Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

TOP 5 DC COMICS OF THE 90s.

(Την δεκαετία του ΄80 ο Alan Moore προκάλεσε ένα μικρό big bang στα αμερικάνικα comics και ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις για το british invasion που ακολούθησε. Από τους απόγονούς του ξεχωρίζω τον Άγγλο Neil Gaiman, τον Σκωτσέζο Grant Morrison και τον Ιρλανδό Garth Ennis. Τρείς εξαιρετικοί και αγαπημένοι συγγραφείς που μεγαλούργησαν την δεκαετία του '90 στην DC με αποτέλεσμα να κυριαρχούν στην λίστα μου.)


1) THE SANDMAN by Neil Gaiman and Various
75 issues, 10 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10)
Μέσα στο πλαίσιο ανανέωση/revamp παλιών χαρακτήρων η DC αποδέχεται το proposal του νέου και σχετικά αδοκίμαστου Gaiman. Θέμα του ο άρχοντας των ονείρων Dream και τα υπόλοιπα μέλη της "οικογενείας" του (Endless) που αντιπροσωπεύουν άλλες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης (Destiny, Death, Desire, Despair, Destruction, Delirium). Προφανώς καμμία σχέση με τον golden age Sandman της DC, η σειρά αρχίζει με οδηγό το Swamp Thing του Moore και τα EC horror comics της δεκαετίας του 50, αλλά ο Gaiman αφήνει την ιστορία να τον παρασύρει και να τον πάει σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Ξεχωριστά και ανεξάρτητα με πρώτη ματιά story arcs, με διαφορετικό artist το κάθε ένα, αλλά η σειρά έχει ενιαίο θέμα και προσανατολισμό. Ο Gaiman γράφει για τη δύναμη και την γοητεία των ιστοριών πάνω μας, αλλά συγχρόνως ακολουθούμε με subtle και ελλειπτικό τρόπο το ταξίδι της προσωπικότητας του Dream και τις μικρές αλλαγές που υφίσταται ο χαρακτήρας του σε μια κρίσιμη περίοδο για τον ίδιον. Μυθολογία, φαντασία, Θεοί με ανθρώπινες αδυναμίες, καθημερινοί άνθρωποι μπλεγμένοι στα παιχνίδια τους. Αριστούργημα. Πως τα κατάφερε ο άτιμος ο Neil έτσι με την πρώτη;

Επηρρέασε, αντιγράφτηκε, κέρδισε επαίνους και θαυμασμό, βελτίωσε το προφίλ των αμερικάνικων κόμικς και σε κάποιο βαθμό άλλαξε και την ιστορία τους. Έχε το υπόψη σου την επόμενη φορά που διαβάζεις ενήλικη σειρά κόμικς με λογοτεχνικά aspirations, ή όταν διαβάζεις μια φιλόδοξη σειρά κόμικς πολλών τευχών αλλά με προδιαγεγραμμένο τέλος στον ορίζοντα, ή ακόμη όταν δεν αγοράζεις τεύχη και περιμένεις να μαζευτεί μια σειρά ολόκληρη σε τόμους για να την βάλλεις στην βιβλιοθήκη σου.


2) PREACHER by Garth Ennis and Steve Dillon
66 issues, 9 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6,7,8,9)
Η "μαγιά" του Preacher ήταν η κοινή θητεία των δημιουργών στο Hellblazer. Εκεί κατάλαβαν ότι είναι από τα πιο ταιριαστά δίδυμα σεναριογράφου/σχεδιαστή που υπάρχουν και αποφάσισαν να κάνουν μια δικιά τους creator owned σειρά. Πρωταγωνιστής ένας ιεροκύρηκας από το Texas που η ζωή και οι δυσκολίες της του δίδαξαν να μην ανέχεται μαλακίες απο κανέναν. Ακόμη και από το Θεό. Έτσι όταν η μοίρα φέρνει στο δρόμο του τη μεταφυσική οντότητα ονόματι Genesis, αλλά και στο πλευρό του την πρώην του γκόμενα Tulip και τον μυστηριώδη fun-loving βαμπίρ Cassidy, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί μια αναστάτωση στο παράδεισο και να ψάξει να βρεί το Θεό για να τον κάνει να λογοδοτήσει για την ανθρωπότητα.

