DERREN BROWN IS A GENIUS.

Δεν ξέρω πώς ακριβώς να τον περιγράψω σε κάποιον που δεν τον γνωρίζει. Όχι ακριβώς ταχυδακτυλουργός, ούτε ¨μάγος", το Illusionist ταιριάζει μάλλον καλά. Κάνει αρκετά χρόνια εκπομπές στην Αγγλική τηλεοράση και είναι πολύ γνωστός στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δίκαια αφού από όλους που κατά καιρούς κάναν καριέρα σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο τον βρίσκω μακράν τον καλύτερο. Είχα κολλήσει κάποια εποχή και είχα δεί όλα τα επεισόδια της σειράς του αλλά και κάποια specials. Ο ίδιος περιγράφει το show του ώς "a combination of magic, suggestion, psychology, misdirection and showmanship".

Αν δεν είσαι "κολλημένος" του στύλ: "Αυτά είναι όλα παραμύθια"/ "Είναι όλοι στημένοι ηθοποιοί" και διάφορα παρόμοια και του δώσεις μια τίμια ευκαιρία πιστεύω θα σε ενθουσιάσει. Ούτε ο ίδιος ισχυρίζεται ότι είναι αληθινά, το κύριο εργαλείο του είναι η παραπλάνηση του μυαλού (βέβαια στήσιμο με ηθοποιούς δεν υπάρχει). Αν δεν είσαι προκατειλημένος θα απολαύσεις ένα αξέχαστο show. Απλά πρέπει χωρίς να χάσεις την λογική και κριτική σου σκέψη να τον αφήσεις να καθοδηγήσει το μυαλό σου. Αυτό δεν κάνεις με όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες?

Τρία βιντεάκια από τη σειρά του για να πάρεις μια γεύση αν σου αρέσει...

Subliminal Advertising

Astrology Readings

Vs 9 Chess Players

...ώστε μετά να μπορείς να προχωρήσεις στα Special ωριαία επεισόδια που είναι και τα αριστουργήματά του. Βρές και παρακολούθησε το ακόλουθο top 5 (έχω αποφύγει spoilers):
-Russian Roulette (όπου μέσα από μια σειρά πειραμάτων διαλέγει κάποιον που θα οπλίσει το όπλο με το οποίο θα παίξει ο Derren Brown ρώσικη ρουλέττα Live στην τηλεόραση)
-The Heist (όπου ωθεί καθημερινούς ανθρώπους σε παραβατική συμπεριφορά με αποκορύφωμα ότι τους βάζει να ληστεύουν μια χρηματαποστολή)
-How To Win The Lottery (όπου βρίσκει σε Live σύνδεση τους αριθμούς της αγγλικής λοταρίας και μετά εξηγεί πώς το έκανε)
-How To Take Down A Casino (όπου υπολογίζει το τρόπο λειτουργίας της ρουλέττας και αποφασίζει να ποντάρει ένα τεράστιο ποσό σε ένα νούμερο)
-Something Wicked This Way Comes ( μια live παράστασή του σε κοινό για να ξέρεις πώς είναι στη σκηνή μπας και περάσει καμμιά μέρα από τα μέρη μας)

Δες τα και μετά τα συζητάμε αναλυτικότερα. Δεν ήθελα να καταστρέψω το μυστήριο. Ο άνθρωπος έχει τεράστιο ταλέντο. Θυμήθηκα να γράφω άρθρο γι αυτόν προχτές που έφτιαχνα το αφιέρωμα στον Fellini. Είμαι σίγουρος ότι ο ιταλός σκηνοθέτης θα τον λάτρευε.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Ο FEDERICO FELLINI ΣΕ 14 BHMATA.

(Από σήμερα και για τις επόμενες δύο Τρίτες ξεκινάω μια σειρά αφιερωμάτων στο έργο κάποιων αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Ένα σκηνοθέτης, ένα συγγραφέας κόμικς και ένα συγκρότημα. Όχι ακριβώς ανάλυση του συνόλου του έργου τους. Περισσότερο μια αναφορά στους σημαντικούς σταθμούς της πορείας του καθενός, που μπορεί να λειτουργήσει ως οδηγός για να ανακαλύψει κάποιος αυτούς τους δημιουργούς.)

Ο Federico Fellini είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Χαρακτηριστική περίπτωση κινηματογραφικού auter, ξεκίνησε από τον ιταλικό νεορεαλισμό για να αναπτύξει σιγά σιγά το προσωπικό του στύλ και να καταλήξει σε ένα τελείως δικό του ονειρικό σύμπαν. Θα παρουσιάσω την χρυσή εποχή της φιλμογραφία του από το 1955 έως το 1983 παραλείποντας τα πρώτα του βήματα και τις παρασπονδίες στο τέλος της καριέρας του.

I VITELLONI (1953)

Η πρώτη επιτυχία της σκηνοθετικής του καριέρας (ασημένιο λιοντάρι στο φεστιβάλ Βενετίας). Καθημερινές στιγμές ζωής μιας παρέας. Ο χρόνος κυλάει, η νεότητα τους σιγά σιγά χάνεται, αυτοί επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Ο Scorsese επηρρεάστηκε και με βάση τις δικές του (πιο άγριες) παραστάσεις έκανε το Mean Streets.

