HAPPY 2012.

Εύχομαι σε όλους υγεία, δύναμη και ευτυχισμένο το 2012!

Έκανα το καθιερωμένο ετήσιο update στο άρθρο "ΚΟΜΙΚΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΔΩΡΑ." και μπορείς να πας στο λίνκ, να σκρολάρεις στο κάτω μέρος και να δείς ποιές θεωρώ τις σημαντικότερες κυκλοφορίες κομικς του 2011 στα ελληνικά.

Με Grant Morrison ξεκίνησα αυτό το μίνι σερί αναρτήσεων για το 2011, με τον ίδιο θα κλείσω το έτος (SPOILER warning: Όποιος δεν έχει διαβάσει το Invisibles να μην κοιτάξει την παρακάτω εικόνα).

Μου το θύμισε ο Raggedy Man που έγραψε: "Τουλάχιστον το 2012 θα είναι μικρότερο. Μόλις 357 μερούλες και μετά μπουμ".

Έχω κάποιες ιδέες για το πώς θα ήθελα αυτό το μπούμ να είναι...

5 ΣΕΙΡΕΣ MANGA & 5 ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ GRAPHIC NOVELS.

Η σημερινή ανάρτηση δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο και ξεκάθαρο προσανατολισμό. Απλά νιώθω ότι παρότι μου αρέσουν και διαβάζω αρκετά δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να γράψω για manga και ευρωπαϊκά κόμικς σε αυτό το blog. Οπότε είπα να γράψω κάποια λόγια για μερικά που αξίζει να ανακαλύψει κάποιος.

Στα manga επειδή είναι "δέσμευση" ποια σειρά θα ακολουθείς έχω διαλέξει 5 από τις αγαπημένες μου σειρές ever ενώ στα ευρωπαϊκά απέφυγα τα "κλασσικά" και περιορίστηκα στην σχετικά πρόσφατη παραγωγή και σε αυτοτελή graphic novels.

MANGA:

BAREFOOT GEN - Keiji Nakazawa

O Nakazawa γνωρίζει ότι οι προσωπικές του εμπειρίες από τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα συνθέτουν μια τόσο δυνατή ιστορία που δεν χρειάζεται να καταφύγει σε πολύπλοκα αφηγηματικά κόλπα. Είναι ένα manga που φαίνεται απλό αλλά καταφέρνει να είναι τόσο άμεσο και να χαράσσεται στη μνήμη του αναγνώστη. Αυτός είναι ο σκοπός του, να πεί την αλήθεια και η αλήθεια αυτή να μην ξεχαστεί. Αλλά δεν μένει μόνο στην καταστροφή καθώς το κύριο θέμα του είναι και πώς συνεχίζεται η ζωή μετά απο αυτή. Ο Spiegelman έχει παραδεχτεί την επιρροή του όταν δημιουργούσε το Maus. 4 τόμοι (τους υπόλοιπους τους έκανε εκ των υστέρων και δεν είναι αντίστοιχης ποιότητας).



BUDDHA - Osamu Tezuka

Ο "Θεός Των Manga" δε νομίζω ότι χρειάζεται πλεον εισαγωγή. Χάρη στις εκδοτικές προσπάθειες των τελευταίων χρόνων έχουμε τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε το έργο του μεγάλου αυτού δασκάλου των κόμικς (το εύρος βέβαια της δουλειάς του είναι ασύλληπτο και υπάρχουν ακόμη πολλά καλά κόμικς του που πρέπει να μεταφραστούν). Απο όσα έχουμε μέχρι τώρα στην διάθεσή μας στην αγγλική γλώσσα αγαπημένο μου είναι το Buddha. Η ιστορία του Siddharta Gautama δοσμένη με πάρα πολλές ελευθερίες και έντονη τη φωνή του δημιουργού. Χαρακτηριστικό έργο του Tezuka που συμπυκνώνει όλα όσα θαυμάζουμε για αυτόν. Μόλις το τελείωσα εκτίμησα την διδασκαλία του Βούδα και κοίταξα να την ψάξω παραπάνω, αλλά αποφάσισα να λατρεύω για Θεό τον Osamu. 8 τόμοι, αριστούργημα.



AKIRA - Katsuhiro Otomo

Το Akira είναι το πλέον διάσημο manga και δεν έχει ανάγκη απο διαφήμιση αλλά όταν έκανα αυτή τη λίστα με αγαπημένα manga δεν άντεξα να το αφήσω απ' έξω. Μετά το σύνολο του έργου του Tezuka, ίσως είναι το πιο επιδραστικό manga. Όταν εμφανίστηκε στα 80's με ένα πιο ευρωπαϊκό sci fi αέρα και πιο ρεαλιστικό σχεδιασμό έκανε τεράστια αίσθηση και η ποπ κουλτούρα"κλέβει" ιδέες από αυτό μέχρι σήμερα. Πειράματα της κυβέρνησης, έφηβοι με τηλεκινητικές δυνάμεις, ναρκωτικά, η σχέση δυο φίλων και το Νέο Τόκυο να καταστρέφεται (δυο τρείς φορές). Δυστυχώς ο Otomo δεν έκανε άλλο κομικ έκτοτε. 6 "χοντροί" τόμοι (αν θές να πάρεις μια ιδέα χωρίς να ξοδέψεις πολλά μπορείς να αγοράσεις το εξίσου καλό και με παρόμοια θεματολογία Domu του ίδιου δημιουργού).



VAGABOND - Takehiko Inoue

Λατρεμένη υπερεπική σειρά για τον θρύλο του σπαθιού Miyamoto Musashi. Δεν έχω λόγια για το πόσο υπέροχο είναι οπτικά αυτό το κόμικ και πόσο άψογοι είναι οι ρυθμοί storytelling που έχει. Ξεχωρίζει απο άλλα samurai manga για την προσεγμένη απεικόνιση της εποχής και τον ρεαλισμό του. Από τα πιο φιλόδοξα έργα που έχω συναντήσει, με τον Takehiko Innoue να δίνει ένταση, έμφαση και προσοχή σε κάθε λεπτό της ιστορίας του. Η "αργή" εξέλιξη της ιστορίας βέβαια μετατρέπεται σε κάποιο σημείο (κάπου μετά τους 20 πρώτους τόμους) απο το μεγάλο πλεονέκτημα στο μειονέκτημα του κόμικ αλλά μέχρι να φτάσεις εκεί έχεις να ζήσεις απίθανες στιγμές. 33 τόμοι είναι μέχρι στιγμής (και δεν δείχνει να πλησιάζει το τέλος) αλλά μπορείς να αρχίσεις με τους συνοπτικούς τόμους της VizBig που συμφέρουν οικονομικά.