Μπορεί να σου φαίνεται τραβηγμένη και too much η αρχική ιδέα αλλά μην κρίνεις από την περιγραφή μου. Ο Ennis το χειρίζεται άψογα και εξάλλου η σειρά εστιάζει κυρίως στους χαρακτήρες και σε ανθρώπινες συμπεριφορές και όχι τόσο στο μεταφυσικό. Διαβάζεται σαν ένα μείγμα western και road movie με μπόλικο βρώμικο χιούμορ και βία, όμως έχει τελείως δικό του ύφος. Μια "ακραία" και τολμηρή σειρά, που καταπιάνεται με την πίστη, την φιλία, την ηθική, την Αμερική και διάφορα άλλα θέματα που δεν θα περίμενες ποτέ ότι θα μπορούσαν να ξεπροβάλλουν μέσα από το gore και το take no prisoners attitude της.


3) THE INVISIBLES by Grant Morrison and Various
59 issues, 7 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6,7)
Ο μυστικός πόλεμος που διατρέχει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας ανάμεσα στις δυνάμεις της τάξης και της υποταγής και τις δυνάμεις του χάους και της ελευθερίας. Ποια πλευρά υποστηρίζεις; Υπόψη ότι μπορεί να μην είναι τόσο αυστηρά διαχωρισμένες όσο νόμιζες. Τρία volumes με ελαφρώς διαφορετικό στύλ το καθένα και με τις εξελίξεις συνεχώς να επιταχύνονται μέχρι να φτάσουμε στην τελική κρίση. Ο Morrison δεν σταματάει για να καταλάβεις, θέλει να νιώσεις την εμπειρία και το παιχνίδι. Ύμνος στην διττή φύση του ανθρώπου ή προπαγάνδα με σκοπό το άνοιγμα του μυαλού μας; Με αυξομειώσεις στο επίπεδο του αλλά πάντα ενδιαφέρον. Περισσότερα στο αφιέρωμα στο Morrison που είχα κάνει.


4) DOOM PATROL by Grant Morrison and Richard Case
45 issues, 6 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6)
Το αγαπώ εξίσου με το Invisibles και οριακά δεν κατέλαβε την τρίτη θέση. Οι υπερηρωικές ιδέες του Jack Kirby μπλεγμένες με τον σουρεαλισμό και την τρέλλα. Τα 70s comics του Steve Gerber μπλεγμένα με acid trips των 60ς. Θεωρητικά είναι το μόνο superhero comic της λίστας αλλά στην ανάγνωση σου βγάζει κάτι αρκετά διαφορετικό. Περιέργοι και εμνευσμένοι χαρακτήρες και storylines σε μια σειρά που ξεχειλίζει από δημιουργικότητα, φαντασία αλλά και συναίσθημα. Κλασσικός Morrison αν και πιο ανασφαλής και λιγότερο cocky από όσο ήταν στην συνέχεια της καριέρας του.


5) HITMAN by Garth Ennis and John McCrea
60 issues, 5 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5) που μαζεύουν μόνο την μισή σειρά. Κρίμα γιατί μετά βελτιώνεται και κλείνει πολύ καλά.
To Preacher ήταν τόσο επιτυχημένο που επέτρεπε στον Garth Ennis να αποκτήσει σειρά με δικό του χαρακτήρα στο DC Universe και να κάνει την πλάκα του. Άλλοτε κοροϊδεύει τους σουπερήρωες , άλλοτε διασκεδάζει με χοντροκομμένη βία, άλλοτε το γυρνάει στο σοβαρό και γράφει για πράγματα που ανέκαθεν γούσταρε (πολεμικές ιστορίες, δυνατές φιλίες κ.α). O Tommy Monaghan και η παρέα του μου έχουν μείνει στο μυαλό και δεν θα μπορούσα να τους αφήσω έξω απο αυτή την λίστα.



RUNNER-UPS:
Είναι δύσκολο να συγκρίνεις ολοκληρωμένα runs με μίνι σειρές ή Graphic novels και επειδή πιστεύω οτι μπορεί να αδικήθηκαν κάποια comics μπροστά στην αγάπη μου για τους τρείς αυτούς δημιουργούς της Vertigo, να κάνω μια αναφορά σε άλλα 4 αυτοτελή graphic novels των 90ς απο την DC που δεν χώρεσαν στην πεντάδα, αλλά αξίζει να τα ανακαλύψετε.