ΒΑΘΜΟΣ: B+

LA STRADA (1954)

Πλήθος βραβείων γι' αυτό το συγκινητικό αριστούργημα με το οποίο κατακτά και την Αμερική (πρώτο από τα συνολικά 4 όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας). Άψογη ισορροπία ανάμεσα σε νεορεαλιστικό δράμα και σε Φελινικό παραμύθι. Αξέχαστοι οι χαρακτήρες της φτωχής Gelsomina και του πλανώδιου διασκεδαστή Zampano που γυρνάει τα χωριά και εντυπωσιάζει με την δύναμή του. Κλασσικό.

ΒΑΘΜΟΣ: A+

LA NOTTI DI CABIRIA (1957)

O Fellini εμπνέεται απο την γυναίκα του και σκηνοθετεί την Guiletta Masina στην καλύτερη ερμηνεία της ως Cabiria, μια "έξω καρδιά" πόρνη που εμπιστεύεται τους ανθρώπους ίσως περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε. Αν και ακόμα νεορεαλιστικό σε σύλληψη αρχίζουν να φαίνονται οι χαρακτηριστικές προσωπικές πινελιές του δημιουργού.

ΒΑΘΜΟΣ: A

LA DOLCE VITA (1960)

O Marcello Mastroianni (πρώτη τους συνεργασία) υποδύεται έναν δημοσιογράφο που καταγράφει και γοητεύεται από την ηδονιστική ζωή των νεόπλουτων της μεταπολεμικής Ρώμης. Είναι το διασημότερο έργο του, αλλά επειδή εγώ το εκτίμησα με την τρίτη ακρόαση, καθώς και λόγω και της μεγάλης του διάρκειας (τρίωρο), δεν θα το συνιστούσα για πρώτη επαφή με το σκηνοθέτη.

ΒΑΘΜΟΣ: A-

8 1/2 (1963)

Ο Fellini κάνει ταινία την δικιά του αγωνιά για το επόμενο βήμα μετά το Dolce Vita που τον καθιέρωσε. Ο Guido είναι ένας σκηνοθέτης που αντιμετωπίζει έλλειψη έμνευσης και η πίεση τον κάνει να αναζητήσει καταφύγιο στις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις του. Η ζωή μπλέκεται με το σινεμά, η πραγματικότητα με το όνειρο, ο Fellini με το δημιούργημα του σε αυτό το metafiction αριστούργημα. Τεράστια η επιρροή της, μία από τις 5 ταινίες που θα έπρεπε να διδάσκονται.

ΒΑΘΜΟΣ: A+

GUILIETTA DEGLI SPIRITI (1968)

Έχοντας πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο ίσως μαγικό κόλπο της καριέρας του, στο φαινομενικό "κενό" (director's block) να εμφανίσει ένα αριστούργημα (8 1/2) o Fellini πλέον έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Ασχολείται με το υποσυνείδητο και τα όνειρα μιας ιταλίδας νοικοκυράς σε μια ταινία που με κούρασε και πάσχει από έλλειψη συνοχής (η υπερβολική ελευθερία που λέγαμε). Η πρώτη έγχρωμη ταινία του και τουλάχιστον χρησιμοποιεί τα χρώματα υπέροχα.

ΒΑΘΜΟΣ: C

FELLINI SATYRICON (1969)

Ο Fellini στέφει την κάμερα στα όργια και τις υπερβολές της αρχαίας Ρώμης. Τολμηρό και φιλόδοξο, ίσως η πιο hardcore φελινική στιγμή του αλλά αναμφίβολα ένα μοναδικό tour de force. Δεν είναι για όλους αλλά ο λίγο πιο "περίεργος" σινεφίλ θα ικανοποιηθεί από την ιδιαίτερη μίξη αηδίας και ηδονοβλεψίας (πρόδρομος του Salo;), την επικέντρωση στο γκροτέσκο αλλά κυρίως από τις πολύ δυνατές εικόνες του.

ΒΑΘΜΟΣ: A-

I CLOWNS (1970)

Θεωρείται minor έργο στην φιλμογραφία του αλλά αυτό το ψευτό-ντοκυμαντέρ διάρκειας 92 λεπτών για την ιταλική τηλεόραση με εξέπληξε ευχάριστα. Η αγάπη του για το θέμα είναι έκδηλη και αυτό δίνει αξία στην ταινία. Το τελευταίο νούμερο των κλόουν και η προσπάθεια του κριτικού να το αναλύσει είναι σκηνή που δεν ξεχνιέται.

ΒΑΘΜΟΣ: B+

FELLINI'S ROMA (1972)

Σκόρπιες ιστορίες και μνήμες από την Ρώμη του χτές και του σήμερα. Ημι-αυτοβιογραφικό και με χαλαρή δομή στην αφήγηση αλλά με μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που κάνει την μετάβαση ανάμεσα στις φαινομενικά ασύνδετες σκηνές να μοιάζει φυσική. Μου άρεσε πολύ, αλλά μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι είναι μια φόρμουλα που τελειοποιήσε η επόμενη δουλεία του Fellini (Amarcord).

ΒΑΘΜΟΣ: A

AMARCORD (1974)

Ο Fellini θυμάται (αυτό σημαίνει ο τίτλος) περιστατικά από την παιδική του ηλικία στο Rimini της Ιταλίας. Μέσα από το δικό του βλέμμα παρουσιάζει πρόσωπα και καταστάσεις με ένα τόνο αρκετό χιουμοριστικό. Άκρως διασκεδαστικό αλλά και αληθινό, χωρίς να κουράζει στιγμή, αποτελεί ένα από τα πιό "εύπεπτα" έργα του (μπορώ να το δώ αμέτρητες φορές) και συνίσταται ακόμη και για πρώτη επαφή με τον σκηνοθέτη.