20th CENTURY BOYS - Naoki Urasawa

Έχω αναφέρει πολλές φορές στο blog την αγάπη μου για τα κόμικς του Naoki Urasawa. Τον θεωρώ εξαιρετικά ταλαντούχο, master of suspense, ένα σύγχρονο Hitchcock. Με τα δαιδαλώδη σενάρια του και τις συνεχείς ανατροπές σου κρατάει πάντα αμείωτο το ενδιαφέρον σου. Επειδή έχω ήδη βάλλει το 20th CB δύο φορές καλύτερο κομικ της χρονιάς (1,2), αρχικά σκέφτηκα να γράψω εδώ για κάποιο άλλο κομικ του. Και το Pluto και το Monster είναι και τα δύο εξαιρετικά. Αλλά πως να το κάνουμε, το scope του 20th Century Boys το τοποθετεί ένα κλίκ παραπάνω. Όσα λιγότερα ξέρεις για την υπόθεση τόσο καλύτερα. Αρκεί να ξέρεις ότι είναι ένα κομικ που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις. Η αμερικάνικη έκδοση βρίσκεται στον τόμο 18, ολοκληρώνεται στους 24 (22 & 2 τόμοι 21 Century Boys).


Manga που θέλω να περισσότερο να ξαναδημοσιευτεί: Sanctuary των Sho Fumimura και Ryoichi Ikegami. Έχω διαβάσει τον πρώτο τόμο, ήταν υπέροχος και με καταπληκτικό premise. Έχω ακούσει ότι αξίζει και στην εξέλιξή του, δεν θέλω να το αδικήσω διαβάζοντας το απο scanlations.


ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ:

ETHEL & ERNEST - Raymond Briggs

Καθαρά βρετανική δημιουργία από έναν ιδιαίτερο και αγαπημένο μου καλλιτέχνη. O Raymond Briggs είναι κυρίως διάσημος στην Αγγλία για τα παιδικά βιβλία και τις εικονογραφήσεις του, αλλά τα ελάχιστα "ενήλικα" κόμικς που έχει κάνει είναι υπέροχα. Καλύτερο όλων αυτό το βιβλίο - love letter προς τους γονείς του. Με μεγάλη αγάπη και προσοχή ο Briggs καταγράφει τις προσωπικότητες των δύο αυτών ανθρώπων καθώς και την μεταξύ τους σχέση καθώς περνάνε τα χρόνια. Ταυτόχρονα σου περνάει πανέξυπνα μέσα απο λεπτομέρεις και την αίσθηση κάθε εποχής. Συναισθηματικά φορτισμένο και συγκινητικό. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.



GET A LIFE - Philippe Dupuy and Charles Berberian

Ο Monsieur Jean είναι μια πολύ επιτυχημένη (εμπορικά και καλλιτεχνικά) σειρά albums στη Γαλλία. Δημιούργημα της αρμονικής συνεργασίας των Dupuy - Berberian (και οι δύο γράφουν μαζί το σενάριο αλλά μαζί κάνουν και τα σκίτσα), το κόμικ πραγματεύεται καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες του πρωταγωνιστή ο οποίος μεγαλώνει σε κανονικό χρόνο ανάμεσα σε κάθε έκδοση. To Get A Life μαζεύει τους πρώτους τρείς τόμους της σειράς. Κάποιες από τις επόμενες ιστορίες με τον Jean 30άρη πλέον οικογενειάρχη δημοσιεύτηκαν στην ανθολογία της Drawn & Quarterly αλλά δυστυχώς δεν μαζεύτηκαν ποτέ σε τόμο.



EPILEPTIC - David B.

Η L'Association ήταν η εταιρία που "έφερε" τις επιρροές από την άνθηση των εναλλακτικών αμερικάνικων κόμικς στην γαλλική σκηνή και δημιούργησε κάτι νέο και πρωτοπόρο. Το Epileptic στέκει ώς το σπουδαιότερο κόμικ της μέχρι σήμερα. Ένα αυτοβιογραφικό graphic novel που εστιάζει στον επιληπτικό αδερφό του συγγραφέα και στην προσπάθεια (και τελικά αδυναμία) όλης της οικογένειας να ανταπεξέλθει σε αυτή την αρρώστια. Βαρύ, ψυχοπλακωτικό και τα εφιαλτικά σχέδια του David B. δεν βοηθάνε την κατάσταση. To Persepolis γνώρισε την μεγάλη εμπορική επιτυχία απο την L'Association (και την άξιζε) αλλά είχε επηρρεαστεί πρώτα απο εδώ καθώς η Satrapi είχε μαθητεύσει πλάι στον David B.



PYONGYANG - Guy Delisle

Όλα τα ταξιδιωτικά κόμικς του Delisle (Shenzhen, Burma Chronicles) έχουν ενδιαφέρον αλλά το Pyongyang για την απομονωμένη Β. Κορέα ξεχωρίζει. Ο συγγραφέας είχε βρεθεί εκεί με σκοπό να εργαστεί στην παραγωγή κινουμένων σχεδίων και αποφάσισε να καταγράψει τις εμπειρίες του. Με πολύ απλό τρόπο και χωρίς τις συνήθεις προκαταλήψεις μεταφέρει τις εντυπώσεις του από τον τόπο και τους ανθρώπους που συνάντησε εκεί. "Τίμια" προσέγγιση, μπορεί να σου θυμίσει λίγο Joe Sacco αλλά στο πιο ανάλαφρο και ευκολοδιάβαστο. Τώρα και με θανάτο του Kim Jong-il είναι και επίκαιρο.



NOTES FOR A WAR STORY - Gipi

Όταν είχαν πέσει στα χέρια μου τα δύο graphic novels του Ιταλού cartoonist Gipi (αυτό και το Garage Band) ήταν μια αποκάλυψη. Συγκλονιστικό σχεδιαστικό στύλ, υπέροχη "σκηνοθεσία" και ρυθμοί. Και τα δύο είναι για νεανικές παρέες αγοριών και την δυναμική των μελών τους (στο ένα φτιάχνουν συγκρότημα, στο άλλο επιβιώνουν σε μια εμπόλεμη περιοχή). Ο Gipi χρησιμοποιεί πολλά στοιχεία από την εφηβεία του και τα κομικς διασχίζουν μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αυτοβιογραφία και το fiction. Οριακά προτιμώ το βραβευμένο και στην Angouleme "Notes for a war story" επειδή έχει πιο καλά δομημένο σενάριο. Δημιουργός που με έχει κερδίσει. More Gipi comics, please.


Ευρωπαϊκό που θέλω να περισσότερο να ξαναδημοσιευτεί: Κάποια όμορφη έκδοση που να μαζεύει μικρές ιστορίες του Moebius. Σαν την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η Epic στα 80s (πλέον όλα out of print). Έλεος, ο άνθρωπος είναι ζωντανός θρύλος στην Γαλλία και στα αγγλικά δεν μπορείς να βρείς σχεδόν τίποτα δικό του.

