TOP 5 DC COMICS OF THE 80s.

1) WATCHMEN by Alan Moore and Dave Gibbons
12 issues, 1 trade paperback (link)

Πόσο hype να αντέξει ένα κόμικ; Εκτός από το να είναι το αμερικάνικο graphic novel που κατα πάσα πιθανότητα, έχει πουλήσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το Watchmen είναι και η στερεοτυπική απάντηση όταν ρωτάνε τον μέσο αναγνώστη κόμικς ποιό είναι το καλύτερο κόμικ όλων των εποχών. Κάποιοι πιο μυημένοι έχουν αρχίσει να το σνομπάρουν θεωρώντας το υπερτιμημένο. Αλλά αν αφήσεις λίγο στην άκρη τη φήμη και το status του στην βιομηχανία των κόμικς και το ξαναδιαβάσεις (και είναι το κατεξοχήν κομικ που προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις και αναλύσεις), η αξία του δεν αμφισβητείται. Τεράστια επιρροή (που φτάνει μέχρι και σε ανεξάρτητα κομικς), ενδιαφέρουσα ιστορία, βάθος στους χαρακτήρες, εξαιρετικά προσεγμένο storytelling και πάνω απο όλα απίθανη δομή. Το Watchmen είναι μια πολύπλοκη κατασκευή που έχει φταχτεί έτσι ώστε απο όποια πλευρά την κοιτάζεις να φαντάζει τέλεια. Μόνο ίσως στο From Hell έφτασε τόσο δυσθεόρατα ύψη ο Moore. Αν δεν είναι ο Πολίτης Κέην των αμερικάνικων κόμικς, τότε σίγουρα είναι ο αντίστοιχος Νονός.

2) THE DARK KNIGHT RETURNS by Frank Miller
4 issues, 1 trade paperback (link)

Ένας καλλιτέχνης που με τις πρόσφατες δουλείες του έχει σχεδόν κάψει το όνομα του για τη νέα γενιά. Όμως είναι απίθανο πόσο cool και "μπροστά" φάνταζε το Dark Knight Returns όταν κυκλοφόρησε το μακρινό πια 1986. Το κομικ σφίζει από το πάθος και τη φρέσκια διάθεση του Miller, την όρεξη του να πειραματιστεί με τις ικανότητες του και τα κόμικς. Ενα μεγάλο ταλέντο στην καλύτερη του στιγμή. Στις επόμενες δουλειές του λόγω της επιτυχίας του DKR είναι πιο σίγουρος για τον εαυτό του και δείχνει να έχει χάσει λίγο απο το drive του. Εδώ η ιστορία ενός ώριμου Bruce Wayne στο μέλλον που αποφασίζει να ξαναγυρίσει στην δράση τον συνεπήρε. Ένα απο τα καλύτερα superhero κόμικς όλων των εποχών με άψογη ισορροπία στο να είναι ρεβιοζιονιστική αποδόμηση και σχόλιο στο είδος, αλλά να διατηρεί και το fun της απόλαυσης ενος superhero comic (η "συνάντηση" με τον Superman στο τεύχος 4 παραμένει μια κομιξική ονείρωξη).

3) V FOR VENDETTA by Alan Moore and David Lloyd
10 issues, 1 trade paperback (link)

Μαζί με το Miracleman ήταν οι δύο ιστορίες του Moore που δημοσιευόντουσαν σε συνέχειες στις αρχές των 80s στο αγγλικό περιοδικό Warrior. Ακολούθως ο Moore άρχισε να γράφει για την DC, έκανε επιτυχία και αποφάσισε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις δύο αυτές σειρές για αμερικανούς εκδότες. Το V for Vendetta για την DC και το Miracleman για την Eclipse (δυστυχώς απο τότε παραμένει out of print λόγω νομικών προβλημάτων). Το V for Vendetta αναφέρεται σε ένα δυστοπικό ολοκληρωτικό μέλλον στην Αγγλία (προφανής έμπνευση απο το '1984') όπου δρά ένας μυστήριος τρομοκράτης ονόματι V. Η ιστορία απο κεί και πέρα ξεδιπλώνεται μαεστρικά και κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Μέχρι τα 18 ήταν το αγαπημένο μου κόμικ ever, αλλά τότε δεν είχα ακόμη επαφή με "alternative" comics. Πλέον το θεωρώ άρτιο αλλά κατώτερο του Watchmen, ακόμη και σαν πολιτική αλληγορία.