ΒΑΘΜΟΣ: A+

FELLINI'S CASANOVA (1976)

Μια μεγάλη παραγωγή για την ζωή του θρυλικού Καζανόβα. Ο Fellini βρίσκει άλλη μια ευκαιρία για να σχολιάσει το κυνήγι της ηδονής ώς τρόπο ζωής (αν και εδώ το κάνει λίγο πιο διδακτικά απο άλλες φορές). Την εποχή της δεν θεωρήθηκε επιτυχημένη αλλά εγώ την βρίσκω κάπως υποτιμημένη. Ο Donald Sutherland είναι πολύ καλός και η ταινία έχει κάποιες σκηνές ανθολογίας.

ΒΑΘΜΟΣ: B+

PROVA D' ORCHESTRA (1978)

Τα μέλη μιας μπάντας προχωρούν σε απεργία απέναντι στον διευθυντή ορχήστρας. Μόλις 70 λεπτά άλλα έχει ενδιαφέρον για το πώς παρουσιάζει το χαρακτήρα του καθενός σε σχέση με το όργανο που παίζει. Πέρα από αυτό είναι λίγο ασαφές το τι θέλει να πεί αλλά αξίζει να το δείς μία φορά (χωρίς να είναι must της φιλμογραφίας του)

ΒΑΘΜΟΣ: B

CITY OF WOMEN (1980)

Αναμφίβολα φελινική δημιουργία, έχει μια ασαφή ονειρική αίσθηση και προβάλλει σκέψεις και ανησυχίες του σκηνοθέτη για την σχέση των δύο φίλων. Υπάρχει το γνώριμο ύφος και στύλ αλλά πλέον νιώθεις ότι επαναλαμβάνεται. Ελάχιστη λογική ροή στο σενάριο και όχι μια από τις καλύτερες στιγμές του.

ΒΑΘΜΟΣ: B-

E LA NAVE VA (1983)

Είναι γενικά αποδεκτό σαν το τελευταίο καλό έργο του Fellini. Μια ντίβα της όπερας πέθανε και φίλοι και γνωστοί της μαζεύονται στο πλοίο να την θρηνήσουν. Επικεντρώνει στις μορφές των επιβατών αλλά αγγίζει και κάποιον ταξικό σχολιασμό. Η αρχική σεκάνς είναι αριστουργηματική (Link).

ΒΑΘΜΟΣ: B

ΤΟ ONE-PAGE GAG ΤΟΥ ΜΗΝΑ: ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ.

O Michael Kupperman

(κλίκ στην εικόνα για μεγαλύτερο μέγεθος)

...για την τέχνη και τα κόμικς.

FRANK CASTLE'S LONG JOURNEY...

...TILL HE FOUND GARTH ENNIS

Τhe Character: Ο Punisher (Frank Castle) πρωτοεμφανίστηκε σε ένα τεύχος του Spider-Man τον Φεβρουάριο του 1974 από τους Gerry Conway, John Romita και Ross Andru. Αντιπροσωπευτικό δείγμα της αμερικανικής pop κουλτούρας των 70s, ο σκληρός και βίαιος αντιήρωας που δεν διστάζει να σκοτώσει τους "κακούς" εγκληματίες ήταν πολύ της μόδας (είχε ήδη κυκλοφορήσει το Dirty Harry από το 1971). Στην πρώτη του εμφάνιση δεν κάνει και πολλά, παλεύει με τον Spider-Man επειδή νομίζει ότι είναι με τους "κακούς" και τίποτα άλλο αξιομνημόνευτο. Είχε βέβαια μια γαμηστερή στολή με νεκροκεφαλή που δύσκολα θα ξέχναγαν οι πιτσιρίκοι που διάβασαν εκείνο το τεύχος.

Υπήρχε ζήτηση απο αναγνώστες, άρχισε να ξαναεμφανίζεται ολο και πιο συχνά στα 70s (κάθε φορά λίγο πιο βίαιος), του δώσανε και ένα origin. Βετεράνος του Βιετνάμ/ξαναγυρίζει στην οικογένεια του στην Αμερική/Σε ένα πικνίκ τους πέφτουν σε μια σύρραξη μαφιόζων/ και βλέπει ολόκληρη την οικογένεια του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του/Από τότε κηρρύσει προσωπικό πόλεμο απέναντι στο έγκλημα. Σκοτεινός, γεμάτος πληγές, ασυμβίβαστος στο πόλεμό του, βίαιος. Δεν υπήρχε ούτε η νεανική χαρούμενη μαστούρα των 60ς, ούτε το Αμερικάνικο όνειρο των 50s, this was the 70s. (you get the idea...)

Βασικά όπως καταλαβαίνεις δεν σου δίνει και πολλές δυνατότητες για ιστορίες. Εντάξει θα χρησιμοποιηθεί ως guest για να τονίστεί η αντιθεσή του με τους άλλους ήρωες που ενεργούν περισσότερο με βάση το νόμο, θα χρησιμοποιηθεί για να εξεταστεί το θέμα της αυτοδικίας και how the punishment fits the crime, θα χρησιμοποηθεί ακόμη και για ένα καλό splatter που σκοτώνει άπειρους αντιπάλους αλλά ουσιαστικά είναι ένας unwritable χαρακτήρας κατά βάθος.