2011: THE YEAR ENDER.

Πράγματα που αγάπησα μέσα στο έτος.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ:
MELANCHOLIA - Lars Von Trier

Ποτέ δεν ήμουν φαν του Von Trier. Και να με είχε κερδίσει γα λίγο κάποτε στα '90s, με τον καιρό και την επανάληψη με έχασε. Πιστός όμως στο υπέρτατο crush που έχω στην Kirsten Dunst (και στον όρκο μου να παρακολουθώ όλη τη φιλμογραφία της), πήγα να το δώ και ήρθα αντιμέτωπος με την πιο αυτοβιογραφική και την καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη. Είναι φανερό ότι στο φίλμ χώρεσε πολλούς προσωπικούς του δαίμονες που έχουν να κάνουν με την κατάθλιψη αλλά καθώς ο μετεωρίτης πλησίαζε στην ταινία διαπίστωσα ότι κατόρθωσε (μπορεί και εν αγνοία του) και κάτι πιο σημαντικό. Έφτιαξε την μοναδική ταινία του 2011 που μπόρεσα να νιώσω ώς επίκαιρη.

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ:

Και γιατί πρέπει να κάτσω εγώ να βρώ ποιός δίσκος του έτους ήταν λιγότερο χάλια από τους υπόλοιπους στην φετινή θλιβερή μουσική παραγωγή ώστε να τον ανακυρήξω πρώτο; Τέλος με τους ψυχαναγκασμούς. Τίποτα δεν μου άρεσε πραγματικά φέτος από τα καινούργια. Όλη τη χρονιά την πέρασα παρέα με ένα και μόνο δίσκο...

THE EMPYREAN - John Frusciante

Φέτος τον ανακάλυψα, και έπαθα πλάκα. Το λάθος είναι δικό μου γιατί παρόλο ότι κυκλοφόρησε χρονιά που είχα blog (2009), δεν τον είχα πάρει χαμπάρι όταν έκανα την τότε λίστα. Που να το φανταστώ πόσο διαφορετικός και καλύτερος θα ήταν σόλο από ότι με τους Red Hot Chilli Peppers (οι οποίοι δεν μου αρέσουν). Παλαιάς κοπής δίσκος, για να τον ακούς μόνος με κλειστά τα φώτα. Μια φιλόδοξη κατάθεση ψυχής. Τεράστιος καλλιτέχνης.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ KOMIK ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ:
HABIBI - Craig Thompson

Πέρασαν 8 χρόνια από το Blankets για να έχουμε στα χέρια μας την επόμενη δουλειά του Craig Thompson. Ένα graphic novel που δείχνει ότι κατατάσσει τον νεαρό κομίστα στην κατηγορία των καλλιτεχνών που κάποιοι θα τον ακολουθούν και θα αποθεώνουν ό,τι κάνει και άλλοι θα τον απορρίπτουν ώς υπερτιμημένο. Λίγο να ψάξεις τις κριτικές του Habibi θα διαπιστώσεις αυτή την πόλωση. Εγώ, αν και δεν έφτασε το Blankets, υποκλίνομαι μπροστά στο Habibi. Είναι απίθανη η προσπάθεια και η αφοσίωση που σου βγάζει η κάθε σελίδα. Παρά τον όγκο του κυλάει υπέροχα, η ιστορία σε συνεπαίρνει και κατάφερε μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα να με κάνει να συνδεθώ προσωπικά μαζί του και να σημαίνει κάτι για μένα. Πρόσφατα ανακοίνωσε τρείς νέες κυκλοφορίες. Watch out for this guy, κάποια μέρα θα είναι ένα από τους Μεγάλους των κόμικς.

Το άλλο graphic novel της χρονιάς δικαιωματικά ήταν η επιστοφή του Chester Brown με το Paying For It (για το οποίο μιλάω εδώ), ενώ άλλο ογκώδες graphic novel που ήταν σημαντική κυκλοφορία ήταν το Big Questions του Anders Nilsen. Δεν το έχω πάρει ακόμη λόγω οικονομικής στενότητας αλλά περιμένω πολλά απο το συγκεκριμένο κόμικ. Σαφώς η επανέκδοση της χρονιάς δεν ήταν άλλη από το...

LOST IN THE ANDES - Carl Barks

Η προηγούμενη δεκαετία ήταν η χρυσή εποχή για τα classic comics reprints. Η "μόδα" άρχισε με το Peanuts και το Krazy Kat της Fantagraphics και ακολούθησε πλήθος αρχειακών εκδόσεων από διάφορες εταιρίες. Παρόλα αυτά ένας από τους καλύτερους αμερικάνους δημιουργούς όλων των εποχών είχε περιέργως μείνει εκτός παιχνιδιού. Φέτος η Fantagraphics έρχεται να διορθώσει αυτή την έλλειψη ξεκινώντας άλλο ένα σημαντικό εκδοτικό project, να εκδώσει τα άπαντα του Carl Barks (ταυτόχρονα άρχισε και τα άπαντα του Pogo). Έχει ξεκινήσει από καλή περίοδο της καριέρας του Barks και δεύτερος τόμος κυκλοφoρεί τον Ιούνιο. Υπέροχη έκδοση, ιδανικό ανάγνωσμα για τις γιορτές. Με βλέπω να το ακολουθώ για κάμποσο καιρό.

-Εδώ το αντίστοιχο Year Ender για το έτος 2010
-Εδώ το αντίστοιχο Year Ender για το έτος 2009

TOP 5 "ALTERNATIVE" COMICS OF THE 80s.

1) LOVE AND ROCKETS by Jaime and Gilbert Hernandez
50 issues , 6 trade paperbacks
(Links 1,2,3 - Jaime 4,5,6 - Gilbert / ή αλλιώς Locas-Jaime, Palomar & 1,2 - Gilbert)

Ποιός ξέρει που θα ήταν η αμερικάνικη σκηνή των κόμικς σήμερα αν δεν είχε υπάρξει το Love and Rockets. Τα δύο αδέρφια, Jaime και Gilbert, επηρρεασμένοι από την αγάπη τους για τα κόμικς και την dyi αισθητική του punk, ξεκίνησαν το L&R σαν αυτοέκδοση για να συνεχίσει ένα χρόνο αργότερα (και μέχρι σήμερα) να κυκλοφορεί μέσω της Fantagraphics όπου έγινε ο flagship τίτλος της. To κόμικ έμοιαζε διαφορετικό τόσο απο τα mainstream σουπερηρωικά, όσο και από τα underground κόμικς της εποχής. Ήταν κάτι φρέσκο, εναλλακτικό, καινοτόμο και αληθινό. Οι Hernandez έγραψαν για πράγματα που γνώριζαν καλά. Οι ιστορίες του Jaime αφορούν μια παρέα λατίνων στην post-punk California των 80s ενώ του Gilbert αναφέρονται στη καθημερινή ζωή στο χωριό Palomar, κάπου στην Λατινική Αμερική. Δύσκολο να υπολογίσεις πόσους μελλοντικούς cartoonists έσπρωξε στο να βρούν τη φωνή τους και να κάνους τα δικά τους comics για αυτά που τους αρέσουν μακριά απο υπάρχουσες συνταγές και genres. Και πόσους αναγνώστες έκανε να πιστέψουν, να δεθούν και να αγαπήσουν τους υπέροχους χαρακτήρες της σειράς. Ο Jaime και ο Gilbert ανήκουν στη λίστα με τους πολύ μεγάλους δημιουργούς στην ιστορία του μέσου.