-ENIGMA (Peter Milligan/Duncan Fegredo)
Δυστυχώς out of print αυτή τη στιγμή. Κρίμα, αν η DC το είχε σε λίγο μεγαλύτερη εκτίμηση θα μπορούσε να γίνει από τα κλασσικά comics της βιβλιοθήκης της. Υποτιμημένο όσο λίγα που έχουν βγεί από τις δύο μεγάλες εταιρίες. Είναι στο κλίμα της early 90s Vertigo (σουπερήρωες ύπο νέα meta ματιά) στο πνεύμα του Watchmen και του Flex Mentallo (που ακολούθησε χρονικά). Καλογραμμένο και με ωραίο σκίτσο (σπάνιο για early 90s Vertigo). Ο Milligan έγινε γνωστός και με τη σειρά "Shade The Changing Man" στα 90ς αλλά πιστεύω ότι εδώ είναι πιο μεστός.

-HEAVY LIQUID (Paul Pope)
Στα κόμικς του συνδυάζει αρμονικά και τις τρείς μεγάλες σχολές (ευρωπαϊκά, αμερικάνικα και manga). Έκανε για χρόνια την δικιά του σειρά, ονόματι THB (την οποία ακόμη περιμένουμε να την μαζέψει και να την ξαναεκδόσει) καθώς και κάποια αυτοτελή graphic novels (τα περισσότερα out of print, καλύτερο όλων το Escapo). Έξυπνα τον "τσίμπησε" η DC για μια μίνι σειρά επιστημονικής φαντασίας στην Vertigo. Το θεωρώ και σεναριακά και σε σκίτσο την καλύτερη δουλειά του. Το sequel "100%" δεν μου άρεσε τόσο (και ατυχής η επιλογή να είναι ασπρόμαυρο) και το "Batman:Year 100" το βρήκα άσκοπη σπατάλη του ταλέντου του. Ο τύπος μπορεί να κάνει απίστευτα πράγματα, ελπίζω στο μέλλον να τα καταφέρει.

-YOU ARE HERΕ (Kyle Baker)
Άλλο ένα ταλέντο από τα ανεξάρτητα κόμικς που προσέλαβε η DC στα τέλη των 90s. Ο Kyle Baker είχε ήδη δημοσιεύσει το συμπαθητικό "Cowboy Wally Show" και το πολύ καλό "Why I Hate Saturn". Ειδικά το τελευταίο είχε κάνει αίσθηση και είχε λάβει πολύ καλές κριτικές. Το "You Are Here" ήταν το τρίτο του graphic novel, στην Vertigo πια. Παρά τον πρώιμο πειραματισμό με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που "χαλάει" λίγο το σκίτσο του, είναι το αγαπημένο μου κόμικ του. Μια τρυφερή ρομαντική ιστορία με χιούμορ και δράση. Οι καλοί woodyallenικοί διάλογοι που υπήρχαν στο "Why I Hate Saturn" υπάρχουν κι εδώ μαζί με μια πιο slapstick διάθεση. Αδικημένο, θα μπορούσε να βρεί πολύ μεγαλύτερο κοινό. Out of print προς το παρόν.

-GOLDEN AGE (James Robinson/Paul Smith)
Εντάξει, η επιρροή του Watchmen ήταν τεράστια στα αμερικάνικα κόμικς, το ξέρουμε. Άλλο ένα κόμικ που προσπαθεί να του μοιάσει χρησιμοποιώντας τους χαρακτήρες της Golden Age. Έχει κάποια στοιχεία όμως στο σενάριο που τα βρίσκω ακόμη και σήμερα καλά. Ο Robinson έγραφε στα 90s και την σειρά "Starman" που την θυμάμαι για καλή αν και αργότερα έπεσε αισθητά. Δεν την έχω ξαναδιαβάσει από τότε για να πώ με σιγουριά. Συμπαθητικό κόμικ πάντως και ο Paul Smith κάνει φοβερή δουλειά εδώ και το ανεβάζει ένα επίπεδο. Το JSA στον τίτλο τον κολλήσαν αργότερα για λόγους πωλήσεων.