The Writer: O Ιρλανδός Garth Ennis άρχισε να γράφει κόμικς στο θρυλικό βρετανικό περιοδικό 2000AD. To 1991 παρόλο ότι το πρώτο κύμα του British Invasion είχε περάσει (Neil Gaiman, Grant Morrison, Peter Milligan), η DC φαίνεται πως έψαχνε ακόμη για "Βρετανούς συγγραφείς που θα γράφουν σαν τον Alan Moore" και του δίνει τον Hellblazer. Δείχνει το ταλέντο του με αξιοπρεπές και κλασσικό για τον χαρακτήρα run. Συνεχίζει με δύο δικές του δημιουργίες, το διασκεδαστικό Hitman στο DC universe και τον Preacher για την Vertigo, ένα απο τα καλύτερα κόμικς όλων των εποχών (το ξαναδιάβασα φέτος, έπαθα πάλι πλάκα...).

O Quesada έχει μόλις αναλάβει εκδότης του Marvel Knights, μια εκδοτική γραμμή με δευτερεύοντες χαρακτήρες, πιο "σκοτεινούς" αλλά εντός Marvel continuity. Προσπαθεί να μαζέψει καλούς συγγραφείς. O Ennis απεχθάνεται να γράφει σουπερήρωες, o Quesada επιμένει και τον πείθει ότι o Punisher δεν είναι τόσο μακριά από την νοοτροπία και τα γούστα του. Τελικά αποδέχεται την ευκαιρία να ξανασυνεργαστεί με τον κολλητό του Steve Dillon σε κάτι πιο ανάλαφρο. Έχει μόλις αφήσει πίσω του ένα έργο ζωής (το Preacher που λέγαμε) και του καλοφαίνεται η ιδέα να κάνει το χαβαλέ του, γράφοντας μια σειρά χωρίς μεγάλες απαιτήσεις για την Marvel.

The Match Made In Hell: Έτσι προκύπτει η μίνι σειρά 12 τευχών "Welcome Back Frank" και στην συνέχεια η ongoing σειρά Punisher. O Ennis προσεγγίζει το γράψιμο με χαλαρή διάθεση και ουσιαστικά κάνει την πλάκα του. Κάτι σαν χοντροκομμένη φάρσα με πολύ πιστολίδι όπου σε κάθε ευκαιρία πετάει ακραίες και ευρηματικές σκηνές βίας και κανιβαλίζει άλλους χαρακτήρες του Marvel Universe. Δεν εμπλέκεται συναισθηματικά, αντιμετωπίζει τον Punisher στερεοτυπικά ενώ προσπαθεί να δημιουργήσει ένα supporting cast που να προχωράει την πλοκή όπου κολλάει. Μετά από 4 χρόνια όμως στη σειρά, ο Ennis διαπιστώνει ότι κάτι απρόοπτο έχει συμβεί. Έχει αγαπήσει τον χαρακτήρα...

Ο Frank Castle αντιπροσωπεύει ένα αρχέτυπο που πάντα υπήρχε στην καρδιά του Ennis. Του θυμίζει παραστάσεις που έχει από τα western και τις πολεμικές ταινίες που έβλεπε μικρός. Θεωρεί ότι αξίζει στον χαρακτήρα κάτι καλύτερο. Αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει με σεβασμό και σοβαρότητα. Να προσπαθήσει να μπεί στο πετσί του. Να ξαναδοκιμάσει απο την αρχή.

Έτσι αρχίζει τη νέα σειρά Punisher Max. Σε νέο imprint, απαλλαγμένος απο οποιαδήποτε αναφορά στην υπόλοιπη Marvel και με πιο χαλαρά τα όρια της λογοκρισίας. Του παίρνει λίγο να βρεί εντελώς το ρυθμό του (στο τρίτο storyline "Mother Russia" απογειώνεται) αλλά από την πρώτη στιγμή φαίνεται η διαφορετική αντιμετώπιση και κατεύθυνση που θέλει να δώσει. Δεν αφήνει την ακραία βία, την δράση και τις pulp καταβολές του χαρακτήρα. Η πλοκή είναι σφιχτή, τα σενάρια είναι καλοδουλεμένα και πιο περιπετειώδη από ποτέ. Φέρνει μαζί του τις συγγραφικές του εμμονές. Οι ανθρώπινες συμπεριφορές και ακρότητες, η μυθολογία της Αμερικής και άλλα χαρακτηριστικά του στοιχεία δίνουν και εδώ το παρόν (αν και με πιο μηδενιστικό τόνο από άλλες φορές). Προσεγγίζει τον πρωταγωνιστή με διάθεση να κατανοήσει το πώς και το γιατί αλλά και με ένα κρυφό δέος. Αφήνει τον Frank να οδηγήσει τη σειρά, τη δράση και το body count ενώ ταυτόχρονα σου προσφέρει κλεφτές ματιές στο μυαλό και τον κόσμο του.

Όμως δεν θέλει να τον ωραιοποιήσει ή να στον κάνει συμπαθή. Ξέρει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο. Ο Frank Castle συναντάει χειρότερους τύπους απο αυτόν, του συμβαίνουν αρκετά δυσάρεστα αλλά κατά βάθος δεν είναι ένας τραγικός ήρωας όπως μπορεί να υποδηλώνει μια λανθασμένη ανάγνωση του origin. Είναι ένας δολοφόνος, που όλη την πορεία της ζωής του την έχει επιλέξει σε κάποιο βαθμό. Είναι βέβαιος ότι ο τρόπος που βλέπει την κοινωνία και αντιδρά είναι σωστά για εκείνον έστω και εαν δεν θα το συνιστούσε σε κανέναν άλλον. Σαν μια δύναμη της φύσης που πρέπει να συνεχίσει το καθήκον της χωρίς διαφαινόμενη λύτρωση και τέλος. Ο Ennis καταφέρνει να φτιάξει έναν σύνθετο χαρακτήρα που δεν μπορείς να διακρίνεις ακριβώς σε τί βαθμό είναι άρρωστος στο μυαλό και σε κάνει να παρακολουθείς την πορεία του με ενδιαφέρον παρόλο που ουσιαστικά δεν μπορείς να ταυτιστείς μαζί του.