Το κείμενο αναφέρεται στο θρυλικό Volume 1 του L&R και λινκάρονται τα αντίστοιχα paperbacks. Υπάρχει και volume 2&3 όπως θα δείς και σε αυτό τον οδηγό αλλά μην σε ανησυχεί, "κλείνει" ως ιστορία το πρώτο volume. Θεωρητικά είναι ανεξάρτητες οι ιστορίες του Jaime/"Locas" από αυτές του Gilbert/ "Palomar" αλλά κερδίζουν εαν η ανάγνωσή τους γίνει παράλληλα όπως είχαν αρχικά δημοσιευτεί. Στη πορεία των τόμων που λίνκαρα οι Hernandez βελτιώνονται διαρκώς και απογειώνονται σε κάποιο σημείο και πέρα, οπότε μην βιαστείς να κρίνεις αν δεν σου αρέσουν οι πρώτες ιστορίες στο Maggie the Mechanic. To L&R είναι απαραίτητο για κάποιον που αγαπάει το μέσο, αλλά είναι πολύ καλή επιλογή και για κάποιον νέο, μη ψημένο αναγνώστη κόμικς. Είναι από εκείνες τις λίγες σειρές που έχουν κάτι μαγικό το οποίο δεν μπορείς να περιγράψεις στον άλλον. Θες να το μοιραστείς για να το διαπιστώσει ο ίδιος.

2) RAW by Art Spiegelman and Various
11 issues , anthology-no trade paperback

Ο Art Spiegelman μαζί με τη γυναίκα του Françoise Mouly εξέδωσαν στα 80s το Raw, μια πολύ επιδραστική ανθολογία κόμικς. Είχε μια πιο arty και avant garde προσέγγιση σε σχέση με τα βλάσφημα και εικονοκλαστικά underground περιοδικά των 60's και 70's (ακόμη και με την αμέσως προηγούμενη προσπάθεια του Spiegelman, το Arcade) και έδειχνε προς μια νέα, σοβαρή, ψαγμένη ενήλικη κατεύθυνση. Απο το περιοδικό έγινε γνωστό πλήθος εναλλακτικών αμερικανών cartoonists που μας απασχολούν ακόμη και σήμερα (με πιο "χτυπητά" ονόματα τον Charles Burns και τον Chris Ware), ενώ δημοσίευσε πειραματικά ευρωπαϊκά κόμικς και manga, ακόμη και παλιά newspaper strips για να τα αναδείξει και να επανεκτιμηθούν. Εδω πρωτοεκδόθηκε και το περίφημο Maus, το κόμικ που έκανε ίσως το μεγαλύτερο καλό στην δημόσια εικόνα των κόμικς και στο να καθιερωθούν ως "σοβαρά αναγνώσματα" από οποιοδήποτε άλλο.

3) WEIRDO by Robert Crumb, Peter Bagge and Various
28 issues , anthology-no trade paperback

Το Weirdo ήταν ακριβώς η αντίπερα όχθη του Raw. Μια ανθολογία στην παράδοση των διαφόρων underground περιοδικών των 60's και φυσικά του Mad magazine των 50's που κατα κάποιο τρόπο τα προκάλεσε. Αστείο, βέβηλο και ανελέητη κριτική στην κυρίαρχη mainstream αμερικάνικη κουλτούρα της εποχής. Εκδότης ήταν ο μετέπειτα γνωστός απο το Hate, Peter Bagge. Ο Robert Crumb στο Weirdo (και στη τελείως δικιά του ανθολογία Hup, πάλι στα 80s) είναι στην καλύτερη περίοδο της καριέρας του και σχεδίασε κάποιες από τις πιο κλασσικές ιστορίες του. Δυστυχώς δεν έχει βγεί μια καλή έκδοση που να τις μαζεύει αλλά μπορεί κάποιος να πάρει μια ιδέα από τους τόμους 14, 15 και 16 των Complete Crumb Comics.

4) CONCRETE by Paul Chadwick
10 issues , 2 trade paperbacks (Links 1,2)

Το Concrete είναι ο πρόδρομος των creator owned χαρακτήρων της Dark Horse (Madman του Mike Allred, Hellboy του Mike Mignola). Σε πρώτη φάση δεν έμοιαζε μακριά απο υπερηρωική δημιουργία (ώστε να απομακρύνει και αυτό το κοινό) αλλά ο ρεαλιστικός τόνος του και το φύσικο ύφος του οδηγούν σε ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Λίγο θυμίζει μια μείξη του Thing από τους Fantastic Four και του Swamp Thing της DC, αλλά ο χαρακτήρας και οι προβληματισμοί του αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα το δημιουργό του Paul Chadwick. Το Concrete σου κρατάει το ενδιαφέρον με απλές και καθημερινές ιστορίες και τις σχέσεις με τους γύρω του. Εκτός απο αυτά τα 10 τεύχη, πολύ καλή είναι και η μίνι σειρά του Fragile Creature που ανήκει στα 90s.

5) ZOT! by Scott McCloud
36 issues , 1 trade paperback (link / Δεν μαζεύει τα 10 πρώτα έγχρωμα τεύχη)

To Zot! ήταν η δουλειά με την οποία γνωρίσαμε τον Scott McCloud (μετέπειτα γνωστός ως θεωρητικός των comics κυρίως χάρη στο αριστούργημα Understanding Comics). Μια απολαυστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας κάπως πιο αθώα από τα σκοτεινά και βίαια κομικς της εποχής. Θα την έλεγα πιο "παιδική" αλλά αυτός ο όρος έχει ταυτιστεί με την προχειρότητα στο μυαλό πολλών. Ας την πούμε παιδική που σέβεται τον εαυτό τους (αν και στα τελευταία τεύχη, τα Earth stories, κύριο θέμα είναι ξεκάθαρα η εφηβεία). Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο o McCloud ενσωματώνει τις επιρροές απο manga στο storytelling του (μαζί με τον Frank Miller ήταν από τους πρώτους αμερικανούς που κατάλαβαν την δύναμη τους) και το πολύ ιδιαίτερο cast των villains της σειράς (στην εικόνα ο 9-Jack-9).