Χμ, γενικά μια πολύ καλή δεκαετία για την DC. Κυρίως χάρη στην χρυσή εποχή της Vertigo βέβαια καθώς δεν θυμάμαι κάποιο κόμικ να ξεχωρίζει από το παραδοσιακό DC Universe (το Kingdom Come ίσως). Για να δούμε και την Marvel σε τρείς μέρες...(Εδώ το αντίστοιχο αφιέρωμα που είχα κάνει για την DC των 00s.)

15 σχόλια:

  1. To Hitman, το οποία έχω κιόλας, δεν θα το έβαζα σε Top 5. Όσο προχωρούσε τόσο πιο πρόχειρο γίνεται. Η ποιότητά του πέφτει και στην γραφή - κάτι που θα γινόταν σήμα κατατεθέν του Ennis από κει κι έπειτα - αλλά και στο artwork.

    Ύστερα υπάρχουν και άλλα που άξιζαν μια θέση εδώ. Transmetropolitan, Hellblazer, Batman : The Long Halloween, Flex Mentallo, Kill Your Boyfriend, Death: The High Cost of Living, Books of Magic etc etc.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, όντως ίσως είμαι λίγο προκατειλημμένος με το Hitman. Το Preacher και το Punisher Max είναι καλύτερα, αλλά μου αρέσει πολύ ο Ennis. Είχε στιγμές προχειρότητας αλλά όχι τόσο γραμμικά όπως λές. Το τελευταίο Storyline ήταν από τα καλύτερα για μένα, όπως και το τεύχος 50.

    Για τα άλλα:
    -Το Transmetropolitan το σέβομαι και είναι και το αγαπημένο κόμικς ever ενός φίλου μου, αλλά ποτέ δεν με έπιασε. Δεν ξέρω, κάτι δεν έκανε κλίκ. Ξέρω πολλούς που το προσκυνάνε όμως οπότε το δέχομαι. Γενικά έχω λίγο θεματάκι με τον Ellis, αγαπημένη μου δουλειά του είναι τα 12 τεύχη Authority.

    -Για το Batman:The Long Halloween αντίθετα, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τί του βρίσκετε. Το είχα αγοράσει και δεν το κράτησα καν. Το ξαναπούλησα.

    -Hellblazer αν εννοείς του Ennis ήταν καλά (ειδικά όταν ήρθε και ο Dillon) αλλά στο Preacher είναι που τελειοποίησε την συνταγή.
    Αν εννοείς τα πρώτα τεύχη του Delano είναι επίσης καλά, αλλά πρόσφατα που τα είχα διαβάσει δυστυχώς έδειχναν πολύ την ηλικία τους.

    -Flex Mentallo/ Kill your Boyfriend ωραία, έχω γράψει περισσότερα και στο αφιέρωμα που λινκάρω. Δεν μπορούσε όλη η λίστα να είναι Morrison! :)

    -Death/ Books of Magic αντίστοιχα πήρε την θέση τους το Sandman. Απο εκεί αξίζει να αρχίσεις και αν γουστάρεις προχωράς και στις δύο αυτές μίνι σειρές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ, αν και το 'χουμε υπεραναλύσει το θέμα, ΠΡΕΠΕΙ να αναφέρω το Shade the Changing Man KAI το Human Target κι ας έσκασε στο τέλος των '90s... Έβαλες το Enigma όμως και, να πω την αλήθεια μου, καλύφθηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...ρε, αν και είχα διαβάσει το ποστ για τη DC των '00s, ξέχασα ότι είχες αναφέρει εκεί το Human Target... Τέλος πάντων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. To Long Halloween ξεχνάς πως το χει γράψει ο, με τις γνωστές αδυναμίες, του Loeb. Το artwork του Sale, η γενικά καλή υπόθεση, η αξιοπρεπής συνέχεια που κάνει στους χαρακτήρες του Miller το κάνουν, η Catwoman, το κάνουν must.

    Το Hellblazer για μια σειρά που συνεχίζει μέχρι τώρα είναι πολύ καλό και ήταν και τότε. Επίσης η περίοδος με Jenkins, Philips και άλλους είναι πολύ καλύτερη απ'όσο μπορεί κάποιος να την θυμάται από την τότε ανάγνωση. Τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση αποκόμισα όταν την ξαναδιάβασα πρόσφατα.