4) SWAMP THING by Alan Moore and Stephen Bissette, Rick Veitch and others
44 issues (#21-64), 6 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6)

Και εγένετο...Vertigo. Δηλαδή όχι ακριβώς, τους πήρε κάπου 10 χρόνια από τότε που έπιασε ο Moore τον Swamp Thing για να φτιάξουν το imprint αλλά όλη η Vertigo βασίζεται εδώ. Μπορεί στα 90s να προέκυψαν για μένα καλύτερες σειρές που να το ξεπέρασαν ως run αλλά όλες ήταν σε κάποιο βαθμό μετεξέλιξη των ιδεών του Alan Moore στον τίτλο. Ένας horror τίτλος με φιλοσοφικές ανησυχίες για ενήλικους αναγνώστες; Ι mean...come on! Αρχίζει δυνατά, πιάνει κορυφή στο storyline American Gothic όπου πρωτοεμφανίζεται και ο John Constantine αλλά απο εκεί κάπου αρχίζει να πέφτει σε ποιότητα και δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει τι να κάνει πια τον χαρακτήρα. Πάντως πολύ καλό run συνολικά και πόσο σπουδαίος ο Moore στα 80s...Χώρια απο τα 3 εξαιρετικά κομικς της λίστας, την ίδια εποχή έκανε και εκπληκτικές μικρότερες ιστορίες στο DC Universe (μαζεύονται εδώ) με προσωπική αγαπημένη όλων το Killing Joke.

5) JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL by Keith Giffen, J. M. DeMatteis and Kevin Maguire
26 issues, 1 trade paperbacks (Links 1,2,3,4)

Όταν ο Giffen και ο DeMatteis ανέλαβαν την JLA μετά το Crisis, ανακάλυψαν ότι λόγω εκδοτικών αποφάσεων δεν θα είχαν στη διάθεση τους κάποιους από τους πιο γνωστούς χαρακτήρες της DC (ευτυχώς δεν έγινε το ίδιο λάθος δέκα χρόνια αργότερα με τον Morrison). Κινήθηκαν έξυπνα και αποφάσισαν να γράψουν τον τίτλο σε εντελώς άλλη κατεύθυνση απ' ότι αρχικά. Αυτό που προέκυψε είναι ουσιαστικά ένα superhero... sitcom. Κύριο συστατικό της σειράς είναι το χιούμορ καταστάσεων και διαλόγων ανάμεσα στους χαρακτήρες αλλά χωρίς να παραμελείται και η δράση. Αμέτρητοι B-list ήρωες της DC έλαμψαν με το treatment των συγγραφέων και ο τίτλος ήταν μια σταθερή αναζωογονητική δόση fun σε μια σκοτεινή, grim and gritty εποχή για τα υπερηωρωικά κόμικς. Απρόσμενη επιτυχία και συνταγή που αντιγράφηκε πολλές φορές έκτοτε. Τράβηξε λίγο παραπάνω γι αυτό εγώ σου προτείνω τα πρώτα 26 τεύχη πριν χωριστεί σε JLAmerica και JLEurope.

-Εδώ το top 5 μου από την DC της δεκαετίας των '90s

-Εδώ το top 5 μου από την DC της δεκαετίας των '00s


BONUS FEATURE!
SERIES I'M CURRENTLY ENJOYING FROM DC:

Για ανεξήγητο λόγο, για κάποιο διάστημα "κόλλησα" με το όλο ριζικό relaunch της DC, γνωστό και ως The New 52. 4 μήνες αργότερα δεν συνεχίζω τόσους τίτλους αλλά σίγουρα παρακολουθώ περισσότερους απ' ότι θα έκανα υπο κανονικές συνθήκες. Ξεχωρίζω τα Vertigoειδή Swamp Thing και Animal Man, το Wonder Woman και το Batwoman, ενώ Action Comics και Justice League Dark είναι ευχάριστα αλλά πολύ κάτω από τις προσδοκίες που είχα με βάση τους δημιουργούς. Αλλά απρόσμενα, ο τίτλος στον οποίο προσδοκώ το επόμενο τεύχος με μεγαλύτερη ανυπομονησία (ίσως επειδή αφορά τους λιγότερους "overused" χαρακτήρες) είναι αυτός με τα βαμπίρ.