Σημείωση: Αναγνωρίζω τη σημασία του Cerebus του Dave Sim και του American Flagg του Howard Chaykin στα ανεξάρτητα κόμικς της δεκαετίας, αλλά αυτή η λίστα είναι προσωπική και όχι ιστορική. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής τους οπότε δεν τα συμπεριέλαβα. Στα '80s ανήκει και το πολύ καλό Miracleman από την Eclipse αλλά λόγω της συγγένειάς του με το υπερηρωϊκό genre και το overdose Alan Moore που είχα στο αντίστοιχο αφιέρωμα για την DC επέλεξα να μην το βάλλω.

-Εδώ το top 5 μου από τα "alternative" comics της δεκαετίας των '90s

TOP 5 DC COMICS OF THE 80s.

1) WATCHMEN by Alan Moore and Dave Gibbons
12 issues, 1 trade paperback (link)

Πόσο hype να αντέξει ένα κόμικ; Εκτός από το να είναι το αμερικάνικο graphic novel που κατα πάσα πιθανότητα, έχει πουλήσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το Watchmen είναι και η στερεοτυπική απάντηση όταν ρωτάνε τον μέσο αναγνώστη κόμικς ποιό είναι το καλύτερο κόμικ όλων των εποχών. Κάποιοι πιο μυημένοι έχουν αρχίσει να το σνομπάρουν θεωρώντας το υπερτιμημένο. Αλλά αν αφήσεις λίγο στην άκρη τη φήμη και το status του στην βιομηχανία των κόμικς και το ξαναδιαβάσεις (και είναι το κατεξοχήν κομικ που προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις και αναλύσεις), η αξία του δεν αμφισβητείται. Τεράστια επιρροή (που φτάνει μέχρι και σε ανεξάρτητα κομικς), ενδιαφέρουσα ιστορία, βάθος στους χαρακτήρες, εξαιρετικά προσεγμένο storytelling και πάνω απο όλα απίθανη δομή. Το Watchmen είναι μια πολύπλοκη κατασκευή που έχει φταχτεί έτσι ώστε απο όποια πλευρά την κοιτάζεις να φαντάζει τέλεια. Μόνο ίσως στο From Hell έφτασε τόσο δυσθεόρατα ύψη ο Moore. Αν δεν είναι ο Πολίτης Κέην των αμερικάνικων κόμικς, τότε σίγουρα είναι ο αντίστοιχος Νονός.

2) THE DARK KNIGHT RETURNS by Frank Miller
4 issues, 1 trade paperback (link)

Ένας καλλιτέχνης που με τις πρόσφατες δουλείες του έχει σχεδόν κάψει το όνομα του για τη νέα γενιά. Όμως είναι απίθανο πόσο cool και "μπροστά" φάνταζε το Dark Knight Returns όταν κυκλοφόρησε το μακρινό πια 1986. Το κομικ σφίζει από το πάθος και τη φρέσκια διάθεση του Miller, την όρεξη του να πειραματιστεί με τις ικανότητες του και τα κόμικς. Ενα μεγάλο ταλέντο στην καλύτερη του στιγμή. Στις επόμενες δουλειές του λόγω της επιτυχίας του DKR είναι πιο σίγουρος για τον εαυτό του και δείχνει να έχει χάσει λίγο απο το drive του. Εδώ η ιστορία ενός ώριμου Bruce Wayne στο μέλλον που αποφασίζει να ξαναγυρίσει στην δράση τον συνεπήρε. Ένα απο τα καλύτερα superhero κόμικς όλων των εποχών με άψογη ισορροπία στο να είναι ρεβιοζιονιστική αποδόμηση και σχόλιο στο είδος, αλλά να διατηρεί και το fun της απόλαυσης ενος superhero comic (η "συνάντηση" με τον Superman στο τεύχος 4 παραμένει μια κομιξική ονείρωξη).

3) V FOR VENDETTA by Alan Moore and David Lloyd
10 issues, 1 trade paperback (link)

Μαζί με το Miracleman ήταν οι δύο ιστορίες του Moore που δημοσιευόντουσαν σε συνέχειες στις αρχές των 80s στο αγγλικό περιοδικό Warrior. Ακολούθως ο Moore άρχισε να γράφει για την DC, έκανε επιτυχία και αποφάσισε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις δύο αυτές σειρές για αμερικανούς εκδότες. Το V for Vendetta για την DC και το Miracleman για την Eclipse (δυστυχώς απο τότε παραμένει out of print λόγω νομικών προβλημάτων). Το V for Vendetta αναφέρεται σε ένα δυστοπικό ολοκληρωτικό μέλλον στην Αγγλία (προφανής έμπνευση απο το '1984') όπου δρά ένας μυστήριος τρομοκράτης ονόματι V. Η ιστορία απο κεί και πέρα ξεδιπλώνεται μαεστρικά και κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Μέχρι τα 18 ήταν το αγαπημένο μου κόμικ ever, αλλά τότε δεν είχα ακόμη επαφή με "alternative" comics. Πλέον το θεωρώ άρτιο αλλά κατώτερο του Watchmen, ακόμη και σαν πολιτική αλληγορία.

4) SWAMP THING by Alan Moore and Stephen Bissette, Rick Veitch and others
44 issues (#21-64), 6 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6)

Και εγένετο...Vertigo. Δηλαδή όχι ακριβώς, τους πήρε κάπου 10 χρόνια από τότε που έπιασε ο Moore τον Swamp Thing για να φτιάξουν το imprint αλλά όλη η Vertigo βασίζεται εδώ. Μπορεί στα 90s να προέκυψαν για μένα καλύτερες σειρές που να το ξεπέρασαν ως run αλλά όλες ήταν σε κάποιο βαθμό μετεξέλιξη των ιδεών του Alan Moore στον τίτλο. Ένας horror τίτλος με φιλοσοφικές ανησυχίες για ενήλικους αναγνώστες; Ι mean...come on! Αρχίζει δυνατά, πιάνει κορυφή στο storyline American Gothic όπου πρωτοεμφανίζεται και ο John Constantine αλλά απο εκεί κάπου αρχίζει να πέφτει σε ποιότητα και δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει τι να κάνει πια τον χαρακτήρα. Πάντως πολύ καλό run συνολικά και πόσο σπουδαίος ο Moore στα 80s...Χώρια απο τα 3 εξαιρετικά κομικς της λίστας, την ίδια εποχή έκανε και εκπληκτικές μικρότερες ιστορίες στο DC Universe (μαζεύονται εδώ) με προσωπική αγαπημένη όλων το Killing Joke.