    Πάντως αυτά που σου έγραψα ήταν περίπου αυτά που θυμόμουν εκείνη την στιγμή ή έχω. Τώρα που σου έγραφα θυμήθηκα το The Batman Adventures: Mad Love...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τις 3 πρώτες σειρές γνωρίζω, γι'αυτές θα μιλήσω (δεν ασχολούμαι με υπερήρωες) !
    Sandman - ΟΚ, προσκυνώ ! Υπέροχες, βαθιές ιστορίες, ψιλο-χάλια artwork (ειδικά στους πρώτους τόμους), συνολικά απο τα πιο ποιοτικά comics που έχω διαβάσει ποτέ !

    Preacher - Όχι τόσο βαθύ όσο το Sandman, αλλά τρελό fun και απίστευτες ατάκες !

    The Invisibles - Χωρίς να είμαι ο τρελός fan του Morrison, μου αρέσει το στύλ του, αλλά τείνει λίγο προς την υπερβολή. Απο ό,τι δικό του έχω διαβάσει πάντως, το Invisibles είναι το αγαπημένο μου

    - Your mom still charge a nickel for head ?
    - Nah ! It's been a dime since I kicked all her teeth out.
    - All I got's a nickel.
    - Nickel gets you my da.
    - Then I'll stick to my sister...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Hellboy: Το Mad Love μου άρεσε. Γενικά ήταν αξιοπρεπή τα κόμικς Batman Adventures (κυρίως όσα έγραφε ο Paul Dini). Αλλά και τα 10 τεύχη Superman Adventures που είχε γράψει ο Scott McCloud τα θυμάμαι για καλά.

    @Curious_ape: Το Sandman είναι εξαιρετικό και έκανε πολύ καλό στα αμερικάνικα κόμικς, όσο κι αν ακούς κάποιους να το σνομπάρουν και να αμφιβάλλουν για την καλλιτεχνική του αξία επειδή βγήκε απο την DC (λέγε με Comics Journal). Ξεπέρασε το Swamp Thing και έγινε η καλύτερη σειρά Vertigo ever.

    Το Preacher το έχω επίσης στην καρδιά μου, και του έχω τρελλό respect. Κατάφερε με το δικό του στύλ χωρίς να πατάει στην προηγούμενη Vertigo να γίνει ο νέος flagship τίτλος της, την στιγμή που τελείωνε το Sandman. Έχει ρυθμό, έχει χιούμορ και έχει βάθος (περισσότερο απο όσο αφήνει να φαίνεται προς τα έξω). Καταπληκτικό κόμικ. Τα δύο πρώτα της λίστας μου έχουν κάποια απόσταση από τα υπόλοιπα τρία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @curious ape
    to na snobareis Doom Patrol kai Hitman epeidi "den asxolisai me yperiroes" einai o,ti pio lathos exo akoysei teleytaia.
    To proto de tha mporoyse na einai pio makria apo o,ti exei kapoios sto myalo toy "superhero comic" kai to deytero... e... einai me ena hitman, apla den einai yperiroiko komik.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θεωρητικά είναι μια μεγάλη συζήτηση.

    Καταρχήν, μπορώ να πώ ότι μου αρέσουν οι σουπερήρωες. Δηλαδή και πέρα από τα καθιερωμένα κλισέ αριστουργήματα (Watchmen, Dark Knight Returns κτλ) που παραδέχονται οι περισσότεροι (αν και αρνούνται ότι κατατάσσονται στο είδος), ειλικρινά και ακομπλεξάριστα θεωρώ ότι είναι ένα πολύ διασκεδαστικό αλλά και αξιόλογο genre. Σε σχέση με άλλες κατηγορίες αφήγησης δεν υστερεί κάπου, είναι θέμα προτιμήσεων, γούστου και τρόπου χρήσης. Αν έχει ένα κακό, είναι ότι έχει μονοπωλήσει το αμερικάνικο mainstream αλλά δεν μπορείς να το χρεώσεις αυτό στο είδος αλλά στο κοινό.