Στη διάρκεια του run διάφοροι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με τις ενέργειες του Punisher. Οι πράξεις του φαίνονται ανήθικες και απαράδεκτες στην λογική της οργανωμένης κοινωνίας αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο ασπρόμαυρα. Ο Frank λειτουργεί με την ανοχή, την αδράνεια, ακόμη και με τον θαυμασμό κάποιων. Το “φαινόμενο” Punisher μπορεί να μην είναι και τόσο αυτοδημιούργητο και ξέχωρο από τους υπόλοιπους. Ο Ennis επίσης αφήνει υπόνοιες ότι η παράνοια του μπορεί να έχει ενθαρρυνθεί, να έχει επιβραβευτεί και να έχει γιγαντωθεί απο κάποιες "εκφάνσεις" του πολιτισμού μας. To "τέρας" μπορεί να έχει ακόμη πιο σκοτεινή προέλευση και "γονείς", θέμα που αναπτύσσει και στην καταπληκτική τελευταία ιστορία. Εκεί που φωτίζονται κάπως οι ρίζες του Frank, και ο Ennis τον χρησιμοποιεί σαν όχημα για να μιλήσει για κάποια πράγματα που δείχνουν να τον απασχολούσαν καιρό (δεν θέλω να spoilάρω άλλο).

Το κόμικ σε απορροφά αλλά και σε φέρνει σαν αναγνώστη σε άβολη θέση. Ενώ σου έχει ήδη ορίσει τον Punisher ώς ένα οριακά παλαβό με personal agenda και όχι σαν ένα vigilante που μάχεται για το κοινό καλό, φέρνει τις ιστορίες έτσι ώστε να νιώθεις closure με τους σκοτωμούς του. Αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα, ο Ennis ξέρει να γράφει και εδώ δημιουργεί την απόλυτη ένοχη απόλαυση. Όχι για να την παρακολουθήσεις απο μακριά και με ειρωνικό ύφος (όπως είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια). Οι στόχοι του είναι πιο παραδοσιακοί. Θέλει την συνενοχή σου και την κερδίζει. Σε κάνει να συμμετέχεις, να νιώθεις ακόμη και να απολαμβάνεις σε κάποιο βαθμό την βία και την τιμωρία που αποδίδει ο Punisher, επειδή αισθάνεσαι ότι αποκαθίσταται κάποιο σύστημα αξιών, αν και δεν είσαι πάντα σίγουρος. Αυτό που φαίνεται να αντικρύζεις στο μυαλό του Castle μοιάζει τρομακτικό αλλά και αληθινό μαζί και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Χτίζει το pulp appeal της σειράς εκμεταλλευόμενος τα βαθιά σου ένστικτα αλλά ταυτόχρονα διασκεδάζει και με το να σου θυμίζει δεικτικά ότι η έννομη δικαιοσύνη ποτέ δεν αντικατέστησε την βίαια ανταπόδοση και την τιμωρία μέσα μας.

Το run του Ennis στο Punisher Max διήρκησε 60 τεύχη. Αποτελείται απο ξεχωριστές ιστορίες που ακολουθούν όμως συγκεκριμένα plot points που εξελλίσονται και οδηγούν στην κατάληξη. Κοινώς διάβασε τα με την σειρά. Έχει μαζευτεί σε 10 τόμους. Αν σου φαίνονται πολλοί μπορείς να προσπεράσεις τους τόμους 2 και 8 που δεν είναι απαραίτητοι για την γενική πλοκή.

Πέρσυ στην λίστα μου είχα γράψει στο Υ.Γ.: "Δεν έχω διαβάζει το Punisher του Garth Ennis και το Runaways τα οποία απέσπασαν πολλά θετικά σχόλια από κριτικούς μέσα στη δεκαετία. Ειδικά για το πρώτο έχω μια υποψία ότι αν το είχα διαβάσει θα ήταν μέσα στην παραπάνω λίστα...". Με αυτό το άρθρο επανορθώνω. Όχι μόνο του αξίζει θέση αλλά και η πρωτιά της λίστας.

Μετά την ολοκλήρωση των 60 τευχών o Garth Ennis δήλωσε ότι είπε ότι είχε να πεί με τον χαρακτήρα και αποχώρησε. Ασχολείται πλέον με εντελώς δικές του δημιουργίες (The Boys, Battlefields) τις οποίες εκδίδει σε μικρότερες εταιρείες. Ο Punisher από ξεχασμένος και χωρίς δικό του περιοδικό έγινε hot property για την Marvel με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να έχει δύο μηνιαίες σειρές, special εκδόσεις, μίνι σειρές και άλλα. Η πάγια τακτική της εταιρείας λέει ότι θα "ξεζουμιστεί" μέχρι να σταματήσει να πουλάει και θα ξαναμπεί στο ψυγείο. Δεν βαριέσαι, την προηγούμενη φορά ο πάτος είχε φτάσει όταν είχαν μετατρέψει το Frank σε πράκτορα αγγέλων και διαβόλων. Τουλάχιστον αυτή τη φορά ήταν τυχερός που συναντήθηκε στο δρόμο του με τον Garth και έγινε αυτό το run.

THE NAGGING HEARD 'ROUND THE WORLD.

24 Μαίου 2010. Όπου και να πήγαινες στο διαδίκτυο αντίκρυζες ένα πράγμα. Άρθρα για το τέλος του Lost. Άπειρες σελίδες και αναλύσεις κάθε είδους για το τελευταίο επεισόδιο. Εντάξει, το ότι το Lost ήταν το pop φαινόμενο της δεκαετίας φαίνεται και μόνο από εκείνη την μέρα. Και μόνο από τις αναφορές και κριτικές που έβρισκες από αθλητικά sites μέχρι σε blogs που ασχολούνται με την μαγειρική. Δεν μπορούσες να το αποφύγεις.

Δεν ασχολήθηκα ποτέ να δώ κάποιο επεισόδιο. Είμαι ένας από αυτούς που 6 χρόνια τους πρήζανε οι γνωστοί τους (και τα ηλεκτρονικά μέσα) να το δούνε, που αντιμετωπίζονταν από τους άλλους σαν ούφο κάθε φορά που λέγαν ότι δεν ξέρουν έναν χαρακτήρα και που άκουγαν ατέλειωτες συζητήσεις για τη σειρά αδυνατώντας να συμμετέχουν. Δεν μου έφταναν όλα αυτά, έπρεπε εκείνη τη μέρα να υποστώ μια απέραντη ΓΚΡΙΝΙΑ. Το άρθρο αυτό δεν είναι κριτική του Lost. Δεν έχω παρακολουθήσει ούτε λεπτό. Είναι κάποιες σκέψεις πάνω στην παγκόσμια ημέρα γκρίνιας που ήταν η 24 Μαιού 2010 (και οι επόμενες σε μικρότερο βαθμό).

Τι μιζέρια ήταν αυτή? Τι κλάψα απάλευτη? Σε κάποιον που δεν το έβλεπε φαινόταν κάπως διασκεδαστικό στην αρχή το σκηνικό αλλά ήταν τέτοιο overdose γκρίνιας και κραξίματος που κούραζε. "Μας κοροιδέψανε!", "6 χρόνια από τη ζωή μας χαμμένα", "Να απολογηθούν οι σεναριογράφοι" μέχρι και απειλές για τη ζωή των παραγωγών ήταν μερικά από όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν στο ίντερνετ. Κάποιοι είπαν "Τα λεφτά μας πίσω" ξεχνώντας ότι παρακολουθούσαν την σειρά είτε τσάμπα στην τηλεόραση είτε κατεβασμένη. Αν υπάρχει κοντέρ σκουξίματος κοινού στην pop κουλτούρα, νομίζω έσπασε ρεκόρ εκείνη την μέρα.

Το ότι υπήρξαν τέτοιες αντιδράσεις για μία απλή τηλεοπτική σειρά βέβαια είναι κάποιο τεκμήριο της αξίας της. Όμως με τόσο "διάσημο" απογοητευτικό τέλος δεν νομίζω ότι θα αποκτήσει κάποιον νέο θεατή από εδώ και πέρα και η υστεροφημία της μοιάζει καταδικασμένη. Όπως φάνηκε και εκ του αποτελέσματος, το μεγαλύτερο ατού του Lost ήταν ότι έκανε όποιον το παρακολουθούσε να νομίζει ότι θα καταλήξει κάπου και να αγωνιά για την αποκάλυψη του καλοσχεδιασμένου τέλους και την εξήγηση όλων των μυστηρίων της σειράς. Καταλαβαίνω σε κάποιο βαθμό την απογοήτευση των φαν γιατί το είχαν αγαπήσει και περίμεναν ένα αντάξιο κλείσιμο που θα κατέτασσε την σειρά σε κλασσικό αριστούργημα αλλά στους μή πορωμένους και στους απ'έξω φαινόταν κάτι άλλο ως το πιθανότερο ενδεχόμενο για το τέλος της σειράς...

Το Lost δεν το είχα αντιληφθεί όταν άρχιζε. Στη συνέχεια (όταν απέκτησε hype) δεν είναι ότι δεν το έβλεπα από άρνηση, ούτε για να το παίξω διαφορετικός, ούτε από σνομπισμό. Τους λόγους τους είχα γράψει πρίν από ένα χρόνο σε ένα άσχετο άρθο του Blog μου σε ένα comment (το ανακάλυψα τυχαία προχτές και αποτέλεσε αφορμή γι' αυτό το κείμενο). "Εγω απλά το απέφευγα (το Lost) γιατί πιστεύω ότι είναι μία σειρά που πετάνε ανατροπές και μυστήρια για να κρατήσουν τον τηλεθεατή χωρίς να έχουν σκεφτέι ούτε εξήγηση ούτε το τέλος της σειράς. Αν φέτος που τελειώνει δεν ξενερώσουν ΟΛΟΙ τότε μπορεί να το δοκιμάσω". Όπερ και εγένετο. Ούτε εγώ όταν το έγραφα δεν περίμενα τόσο μαζικό ξενέρωμα! Είπαμε, μερικές φορές τα πράγματα φαίνονται πιο απλά σε έναν εξωτερικό παρατηρητή και μερικές φορές δεν χρειάζονται τόσες αναλύσεις για να καταλάβουμε αν μια ιστορία είναι καλή. Ο απλός ορισμός του μεγάλου Neil Gaiman μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό εκείνη την μέρα όταν πρωτοδιάβαζα τις αντιδράσεις.

"Back when I was writing Sandman monthly I came up with a definition of story that satisfied me. A story, I decided, is anything that keeps the people reading turning the pages, and doesn't leave them feeling cheated at the end. Everything else was up for grabs."