5) JUSTICE LEAGUE INTERNATIONAL by Keith Giffen, J. M. DeMatteis and Kevin Maguire
26 issues, 1 trade paperbacks (Links 1,2,3,4)

Όταν ο Giffen και ο DeMatteis ανέλαβαν την JLA μετά το Crisis, ανακάλυψαν ότι λόγω εκδοτικών αποφάσεων δεν θα είχαν στη διάθεση τους κάποιους από τους πιο γνωστούς χαρακτήρες της DC (ευτυχώς δεν έγινε το ίδιο λάθος δέκα χρόνια αργότερα με τον Morrison). Κινήθηκαν έξυπνα και αποφάσισαν να γράψουν τον τίτλο σε εντελώς άλλη κατεύθυνση απ' ότι αρχικά. Αυτό που προέκυψε είναι ουσιαστικά ένα superhero... sitcom. Κύριο συστατικό της σειράς είναι το χιούμορ καταστάσεων και διαλόγων ανάμεσα στους χαρακτήρες αλλά χωρίς να παραμελείται και η δράση. Αμέτρητοι B-list ήρωες της DC έλαμψαν με το treatment των συγγραφέων και ο τίτλος ήταν μια σταθερή αναζωογονητική δόση fun σε μια σκοτεινή, grim and gritty εποχή για τα υπερηωρωικά κόμικς. Απρόσμενη επιτυχία και συνταγή που αντιγράφηκε πολλές φορές έκτοτε. Τράβηξε λίγο παραπάνω γι αυτό εγώ σου προτείνω τα πρώτα 26 τεύχη πριν χωριστεί σε JLAmerica και JLEurope.

-Εδώ το top 5 μου από την DC της δεκαετίας των '90s

-Εδώ το top 5 μου από την DC της δεκαετίας των '00s


BONUS FEATURE!
SERIES I'M CURRENTLY ENJOYING FROM DC:

Για ανεξήγητο λόγο, για κάποιο διάστημα "κόλλησα" με το όλο ριζικό relaunch της DC, γνωστό και ως The New 52. 4 μήνες αργότερα δεν συνεχίζω τόσους τίτλους αλλά σίγουρα παρακολουθώ περισσότερους απ' ότι θα έκανα υπο κανονικές συνθήκες. Ξεχωρίζω τα Vertigoειδή Swamp Thing και Animal Man, το Wonder Woman και το Batwoman, ενώ Action Comics και Justice League Dark είναι ευχάριστα αλλά πολύ κάτω από τις προσδοκίες που είχα με βάση τους δημιουργούς. Αλλά απρόσμενα, ο τίτλος στον οποίο προσδοκώ το επόμενο τεύχος με μεγαλύτερη ανυπομονησία (ίσως επειδή αφορά τους λιγότερους "overused" χαρακτήρες) είναι αυτός με τα βαμπίρ.

TOP 5 MARVEL COMICS OF THE 80s.

1) DAREDEVIL: BORN AGAIN by Frank Miller and David Mazzucchelli
7 issues (#227-233), 1 trade paperback (link)

Το run του Frank Miller στον Daredevil στις αρχές των 80's είχε γίνει ήδη κλασσικό. Ανανέωσε τον χαρακτήρα, δημιούργησε την Electra, τον Stick, την οργάνωση The Hand (όπου σε όλο αυτό το urban ninja στυλ βάσισε πολλές από τις ιστορίες του στον τίτλο) και έδωσε νέα προσωπικότητα στους ήδη υπάρχοντες villains Kingpin και Bullseye. Παίρνοντας μαθήματα από το Spirit του Will Eisner, πειραματίστηκε με το storytelling και την σύνθεση της σελίδας. Το run ήταν φρέσκο, γνώρισε επιτυχία και καθιέρωσε τον Miller. Αλλά το καλύτερο το κράταγε για αυτά τα 7 τεύχη της επιστοφής του στον τίτλο. Αρμονική συνεργασία με τον υπερταλαντούχο Mazzucchelli στο σχέδιο (και με σαφώς καλύτερα αποτελέσματα από το Electra:Assasin με τον άλλο θρύλο των 80s Bill Sienkiewicz), πιο τραγική προσσέγιση και η καλύτερη ηρωική "rise from the ashes" ιστορία που έχω διαβάσει ποτέ. Μόλις στο πρώτο τεύχος ο Kingpin έχει καταφέρει να διαλύσει κάθε τομέα της ζωής του Μurdock. Το μόνο που μένει στον ήρωα να κάνει είναι αυτό που ξέρει καλά. Να δοκιμάσει να ξανασηκωθεί στα πόδια του.

2) MOONSHADOW by J. M. DeMatteis and Jon J. Muth
12 issues, 1 trade paperback (link)

Κι όμως η δεκαετία του 80 ήταν η μοναδική στην οποία η Marvel είχε κάνει μια προσπάθεια να δημοσιεύσει και κάτι άλλο εκτός απο superhero τίτλους. Είχε φτιάξει το imprint ονόματι 'Epic Comics' στο οποίο εκτός απο "διαφορετικά" αμερικάνικα κόμικς, είχε φτάσει να δημοσιεύει και μεταφρασμένες δουλειές του Moebius (Incal, Blueberry κ.α) και του Katsuhiro Otomo (Akira). Πρωτόγνωρα ανοιχτόμυαλα πράγματα για την Marvel οποιασδήποτε δεκαετίας (εκτός από τα 60's που το house style της εταιρίας ήταν από μόνο του μια επανάσταση). Το κοινό δεν ανταποκρίθηκε, το imprint έκλεισε, το Moonshadow ξεχάστηκε. Ευτυχώς η Vertigo αγόρασε τα δικαιώματά του και το ανέσυρε από τη λήθη για ένα νέο κοινό. Μια συγκινητική coming of age ιστορία με αρκετά φανταστικά στοιχεία σε σενάριο του J.M.DeMatteis (πιο γνωστός για το Kraven's Last Hunt) και με το ωραιότερο painted σκίτσο που έχω δεί σε κόμικ. O Jon J. Muth δίνει μια απίθανη performance καθώς δεν πέφτει στην κλασσική παγίδα του painted "να είναι ρεαλιστικό", αλλά προσπαθεί με διάφορες τεχνικές να βοηθήσει την ιστορία. Διαμάντι.

3) UNCANNY X-MEN: FROM THE ASHES by Chris Claremont and Paul Smith
9 issues (#168-176), 1 trade paperback (link / ή ασπρόμαυρο εδώ)

Πρόκειται για Tον Flagship τίτλο της Marvel της δεκαετίας. Χάρη σε αυτά που έκαναν ο Claremont με τους Byrne, Cockrum, Smith και Romita JR στα 80s, μία απο τις όχι και πιο επιτυχημένες δημιουργίες των Stan Lee & Jack Kirby έγινε ο best selling τίτλος της βιομηχανίας των κόμικς για τα επόμενα 25 χρόνια. Μεγάλη επιρροή και ιστορική αξία. Είναι όμως τόσο καλά κομικς αν τα διαβάσει κάποιος με κριτικό και όχι νοσταλγικό μάτι σήμερα; Η αλήθεια είναι ότι πλέον το στύλ αφήγησης του Claremont ακόμη και στα κλασσικά storylines (Dark Phoenix Saga, Days of Future Past) κάπου ξενίζει. Τα 9 τεύχη όμως του Paul Smith μοιάζουν φρέσκα σχετικά με τα υπόλοιπα. Σαφώς αυτό οφείλεται στο ταλέντο του σχεδιαστή αλλά και ο Claremont γράφει κάποια από τα καλύτερα σενάρια του εκείνη την περίοδο. Morlocks, mohawk Storm, Wolverine & Rogue solo και η επιστροφή της Phoenix (sort of). Αυτά τα τεύχη κρατάω και επισκέπτομαι συχνότερα από όλο το θρυλικό run του Claremont.

4) THE INCREDIBLE HULΚ: JOE FIXIT SAGA by Peter David and Jeff Purves
21 issues (#347-367), 2 trade paperbacks (Links 1,2 /συν κάποια τεύχη απο τα vol.2&5)

Άλλο ένα τεράστιο σε έκταση run σαν το προηγούμενο. O Peter David ξεκίνησε στον τίτλο το 1987 και έμεινε στον τίτλο για τα επόμενα 12 χρόνια. Θα μπορούσα να το εντάξω στα 90s και να "σώσω" κάπως την λίστα που είχα κάνει για την Marvel εκείνης της δεκαετίας αλλά τα επειδή τα καλύτερα τεύχη ανήκουν στα 80s έχω ταυτίσει το run με τη συγκεκριμένη δεκαετία. Και ποια είναι αυτά τα καλύτερα τεύχη; Όταν ο David δουλεύει άψογα το characterization του γκρίζου, έξυπνου Hulk και τον στένει στο Las Vegas όπου υιοθετεί το όνομα Joe Fixit και εργάζεται σαν μπράβος για τα καζίνο. Απολαμβάνει τη ζωή εκεί, λειτουργεί σαν μια Id version του Banner ικανοποιώντας τις βασικές του επιθυμίες και έχοντας καταπιέσει το ανθρώπινο alter ego του. Με απλά λόγια ο Hulk περνάει καλά εκτός από όταν μεταμορφώνεται σε Banner που νιώθει ότι είναι απειλή για το lifestyle του. Διασκεδαστικά τεύχη που δείχνουν το χιούμορ του Peter David και κλιμακώνονται με την αναμέτρηση του Hulk με ένα villain ονόματι Madman.


5) STRIKEFORCE: MORITURI by Peter B. Gillis and Brent Anderson
20 issues, 1 trade paperback to be published (link)
Ήταν ντέρμπυ η 5η θέση της λίστας ανάμεσα σε Squadron Supreme και Morituri. Το πρώτο είναι μια παραδοσιακού στύλ καλοφτιαγμένη ιστορία της JLA. O Gruenwald δεν κατάφερε να την κάνει στη DC και χρησιμοποίησε το Marvel αντίστοιχο για να εξετάσει τι θα γινόταν αν η JLA προσπαθούσε να αλλάξει τον κόσμο στα πρότυπα μιας ουτοπίας. Κέρδισε όμως το δεύτερο, μια superhero/sci-fi σειρά όπου εθελοντές προκειμένου να βοηθήσουν στον πόλεμο εναντίον των εξωγήινων, κάνουν ένα ειδικό εμβόλιο που τους δίνει υπερδυνάμεις αλλά ο ανθρώπινος οργανισμός δεν το αντέχει, εντός ενός έτους το απορρίπτει και πεθαίνουν. Το Morituri ήταν απο αυτά τα κόμικς που έμοιαζαν διαφορετικά από τα σουπερηρωικά αλλά στην ουσία δεν ήταν και τόσο μακριά απο αυτά (παρόμοιο παράδειγμα της δεκαετίας: το Camelot 3000). Τα πρώτα 20 τεύχη πάντως μέχρι να φύγει ο Gillis (σε αυτά αναφέρομαι και μόνο) είναι καλογραμμένα, πλούσια σε πλοκή και με τον Brent Anderson (μετέπειτα γνωστό από το Astro City) στα καλύτερά του.


-Εδώ το top 5 μου από την Marvel της δεκαετίας των '90s

-Εδώ το top 5 μου από την Marvel της δεκαετίας των '00s


BONUS FEATURE!
SERIES I'M CURRENTLY ENJOYING FROM MARVEL:
Από τη νέα γενιά mainstream συγγραφέων o Jason Aaron είναι με διαφορά αυτός που με έχει κερδίσει περισσότερο. To Punisher Max παρόλο ότι βασίζεται εντελώς στις ιδέες του Ennis στον τίτλο προσθέτοντας λίγο από Daredevil του Miller είναι εθιστικό, ενώ μου άρεσε και το φετινό του X-men event, The Schism από το οποίο προέκυψε και αυτος ο νέος τίτλος. O Wolverine μαζί με την Kitty Pryde ξαναστήνουν τη σχολή για μεταλλαγμένους νέους σε μια σειρά που διαβάζεται σαν μείξη των New X-men του Morrison και της Generation X των Bachalo-Lobdell. Μέχρι στιγμής άκρως διασκεδαστικό (ελπίζω να μην του κόψουν τη φόρα μπλέκοντας το σε άσκοπα crossovers).

TOP 15 MOVIES OF THE 80s.

15) THE COOK, THE THIEF, HIS WIFE & HER LOVER

Art house φιλμ με απίστευτη εμμονή στη φόρμα και στο στήσιμο των πλάνων αλλά ταυτόχρονα το πιο προσιτό από όλα τα έργα του Greenaway.

14) THE 4th MAN

Ολλανδικό ψυχολογικό θρίλερ από τον άνθρωπο με την πιο παρανοϊκή φιλμογραφία όλων των εποχών (δεν τόλμησα να βάλλω Robocop στη θέση του).

13) AMADEUS

Το κλασσικό οσκαρικό φορμάτ της επικής βιογραφίας διασήμου για τον Μότσαρντ. Τα σάρωσε όπως αναμενόταν αλλά ήταν και από τα καλύτερα του είδους.