    Τώρα αν πας με πολύυυ αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια που αρνείσαι οποιοδήποτε έργο έχει genre βάσεις (ακαδημαική λογική που απορρίπτει έτσι άπειρες ταινίες, βιβλία, κόμικς) τότε το Doom Patrol είναι σουπερηρωικό (το Hitman όχι, αλλά και πάλι έχει ρίζες σε άλλα genre). Αν τέτοια είναι τα κριτήρια ok, να μην ασχοληθείς, αλλά υπόψη ότι και τα τρία πρώτα της λίστας χρησιμοποιούν κώδικες που έχουν προέλθει από την παράδοση των σουπερηρωικών κόμικς. Όσο και άν το έχουν εξελίξει και το έχουν πάει αλλού, τo Sandman και κυρίως το Invisibles έχουν μέσα στο Dna τους το υπερηρωικό κόμικ σαν αναφορά και επιρροή (και το Preacher αλλά πατάει πολύ περισσότερο στα Western).
    Αν σου άρεσε Invisibles, Sandman δεν θα σε ενοχλήσει το όποιο υπερηρωικό στοιχείο του Doom Patrol (άλλο αν δεν το βρείς το ίδιο καλό). Δεν χωρίζεται τόσο αυστηρά το Doom Patrol ή το Shade από τα υπόλοιπα επειδή έχει και σουπερήρωες. Όλη η Vertigo έτσι έχει χτιστεί.

    Ε,ρε όρεξη που έχω για φιλοσοφίες πρωί,πρωί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ακριβώς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου πως οι περισσότερες παλιές σειρές τις Vertigo,πχ το Swamp Thing και το Sandman, προήλθαν από το DCU.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ... ακόμα και Hellblazer, Black Orchid, Shade, Animal Man από DCU κατευθείαν... Γάμησέ τα...
    Το 2020 Visions δε σ' άρεσε, King Mob;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν το έχω διαβάσει για να σου πώ την αλήθεια.
    Με την πειρατεία διορθώνονται εύκολα όμως αυτά :)
    Εξάλλου δικαιολογούμαι, όπως βλέπω είναι out of print. Θα το δοκιμάσω.
    Άσχετο, πως εξηγείται ότι τις σειρές του Delano τις μαζέυουν σε paperback άλλες εταιρείες και όχι η DC? Speakeasy βλέπω για 2020 Visions, Image για Outlaw Nation.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δεν ξέρω αν έδωσα λάθος εντύπωση, αλλά δε σνομπάρω τίποτα και κανέναν ! Απλά ξέρω τί ταιριάζει και δεν ταιριάζει στα γούστα μου !

    Έχω διαβάσει τα υπερηρωικά αριστουργήματα (όπως π.χ το Dark Knight Returns που αναφέρεται παραπάνω), και δε μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση. Άρα, κατάλαβα οτι το είδος αυτό δεν είναι για μένα.

    Απο εκεί και πέρα, ούτε κατακρίνω την καλλιτεχνική τους αξία (πρώτον, επειδή ακριβώς δεν τα γνωρίζω δε μπορώ να τα κρίνω, και δεύτερον επειδή με το είδος έχουν ασχοληθεί πολύ μεγάλοι δημιουργοί τους οποίους εκτιμώ απεριόριστα), ούτε φυσικά κατακρίνω αυτούς που τα διαβάζουν και ασχολούνται !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ναι το κατάλαβα, δεν υπάρχει παρεξήγηση.
    Απλά βρήκα ευκαιρία κι εγώ να αρχίσω τις θεωρίες μου.
    Ουσιαστικά αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι αν σου αρέσει το Invisibles πολύ πιθανό να σου αρέσει και το Doom Patrol (παρά το ότι το Invisibles έχει ομολογουμένως πιο ελκυστικό περιτύλγμα και κρύβει τις σουπερηρωικές συνιστώσες του). Είναι αρκετά κοντά σε στύλ και εγώ δυσκολεύομαι να διαλέξω το καλύτερο από τα δύο. Δηλαδή όλα αυτά που έγραψα, για διαφήμιση του Doom Patrol ήτανε :)

    Υ.Γ. Μα κανένα όμως? Ούτε Watchmen? Ούτε Kirby στα 60s?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Watchmen πολύ καλό, χωρίς βεβαίως να με ενθουσιάζει όσο π.χ το Lost Girls ή το From Hell. Kirby όχι, δε μου αρέσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή