", "6 χρόνια από τη ζωή μας χαμμένα", "Να απολογηθούν οι σεναριογράφοι" μέχρι και απειλές για τη ζωή των παραγωγών ήταν μερικά από όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν στο ίντερνετ. Κάποιοι είπαν "Τα λεφτά μας πίσω" ξεχνώντας ότι παρακολουθούσαν την σειρά είτε τσάμπα στην τηλεόραση είτε κατεβασμένη. Αν υπάρχει κοντέρ σκουξίματος κοινού στην pop κουλτούρα, νομίζω έσπασε ρεκόρ εκείνη την μέρα.

Το ότι υπήρξαν τέτοιες αντιδράσεις για μία απλή τηλεοπτική σειρά βέβαια είναι κάποιο τεκμήριο της αξίας της. Όμως με τόσο "διάσημο" απογοητευτικό τέλος δεν νομίζω ότι θα αποκτήσει κάποιον νέο θεατή από εδώ και πέρα και η υστεροφημία της μοιάζει καταδικασμένη. Όπως φάνηκε και εκ του αποτελέσματος, το μεγαλύτερο ατού του Lost ήταν ότι έκανε όποιον το παρακολουθούσε να νομίζει ότι θα καταλήξει κάπου και να αγωνιά για την αποκάλυψη του καλοσχεδιασμένου τέλους και την εξήγηση όλων των μυστηρίων της σειράς. Καταλαβαίνω σε κάποιο βαθμό την απογοήτευση των φαν γιατί το είχαν αγαπήσει και περίμεναν ένα αντάξιο κλείσιμο που θα κατέτασσε την σειρά σε κλασσικό αριστούργημα αλλά στους μή πορωμένους και στους απ'έξω φαινόταν κάτι άλλο ως το πιθανότερο ενδεχόμενο για το τέλος της σειράς...

Το Lost δεν το είχα αντιληφθεί όταν άρχιζε. Στη συνέχεια (όταν απέκτησε hype) δεν είναι ότι δεν το έβλεπα από άρνηση, ούτε για να το παίξω διαφορετικός, ούτε από σνομπισμό. Τους λόγους τους είχα γράψει πρίν από ένα χρόνο σε ένα άσχετο άρθο του Blog μου σε ένα comment (το ανακάλυψα τυχαία προχτές και αποτέλεσε αφορμή γι' αυτό το κείμενο). "Εγω απλά το απέφευγα (το Lost) γιατί πιστεύω ότι είναι μία σειρά που πετάνε ανατροπές και μυστήρια για να κρατήσουν τον τηλεθεατή χωρίς να έχουν σκεφτέι ούτε εξήγηση ούτε το τέλος της σειράς. Αν φέτος που τελειώνει δεν ξενερώσουν ΟΛΟΙ τότε μπορεί να το δοκιμάσω". Όπερ και εγένετο. Ούτε εγώ όταν το έγραφα δεν περίμενα τόσο μαζικό ξενέρωμα! Είπαμε, μερικές φορές τα πράγματα φαίνονται πιο απλά σε έναν εξωτερικό παρατηρητή και μερικές φορές δεν χρειάζονται τόσες αναλύσεις για να καταλάβουμε αν μια ιστορία είναι καλή. Ο απλός ορισμός του μεγάλου Neil Gaiman μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό εκείνη την μέρα όταν πρωτοδιάβαζα τις αντιδράσεις.

"Back when I was writing Sandman monthly I came up with a definition of story that satisfied me. A story, I decided, is anything that keeps the people reading turning the pages, and doesn't leave them feeling cheated at the end. Everything else was up for grabs."

Neil Gaiman