12) WINGS OF DESIRE

Αν τοποθετείς ξεκάθαρα την πλοκή και τους χαρακτήρες πάνω απο το ύφος και την ατμόσφαιρα στις ταινίες μπορεί να μην το αγαπήσεις όπως εγώ αλλά αξίζει.

11) ZELIG

Ψευδοντοκυμαντέρ για έναν άνθρωπο που μεταμορφώνεται ανάλογα με τους ποιούς έχει δίπλα του. Από τα πιο αδικημένα έργα του Woody Allen.

10) DANGEROUS LIAISONS

Πολύ απλά το καλύτερο φιλμ στην κατηγορία "δαντέλα" (έργο εποχής) ever. Απίθανες ερμηνείες απο ολόκληρο το βασικό cast.

09) DO THE RIGHT THING

Διάσημο για τον φυσικό και διασκεδαστικό τρόπο με τον οποίο καταπιανόταν με φυλετικά θέματα και την αληθοφάνεια της γειτονιάς της ιστορίας.

08) STAR WARS EPISODE V: THE EMPIRE STRIKES BACK

Με τεράστια διαφορά το καλύτερο έργο του Star Wars saga και το μόνο που ακόμη και με αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια, οφείλεις να δείς . Και ας μην τελειώνει.

07) PARIS, TEXAS

Ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί συγκινήθηκα και με ένοιαξαν τόσο χαρακτήρες για τους οποίους ήξερα τόσα λίγα. Και πως ένας σκηνοθέτης μπορεί να επικοινωνεί τόσα συναισθήματα με τόσο λίγα λόγια.

06) THE LAST TEMPTATION OF CHRIST

Το λατρεύω απλά δεν είναι πιο ψηλά στη λίστα γιατί το κυρίο ατού που έχει είναι το απίθανο σεναριακό twist του βιβλίου και όχι τόσο καθαροί κινηματογραφικοί παράγοντες.

05) WHEN THE WIND BLOWS

Η καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων in my book. Βασισμένη στο επίσης αγαπημένο comic του Raymond Briggs. Για ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Και το πυρηνικό ολοκαύτωμα.

04) THE SHINING

Οικογενειάρχης αρχίζει και τρελαίνεται και πάει να σκοτώσει την οικογένεια του. Αυτό είναι το σενάριο. Μία γραμμή. Το ότι βγήκε μια εξαιρετική ταινία δείχνει πόσο τεράστιος σκηνοθέτης ήταν ο Kubrick.

03) BLUE VELVET

Ο David Lynch στρέφει το βλέμμα του στη small town America και αγγίζει μια από τις κορυφές της καριέρας του. To φίλμ που είναι πιο κοντά σε αυτό που έκανε στην απίθανη τηλεοπτική του σειρά Twin Peaks.

02) RAGING BULL

Με τα χρόνια φάνηκε πόσο μεγάλο έργο είναι. Βιογραφία του μποξέρ Jake La Motta που γνώρισε τη δόξα με το να είναι ο εαυτός του και ακολούθως την παρακμή επειδή δεν προσπάθησε ποτέ να είναι κάτι άλλο.

01) ONCE UPON A TIME IN AMERICA

Πόσο αδικημένη ταινία. Ένα τεράστιο γκανκστερικό έπος που υπέφερε από πετσόκομμα προκειμένου να ικανοποιηθούν οι διανομείς (οι αρχικές 4,5 ώρες θεωρήθηκαν εμπορική αυτοκτονία). Αποτέλεσμα να κυκλοφορούν 3-4 versions εκεί έξω με τις μικρές σε διάρκεια να το καταστρέφουν. Αν δείς αυτη που πρέπει, το όραμα του Leone λάμπει σα διαμάντι. Ένα όραμα, που παρά το εύρος της σύλληψής του, o Leone είναι τόσο γνώστης του σινεμά που το μεταδίδει με μοναδική κινηματογραφική άνεση. Γιγάντιος σκηνοθέτης. Κάποια στιγμή είχα χάσει την πίστη μου στο μέσο και αυτή η ταινία με επανέφερε. Την πέτυχα τυχαία στην τηλεόραση, με μάγεψε και με ξενύχτησε όλο το βράδυ. Larger than life.

-Εδώ οι top 20 μου ταινίες μου από την δεκαετία των '90s

-Εδώ οι top 25 μου ταινίες μου από την δεκαετία των '00s

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

TOP 5 ALBUMS OF THE 80s.

(H σειρά είναι χρονολογική)

SANDINISTA!
by The CLASH

Μπορεί και να μην το αξίζει τόσο αλλά είναι ένας δίσκος στον οποίο ανακαλύπτω στιγμές ακόμη και σήμερα. Και γιατί είναι ο ήχος της επανάστασης που δεν πέτυχε. Και γιατί είναι το sequel του καλύτερου Rock 'n' Roll δίσκου όλων των εποχών. Και γι' αυτό το review.

THE HEAD ON THE DOOR
by The CURE

Θα μπορούσε να μπεί και το υπέροχα ατμοσφαιρικό Disintegration από το τέλος της δεκαετίας, αλλά έχω ένα θέμα με την διάρκειά του. Επίσης, θεωρώ ότι είναι αρκετά υποτιμημένη από πολλούς η pop πλευρά των Cure και ήθελα να την αναδείξω.

THE QUEEN IS DEAD
by The SMITHS

O Morrissey αλλά και ο Johny Marr στα καλύτερα τους. Αν δεν σου λέει κάτι δεν θα σε "πιάσουν" ποτέ οι Smiths σαν συναίσθημα. Τόσο αληθινός δίσκος σε μια δεκαετία που κυριάρχησε το fake στην μουσική βιομηχανία. Αναλαμπή για το κοιμισμένο κιθαριστικό ροκ της εποχής.

BAD
by MICHAEL JACKSON

Δεν είναι τόσο κατώτερο ώστε όλο το hype να έχει πάει στο Thriller. Ok, το Thriller προηγήθηκε και με την επιτυχία του προσέφερε έτοιμη την συνταγή για τη συνέχεια αλλά ρίξε μια ματιά στο tracklist και θα δείς ότι δεν υστερεί καθόλου σε τραγούδια το Bad.

THE STONE ROSES
by The STONE ROSES

Από εδώ ξεκινάει όλη η φάση της Britpop που θα γινόταν μόδα την επόμενη δεκαετία. Αλλά κανένας δεν θα κατάφερνε να πιάσει το πνεύμα της καλύτερα. Με θράσσος, άγνοια κινδύνου και το ταλέντο τους οι Stone Roses απήχησαν τα 60s σε ένα δίσκο που κοίταγε ταυτόχρονα και μπροστά.

-Εδώ τα top 5 μου albums μου από την δεκαετία των '90s

-Εδώ τα top 5 μου albums μου από την δεκαετία των '00s