Neil Gaiman

THE WIRE.

Πέρσυ είχα λιώσει με το "Entourage", φέτος αποφάσισα να ασχοληθώ με το critically acclaimed "The Wire". Σε όλες τις λίστες που είδα για τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας που πέρασε, φιγούραρε στις πρώτες θέσεις (στο αντίστοιχο Blogψήφισμα του πολύ καλού US TV ήρθε δεύτερη στην τελική κατάταξη). Όχι η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία αλλά την ακολουθεί ένα σχεδόν "τρομακτικό" hype.


Το Wire είναι μία εξαιρετικά προσεγμένη σειρά. Οι ρίζες της βρίσκονται στο πολυπαιγμένο (εδώ και χρόνια) αστυνομικό genre της αμερικανικής τηλεόρασης αλλά χάρη στα καλοδουλεμένα σενάρια της καταφέρνει να ξεφεύγει από τα όρια του είδους. Έχει μεγάλο κάστ και πολλούς όμορφα γραμμένους χαρακτήρες που σου μένουν χωρίς να έχει ξεκάθαρο πρωταγωνιστή. Αφιερώνει τον ίδιο χρόνο στην πλευρά των αστυνομικών (με μια έμφαση στον Jimmy McNulty στην αρχή της σειράς) και στην πλευρά των "συμμοριών" (που διοικεί κυρίως ο Avon Barksdale). Ο τίτλος αναφέρεται στην μέθοδο παρακολούθησής μέσω τηλεφώνων που εφαρμόζουν οι αστυνομικοί για να καταπολεμήσουν το εμπόριο ναρκωτικών από τις συμμορίες. Βέβαια στην διάρκεια των 5 σεζόν του, τα πράγματα προχωράνε με έναν αρκετά φυσικό τρόπο πέρα από το αρχικό premise.

Είναι τίγκα ρεαλιστική σε τόνο χωρίς καμμία προσπάθεια ωραιοποίησης του οτιδήποτε. Σαν στύλ δεν είναι κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο αλλά εκμεταλλέυεται τέλεια το χρόνο που δίνει το τηλεοπτικό format για να εισχωρήσει σε βάθος σε χαρακτήρες και καταστάσεις. Εκεί πιστεύω ότι βρίσκεται και η μεγάλη της δύναμη. Ο δημιουργός David Simon ήταν προηγουμένως αστυνομικός ρεπόρτερ για την Baltimore Sun και φαίνεται ότι γνωρίζει πολύ καλά τα αντικείμενα με τα οποία καταπιάνεται. Τα σενάρια ποτέ δεν σου φαίνονται fake και γεμάτα hollywoodιανές ευκολίες αλλά προιόντα απέραντου research και προσωπικής πείρας. Το Wire σε ΠΕΙΘΕΙ. Βέβαια δεν έχω ασχοληθεί με το εμπόριο ναρκωτικών ούτε ξέρω πως λειτουργούν κάθε είδους κυκλώματα αλλά το Wire σε κάθε απεικόνισή του μοιάζει αληθινό, και αυτό έχει σημασία.

Αν είναι ένα μύνημα που σου περνάει το Wire είναι ότι στην αντιμετώπιση διαφόρων κοινωνικών προβημάτων και εγκληματικότητας ΔΕΝ χωράνε εύκολα συμπεράσματα και απλές λύσεις. Δεν υπάρχουν hero cops εδώ που απλά βάζουν τον "κακό" φυλακή ή των σκοτώνουν. Κάθε εγκληματική πράξη έχει βαθύτερα αίτια και τις αντίστοιχες συνέπειές, ενώ κάθε καλή πρόθεση και προσπάθεια για λύση μπορεί να οδηγήσει σε λάθος αποτέλεσμα ή να κολλήσει σε άπειρα ελλατώματα του συστήματος. Το ότι το έγκλημα είναι αλληλένδετο με πολλούς τομείς της κοινωνίας είναι παλιά ιδέα αλλά σπανίως έχω δεί να παρουσιάζεται καλύτερα από το Wire.

Η δίαρκεια μιας ώρας κάθε επεισοδίου, το μεγάλο κάστ, τα πηχτά σενάρια, το γεγονός ότι βλέπεις συνέχεια χαρακτήρες να σπάνε τα μούτρα τους στη ζωή και η συνεχόμενη αίσθηση του πόσο σκατά τελικά έχει δομηθεί αυτή η κοινωνία δεν την κάνει και την πιο ανάλαφρη σειρά να δείς. Δεν είναι κάτι που χαζεύεις για να περάσει η ώρα. Θέλει κάποιο βαθμό αφοσίωσης και είναι πιθανότερο να σου χαλάσει τη μέρα παρά να στην φτιάξει. Η σειρά όμως τελικά σε ανταμοίβει και η λεπτή δόση ανθρωπιάς με την οποία περικλείει τους χαρακτήρες της ίσως να είναι το μυστικό. Πάντα πίστευα ότι αν απο όλο το κάστ βρίσκεται κάποιος στo κέντρο της καρδιάς του Wire τότε αυτός είναι αδιαμφισβήτητα ο Bubbles. Ένας κρίκος ανάμεσα στις δύο πλευρές που καθημερινά παλεύει για την επιβίωση του αλλά και απέναντι στον εθισμό του.


H κάθε σεζόν του Wire συνεχίζει την γενική πλοκή αλλά δίνει έμφαση σε κάτι συγκεκριμένο κάθε φορά οπότε λίγα λόγια για την κάθε μία.

