Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

THE BEATLES VS THE STONES.

Λίγες σκέψεις πάνω στην ιστορική αυτή "διαμάχη".

Οι Beatles ήταν ήδη επιτυχημένοι όταν ξεκινούσαν οι Rolling Stones. Οι Stones δεν πάτησαν ακριβώς στα βήματά τους, καθώς από την αρχή είχαν το δικό τους ξεχωριστό rythm and blues στύλ, αλλά το μπάμ που έκαναν οι Beatles και η ανάγκη του κόσμου για νέα παρόμοια συγκροτήματα τους έκανε να αναδειχτούν και να βγούν στην επιφάνεια. Είδαν το άνοιγμα και μπήκαν στο παιχνίδι τόσο για τη μουσική, όσο και επειδή (σύμφωνα με δικές τους δηλώσεις) ζήλευαν όταν έβλεπαν όλα αυτά τα κορίτσια να γουστάρουν και να γυροφέρνουν τους Beatles και ήθελαν κι αυτοί κάτι αντίστοιχο (ναι, όσο απίθανο κι αν σου φαίνεται, υπήρξε εποχή που ο Mick Jagger περνούσε κι αυτός τις αγαμίες του).

Δεν υπήρχε καμμία πραγματική κόντρα. Οι Beatles είχαν πάει να δούν τους Stones live στο Λονδίνο και τους είχαν χαρίσει και το τραγούδι με το οποίο έκαναν μία από τις πρώτες τους επιτυχίες, το "I wanna be your man". Υπήρχε αλληλοσεβασμός και τα δύο συγκροτήματα είχαν φιλικές σχέσεις. Δεν ήταν και κολλητοί αλλά διατηρούσαν μια καλή επικοινωνία σε όλα τα 60s. Αν δεν με πιστεύεις ψάξε πως υποστήριζε ο ένας τον άλλον όταν η βρετανική κυβέρνηση τους κυνηγούσε για ναρκωτικά (τότε γράφτηκε το άλλο κοινό τους τραγούδι "We Love You"), δες την συμμετοχή του Lennon στο Rock and Roll Circus των Stones ή ακομα και τον Mick Jagger να κάνει τον hippie κομπάρσο στο βιντεοκλίπ του "All You Need Is Love".

Οι Beatles ήταν οπαδοί του Rock and Roll αλλά ταυτόχρονα είχαν και άλλα ακούσματα. Τους άρεσε η Motown, η κλασσική και πολλά διαφορετικά και ετερόκλητα είδη, ενώ συνέχεια προσπαθούσαν να διευρύνουν την μουσική τους παιδεία. Όταν έπαιζαν στο Αμβούργο το κοινό έκανε παραγγελίες και αναγκάζοταν να μαθαίνουν κομμάτια που δεν άνηκαν στο ρεπερτόριο τους. Είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά σε πολλές μουσικές κατευθύνσεις και ενσωμάτωναν γρήγορα κάθε καινούργιο ήχο που τους φαινόταν ότι έχει ενδιαφέρον. Ήταν λογική επιλογή γι αυτούς (και συνεπής με την γενική κατεύθυνση και τους στόχους τους σαν συγκρότημα) το 1966 να σταματήσουν τα live, και να κλειστούν στο studio για να αφοσιωθούν στους ηχητικούς πειραματισμούς τους.
Οι Stones είχαν τον Keith Richards και τον Brian Jones που ήταν φανατικοί συλλέκτες δίσκων blues και αυτό διαμόρφωσε την μουσική τους ταυτότητα. Στα πρώτα χρόνια έχουν σε κάποια σημεία κοντινό rock and roll ύφος με τους Beatles, αλλά απο τα τραγούδια που επέλεγαν να διασκευάσουν φαινόταν ξεκάθαρα η εμμονή τους με την Αμερικανική μουσική παράδοση. Στη συνέχεια της πορείας τους η καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία των Beatles τους έκανε να προσπαθήσουν κατά καιρούς να ακολουθήσουν τα χνάρια τους (το Between the Buttons έχει πολλά στοιχεία από Rubber Soul ενώ το Their Satanic Majesties Request είναι μια κακή ξεπατικωτούρα του Sgt. Pepper) αλλά ευτυχώς το 1968 βγήκαν από το τριπάκι του να ασχολούνται με το τί κάνει ο "αντίπαλος" και με το Beggars Banquet ξαναγυρνούν στις blues ρίζες τους. Έτσι αρχίζει το γνωστό σερί των Stones που κυκλοφορούν απανωτά τους 4 καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. Ενδιάμεσα σε αυτό το σερί, το 1970 έχουν διαλυθεί και επισήμως οι Beatles, οπότε δίκαια κερδίζουν τον τίτλο του καλύτερου συγκροτήματος του πλανήτη.

Και οι δύο είχαν πανέξυπνους και ικανούς managers (Brian Epstein/ Andew Oldham). Ο Εpstein συμμάζεψε την rock and roll εμφάνιση των Beatles με τα δερμάτινα και τα λιγδιασμένα μαλλιά (δες εδώ, εδώ και εδώ) και τους παρουσίασε με ομοιόμορφα κουστούμια (τα κουρέματα ήταν δικιά τους έμνευση). Πίστευε ότι με μια προσεγμένη εμφάνιση θα μετριαζόταν το γενικό controversy που προκαλούσε ένα rock συγκρότημα. Αντιθέτως ο Oldham πόνταρε στο controversy. Ενώ στην αρχή είχε επιβάλλει στους Stones παρόμοιο στύλ με τους Beatles (δες εδώ, εδώ και εδώ), στη συνέχεια ακολούθησε την πανέξυπνη τακτική να κάνει τους Stones να φαίνονται το αντίθετο των Beatles.
Η εικόνα των κακών και άγριων παιδιών ήταν όσο κόλπο μάρκετινγκ όσο και η καλή εικόνα των Beatles. Ίσα ίσα που οι Stones την διατήρησαν για παραπάνω ενώ οι Beatles κατόρθωσαν και ξέφυγαν σταδιακά από το επικοινωνιακό καλούπι τους στα χρόνια μετά την Beatlemania. Οι Stones δεν ήταν ποτέ στην πραγματικότητα αλήτες, προέρχονται από αστικές περιοχές του Λονδίνου και ήταν σίγουρα από πιο ευκατάστατες οικογένειες από τους Beatles που άνηκαν στην εργατική τάξη του Λίβερπουλ. Aπλά όταν γνώρισαν την επιτυχία, τους δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουν το άγριο lifestyle που είχαν πρότυπο από τους παλιούς μπλουζίστες (ναρκωτικά, γυναίκες, ποτά, συμφωνίες με το διάβολο κτλ) και το έκαναν.

Τόσο οι Beatles όσο και οι Stones αποτελούν τεράστιο κομμάτι της pop κουλτούρας εδώ και κάμποσες γενιές. Σχεδόν όλοι έχουν κάποιες αποσπασματικές εικόνες ακόμη και χωρίς να έχουν ασχοληθεί παραπάνω και αυτό διαμόρφωσε κάποια misconceptions που προκύπτουν κυρίως από ημιμάθεια πάνω στο θέμα. Καλό είναι αν σε αφορά η συγκεκριμένη μουσική να μην μένεις στα στερεότυπα της πλειοψηφίας που έχουν διαμορφωθεί και να το ψάξεις. Θεωρώ ότι για να έχεις γνώμη για το συσχετισμό των δύο συγκροτημάτων πρέπει να έχεις ακούσει τουλάχιστον Rubber Soul/Revolver/Sgt.Pepper/White Album/Abbey Road από Beatles και Beggar's Banquet/Let It Bleed/Sticky Fingers/Exile On Main Street από Rolling Stones.