SEASON ONE(The Projects): Όλα τα βασικά και καλά στοιχεία της σειράς είναι εκεί απο την αρχή. Η σεζόν που βρήκα πιο εθιστική σε ρυθμό και μάλλον καλύτερη στα σημεία απο όλες. Ιδανική αρχή για το Wire, δοκίμασε την και αν δεν σου αρέσει καθόλου θα σου έλεγα άνετα να μην ασχοληθείς περαιτέρω με τη σειρά.

SEASON TWO(The Port): Περίεργη και ιδιαίτερη σεζόν με focus σε πολλούς νέους χαρακτήρες που οι περισσότεροι δεν θα μας απασχολήσουν στην συνέχεια. Η πιο "διαφορετική" σεζόν του Wire με κάποιες όμως κλασσικές και αξεπέραστες σκηνές.

SEASON THREE(Hamsterdam): Η σειρά επιστρέφει στα γνώριμα λημέρια των Projects και αρκετά plot points οδηγούνται στην κορύφωσή τους. Όλο το κομμάτι με το Hamsterdam (ωραία ιδέα και άψογα παρουσιασμένη) αποτελεί για μένα την κορύφωση της σειράς.

SEASON FOUR(The Schools): Η πλειοψηφία θα σου πεί είναι η καλύτερη σεζόν του Wire. Για μένα ήταν η πιο κουραστική και βαρετή από όλες (όχι άλλο mayoral race!). Είχε μεγάλες προσδοκίες, καταλαβαίνω τί προσπάθησε να πεί αλλά δεν...

SEASON FIVE(The Press): Αντίθετα η πλειοψηφία θα σου πεί ότι αυτή είναι η χειρότερη σεζόν του Wire. Εντάξει, όντως το Wire δεν κλείνει τόσο δυνατά όσο θα περίμεναν πολλοι αλλά την βρήκα πολύ συμπαθητική, ενδιαφέρουσα και αδικημένη ώς σεζόν (plus έχει ως στόχο της κριτικής της τους δημοσιογράφους! Τι άλλο θές;)

SADLY CAIRO RETURNS.

Έρχεται χειμώνας και νιώθω ότι χρειάζομαι πάλι το Blog μου. Τα καλύτερα εύχομαι σε όλους.
Αλλά πρώτα ένα γρήγορο recap για τις εξελίξεις που είχαμε σε θέματα με τα οποία καταπιάστηκα την πρώτη σεζόν:

-Έπαιξα τελικά το Beatles Rock Band (με σωστή παρέα τα σπάει!).

- Οι "Νύχτες πρεμιέρας" ήταν και φέτος απογοητευτηκές (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις).

- Η Sasha Grey συνέχισε την καριέρα της με το Secretary's Day 3, το Butt Sex Bonanza και άλλες 20 ταινίες μετά τον Soderberg αλλά και με guest ρόλο στο Entourage σαν γκόμενα του Vince (έξυπνη ιδέα των παραγωγών και ταιριαστή με το κλίμα της σειράς).

- Σαββόπουλο όντως δεν έχω ξανακούσει από τότε ούτε μισό τραγούδι.

- Το Pitchfork συνέχισε τις δήθεν λίστες. Καλύτερο τραγούδι απ'όλα τα 90ς έβγαλε αυτό (έλεος νούμερο 1).

- Η Άννα Νταλάρα εξελέγη στο ελληνικό κοινοβούλιο και μάλιστα έγινε και υφυπουργός (έλεος νούμερο 2).

- Το πιο εμπορικό Graphic Novel του 2009 ήταν το Watchmen (πάλι!) ενώ το πιο εμπορικό τεύχος το Amazing Spider-Man 583, με την guest εμφάνιση του Barack Obama (έλεος νούμερο 3).

- O Γ.Α.Π. βρίσκεται ακόμη στην εξουσία (έλεος νούμερο 4).

- Φέτος ήταν το πρώτο καλοκαίρι που ΔΕΝ παίχτηκε σε επανάληψη το Ρετιρέ! (περιέργως ο πλανήτης Γή συνέχισε να περιστρέφεται ανεπηρρέαστος).

- Το Pluto ολοκληρώθηκε, ενώ το 20th century Βoys συνεχίζει πιο δυνατά από ποτέ (Naoki Urasawa still the King!).

- Δεν άλλαξα γνώμη για τις λίστες της δεκαετίας που έκανα, εκτός από τα top 5 Marvel comics των 00s (θα εξηγηθεί σε προσεχές άρθρο).

- Κανένας από τους Μαζωνάκη, Ρέμο, Μαρτάκη, Κότσιρα, Χατζηγιάννη δεν προέβει σε coming out τη χρονιά που πέρασε (τους εύχομαι του χρόνου να είναι πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους).

- Η λίστα με τις αναμενόνες ταινίες για το 2010 ήταν κάπως αποτυχημένη. Τo Arrested Development δεν βλέπω να βγαίνει, ο Fincher παράτησε το Black Hole για να γυρίσει το Social Network, το Kickass ήταν συμπαθητικό και για το Alice in Wonderland άκουσα τόσο κράξιμο που δεν μπήκα καν στον κόπο (ήταν που θα ΕΤΡΕΧΑ στις αίθουσες, ναι καλά!). Το Scott Pilgrim θα το δώ μέσα στην βδομάδα.

- Τέλος, ο Ringo Starr κυκλοφόρησε καινούργιο δίσκο αποσπώντας απίθανες πωλήσεις και θριαμβευτικές κριτικές.