Η δικιά μου γνώμη; Για μένα οι Beatles ήταν πάντα ανώτεροι μουσικά. Οι Stones μπορούν ίσως να τους κοντράρουν σε singles αλλά ποτέ δεν έφτιαξαν τόσο καλούς, ολοκληρωμένους δίσκους. Και τα δύο συγκροτήμα κερδίζουν ακόμη νέους θαυμαστές αλλά βρίσκω ότι η μουσική των Stones δεν ακούγεται τόσο γερασμένη επειδή απλά πατάει στο rock (που σαν είδος δεν εξελίχθηκε τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια) ενώ των Beatles έχει μια έμφυτη φρεσκάδα απόρροια των πρωτοποριακών τους ιδεών και εμνέυσεων τους στα 60s. Κόντρα στο στερεότυπο που επικρατεί, πιστεύω ότι οι Beatles εξέφραζαν ανέκαθεν το νέο, το μοντέρνο, το πρωτοπόρο. Προτεραιότητά τους ήταν να ανοίγουν δρόμους στην pop μουσική. Οι Stones αντίθετα είχαν την καρδιά τους βαθιά ριζωμένη στο παρελθόν. Σε όλη την καριέρα τους προσπαθούσαν να τελειοποιήσουν έναν συγκεκριμένο ήχο που τους γοήτευε και τους στοίχειωνε. H επιρροή των Blues πάνω τους φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις τους, από το τρόπο συμπεριφοράς που λέγαμε πρίν, μέχρι σήμερα που στα πρότυπα των μπλουζίστων του παρελθόντος συνεχίζουν να παίζουν μουσική μέχρι τα βαθειά γεράματα (βέβαια οι παλιοί μπλουζίστες το έκανα αυτό για να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν, ενώ το να κάνουν το ίδιο οι δισεκατομμυριούχοι Stones τους κάνει να φαίνονται λίγο γραφικοί).
Το attitude βέβαια είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ρόκ μουσική. Και σε αυτό κανείς δεν μπορεί να κοντράρει τους Stones. Φιλτράροντας κι εδώ στοιχεία από τη μυθολογία των blues φτιάξαν ένα καινούργιο, δικό τους στύλ και χαρακτήρα που πρόβαλλαν τόσο μέσα από τα τραγούδια τους όσο και μέσα από τη συμπεριφορά τους και τα live επηρρεάζοντας και "διδάσκοντας" αμέτρητα rock συγκροτήματα στην συνέχεια. Αν διαβάσεις σχόλια ανθρώπων της εποχής θα διαπιστώσεις ότι και οι Beatles έδιναν εξίσου δυναμικά live αλλά απ' όταν τα σταμάτησαν, οι Stones εξέλιξαν πολύ παραπάνω το show τους επί σκηνής. Όπως προανέφερα βέβαια όλο αυτό το γενικό image δεν ήταν τελείως ειλικρινές αλλά δεν μπορώ να μην το θαυμάσω ως προς την θεατρικότητα του όσο κι αν στην πραγματικότητα οι Stones δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι όσο έδειχναν. Οι ανατρεπτικές ιδέες του John Lennon παραδείγματος χάρη, ενοχλούσαν πολύ περισσότερο το σύστημα από οτιδήποτε έκαναν ποτέ οι Stones. Διοτί ναι, μπορεί το να σε βρίσκουν να τρώς σοκολάτα από τα γεννητικά όργανα της γκόμενας σου (Marian Faithfull) να προκαλεί και να σοκάρει την μέση αγγλίδα νοικοκυρά αλλά δεν αποτελεί άλλοθι για να πουλάς επανάσταση.

Κακά τα ψέμματα όμως, όσο κι αν μου αρέσει μερικές φορές να τους αντιμετωπίζω με λίγη ειρωνεία αυτούς και τους fans τους (το πείραγμα είναι το μόνο νόημα αυτής της "διαμάχης") οι Stones όντως λειτούργησαν ως rock αρχέτυπο και όποιος ασχολείται σοβαρά με το συγκεκριμένο είδος πρέπει να τους έχει εικόνισμα.
Αλλά θεωρώ ότι κάποιος που ασχολείται σοβαρά γενικότερα με την μουσική δεν μπορεί παρά να έχει σε υψηλότερη εκτίμηση τον δρόμο που άνοιξαν οι Beatles...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου