Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

END OF SEASON TWO.

To Sadly Cairo θα σταματήσει για λίγο καιρό (ναι, το ξέρω, πάλι). Δεν είναι τίποτα δραματικό όπως πέρσι, απλά μια προσωρινή διακοπή για κάποιους μήνες. Ένα διάλλειμα.

Φέτος είχε πλάκα, το ευχαριστήθηκα αρκετά το blog. Υπήρχε ανταπόκριση (ευχαριστώ σε όλους) και γούσταρα πολλά άρθρα που έκανα. Τις λίστες για τα 90s (με αποκορύφωμα τα top alternative comics), τα αφιερώματα σε Fellini/ Beatles/ Morrison, τα άρθρα για Wire/ Punisher Max/ Beatles vs Stones και εννοείται το Pop Queens Showdown.

Υπήρχαν και πολλά άρθρα που ήθελα να γράψω και δεν έγραψα. Ήθελα να μιλήσω παραπάνω για κάποια manga και ευρωπαϊκά κόμικς αλλά κυρίως για τα τόσα ντοκυμαντέρ που έίδα μέσα στο 2010 (περισσότερα απ' ότι είναι υγιές). Παλιά, καινούργια, ιστορικά, πολιτικά, ήταν το νέο hobby με το οποίο "κόλλησα" πιο πολύ μέσα στο έτος. Σου προτείνω (καιροί που είναι) τρία πολιτικά: Το The Corporation (για την πολιτική και τον τρόπο λειτουργίας των πολυεθνικών/ καλοφτιαγμένο αν και λίγο μεγάλο), το The Century Of the Self (4 ωριαία επεισόδια για το πώς οι ιδέες του Sigmund Freud επηρρέασαν την διαφήμιση, την κοινωνία και τελικά την πολιτική) και το Zeitgeist Addendum (πάει σε μεγαλύτερο βάθος από το συνωμοσιολογικό πρώτο μέρος και παρουσιάζει ιδέες που άσχετα αν τις κρίνεις ουτοπιστικές ή μη αντικειμενικές, είναι απίστευτα ενδιαφέρουσες).
Όπως λέει και η Naomi Klein στο Shock Doctrine: "Information Is Shock Resistance. Arm Yourself."

Α, χτές βράδυ έκανα και ένα update στην περσινή μου ανάρτηση "ΚΟΜΙΚΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΔΩΡΑ" όπου στο τέλος προσέθεσα τις τρείς σημαντικότερες κυκλοφορίες του 2010 στα ελληνικά. Ρίξε μια ματιά.

Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους. Υγεία, κουράγιο και αν καταφέρουμε να βρούμε και ελπίδα. Εμείς θα τα ξαναπούμε αν πάνε όλα καλά κάπου στα μέσα του φθινωπόρου του νέου έτους με καινούργια άρθρα. Ευτυχισμένο το 2011!

to be continued...

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

OK COMPUTER.


Περίοδος γιορτών, Τότε.

Στα πρώτα έτη της σχολής αλλά πολύ μακριά από την ωριμότητα. Εφηβικές νοοτροπίες και συμπεριφορές. Τα προβλήματα είναι το πόσο απογοήτευση είναι η φοιτητική ζωή σε σχέση με το πως την περίμενα και οι γκόμενες. Αυτά. Διάβασμα ελάχιστο, λιώσιμο ατελείωτο. Τις περισσότερες φορές ανούσιο. Τουλάχιστον σε μερικούς τομείς κοίταγα να ανοίξω το μυαλό μου και προσπαθούσα να ψαχτώ. Δεν ανακάλυψα τότε την μουσική των Radiohead. Αυτούς τους ήξερα από το σχολείο. Απλά λόγω του επιφανειακού τρόπου ακρόασης που είχα, δεν είχα καταλάβει το μεγαλείο τους. /A1rbag

Αυτό έγινε σε μια περίοδο που είχα πέσει ψυχολογικά. Όχι κάτι συγκεκριμένο, μια γενική απογοήτευση. Αρκετά έντονη όμως. Δεν έφταιγαν τα Χριστούγεννα, τις περισσότερες φορές το ευχαριστιέμαι το εορταστικό κλίμα. Τώρα που το σκέφτομαι εκ των υστέρων, δεν πρέπει να ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Πόσο πραγματικά στεναχωρημένος μπορεί να είσαι σε τέτοια ηλικία; Δεν είναι ότι μου είχε συμβεί και τίποτα τραγικό. Μάλλον ήθελα υποσυνείδητα να ζήσω έναν συγκεκριμένο ρόλο ή είχα ανάγκη να έρθω σε επαφή με μια συγκεκριμένη πλευρά του ψυχισμού μου και να την ανακαλύψω. Άντε εξήγησε τα όμως αυτά στον τότε εαυτό σου. Τα αρνητικά συναισθήματα που με έπνιγαν έμοιαζαν πολύ αληθινά. /Paran01d Andr01d/Subterranean H0mes1ck Al1en

Εκεί ήταν που το Ok Computer με βρήκε με πεσμένες τις άμυνες μου και με κέρδισε ολοκληρωτικά. Θυμάμαι ακόμη την στιγμή της αποκάλυψης. Να το ακούω και ξαφνικά να διαπιστώνω ότι πρόκειται για τελείως διαφορετικό δίσκο απ' ότι νόμιζα. Ξέρεις, αυτό που πιστεύεις ότι ο δίσκος έχει γραφτεί μόνο για σένα και για να εκφράσει ακριβώς αυτά που νιώθεις; Αυτό έπαθα. Τον έβαλλα να ξαναπαίξει. Ξανά και ξανά για τις επόμενες μέρες. Δεν πρέπει να ήταν και πολύ νορμάλ αυτό που μου συνέβαινε. Έτρωγα, κοιμόμουν και άκουγα Ok Computer. Τίποτα άλλο. Είχαμε μια ξεχωριστή σχέση, με καταλάβαινε. Με έσπρωχνε πιο βαθιά στην μελαγχολία αλλά ταυτόχρονα μου προσέφερε κάποιες στιγμές ψυχικής ανάτασης. Εγώ, η κατάθλιψη και ο δίσκος. Ζούσαμε μαζί. /Ex1t Mus1c (F0r A F1lm)/Let D0wn

Την παραμονή πρωτοχρονιάς απέφυγα να κάνω οτιδήποτε. Ακύρωσα ό,τι μπορεί να είχα κανονίσει απο καιρό και έκατσα σπίτι ολομόναχος. Ναι, τα εορτασικά πλάνα μου ήταν να μείνω να ακούω συνέχεια στο repeat το δίσκο, τι άλλο περίμενες; Εντάξει, κάποιοι φίλοι μου την ψυλλιάστηκαν την δουλειά και πέρασαν από το σπίτι μπάς και με ξεκουνήσουν. Φοβήθηκαν, μου είπαν μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι μπορεί να παίζει και καμμιά οψιόν αυτοκτονίας μέσα στο βραδινό μου σχέδιο. Υπερβολή αλλά καλοσύνη τους. Αρνήθηκα ευγενικά και τους άφησα να συνεχίσουν την νυχτερινή διασκέδαση. Εγώ έμεινα μέχρι το ξημέρωμα μόνος με τα ακουστικά. Ξαπλωμένος στο πάτωμα, το Ok Computer να παίζει και εγώ να κοιτάω το ταβάνι. Μέχρι να ξημερώσει και ακόμη παραπέρα... /Karma P0l1ce/F1tter Happ1er
-
Ενημερωτικά να σου πώ ότι ο ερχομός του νέου έτους δεν έφερε τέλος σε αυτήν την κατάσταση. Συνεχίστηκε για κάμποσο καιρό. To εάν το album την επιμήκυνε ή τελικά ήταν αυτό που με έκανε να την ξεπεράσω ποτέ δεν το κατάλαβα. /Electi0neer1ng/Cl1mb1ng Up The Walls


Περίοδος γιορτών, Τώρα.

Σήμερα δεν θεωρώ ότι έχω κατακτήσει κάποια ωριμότητα αλλά σίγουρα έχω καθαρίσει από τέτοια εφηβικά κατάλοιπα. Το πώς ένιωθα και συμπεριφερόμουν εκείνη την περίοδο, πλέον μου φαίνεται κάπως ακραίο. Προσπαθώ να εκτιμώ τα σημαντικά πράγματα στη ζωή και να μην παραγνωρίζω όσα έχω. Άλλο αν δεν τα καταφέρνω και πάλι βλέπω την κωλοκατάσταση να με περικυκλώνει. Ανεργία, μηδενικές προοπτικές, σπασμένα όνειρα, ακόμα και οι τότε φίλοι μου αποδείχτηκαν σκάρτοι και με εγκατέλειψαν. Ένας τοίχος και πάλι μπροστά μου. Κατανοώ βέβαια ότι όπως τότε τα (ανούσια) προβλήματα που είχα μου φαίνονταν αξεπέραστα έτσι και τα τωρινά μετά απο καιρό μπορεί να μου φαίνονται απλά. "Υπάρχουν και χειρότερα", "υπάρχουν και χειρότερα" επαναλαμβάνω σαν mantra. Αλλά αυτή δεν είναι μια σκέψη που με παρηγορεί αλλά με φοβίζει. /N0 Surpr1ses/Lucky

Το χέρι μου πιάνει αυτόματα το Ok Computer απο το ράφι. Μια φωνή μέσα μου λέει: "Ακόμη τα ίδια ρε μαλάκα; Θα κάτσεις πάλι να μιζεριάσεις με ένα δίσκο; Ωραία λύση! Τόσο πολύ θές να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι και καλά δυστυχισμένος; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Ακόμα δεν έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα. Τι σου προσφέρει; Απομόνωση από τον υπόλοιπο "κακό" κόσμο εκεί έξω; Ασφάλεια στον μικρό του σύμπαν; Έλεος, είπαμε την ξεπεράσαμε την εφηβεία, δεν θα έπρεπε να το χρειάζεσαι πιά. Και στην τελική πως είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι σε εκφράζει αυτό το πράγμα; ένας εκατομμυριούχος rock star που κλαίγεται με ακατάληπτους στίχους;" Χα, δεν έχει και άδικο σκέφτομαι καθώς ο δίσκος έχει ήδη αρχίσει να παίζει. Πριν να το καταλάβω έχω ήδη πατήσει ξανά το play για την δεύτερη φορά. Δεν έχω ιδέα που θα με βγάλει. /The T0ur1st

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

2010: THE YEAR ENDER.

Αγαπημένα μου από την χρονιά που τελειώνει.


ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ:
500 DAYS OF SUMMER - Marc Webb

Ναι, ok, δεν είναι το αριστούργημα της έβδομης τέχνης αλλά κάπως κατάφερε να μιλήσει στην καρδιά μου. Ανεξάρτητος κινηματογράφος που ουσιαστικά είναι αυτό που έπρεπε να είναι το καλό mainstream. Σε ένα από τα πιο κουρασμένα genre του αμερικάνικου σινεμά, την ρομαντική κωμωδία, καταφέρνει να ξεχωρίσει και να έχει λόγο ύπαρξης. Και το κάνει απλά, αποφεύγοντας τα κλισέ του είδους και βρίσκοντας σημεία επαφής με την πραγματικότητα των ερωτικών σχέσεων. Με τις high, τις low, και όλες τις ενδιάμεσες στιγμές. Ε, ήταν και χρονιά χωρισμού η φετινή, το λάτρεψα. Η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη θα είναι το νέο reboot του Spiderman. Count me in.


ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ:
Κάποια από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα (Arcade Fire, National, Interpol, Antony and the Johnsons) είχαν νέες κυκλοφορίες φέτος (οι Radiohead δεν πρόλλαβαν, του χρόνου). Των Interpol ήταν μάπα, στον Antony διέκρινα λίγο μανιέρα αλλά το Suburbs και το High Violet ήταν καλοί δίσκοι. Στο γνώριμο ύφος τους, ώριμοι συνθετικά, τους έφεραν ένα βήμα πιο κοντά στην καταξίωση και την εμπορική επιτυχία. Μου άρεσε και ο νέος δίσκος των Deerhunter, Halycon Digest. Αλλά ο καλύτερος δίσκος του 2010 προέκυψε από το πουθενά...
A SUFI AND A KILLER - Gonjasufi

...η μάλλον όχι απο το πουθενά, από τo "ανεμοδαρμένο κενό της ερήμου της California" που λέει και το καταπληκτικο κειμενάκι στο last fm του. Έχω φάει όλη την μυθολογία και το hype γύρω από αυτό το δίσκο, το παραδέχομαι. Ο "σοφός", "άστεγος" δάσκαλος της γιόγκα που τραγουδάει(;)/ραπάρει(;)/λέει ό,τι του κατέβει(;) πάνω στα εξαιρετικά samples του Gaslamp Killer. Το αποτέλεσμα δεν περιγράφεται, είναι από άλλον πλανήτη. Ένας ασύληπτος τύπος (πεθαίνω για τα δύο quotes του για τον δίσκο), μια περίεργη συνεργασία, και το πιο απρόσμενο μουσικό αριστούργημα που συνάντησα εδώ και πολλά χρόνια.


ΚΑΛΥΤΕΡΟ KOMIK ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ:
WILSON - Daniel Clowes

Η νέα δουλειά του Dan Clowes ήταν από τα πιο πολυσυζητημένα κόμικς της χρονιάς. Αρκετοί είχαν υπερβολικές απαιτήσεις και απογοητεύτηκαν. Εγώ το βρήκα ό,τι καλύτερο έχει κάνει τα τελευταία 10 χρόνια (από την εποχή του David Boring). Απανωτά one-page gags που λένε μια μεγαλύτερη ιστορία (ναι το ξέρω ότι το έχει ξανακάνει και στο Ice Haven και στο Death Ray). Την ιστορία του Wilson, ίσως του πιο εγωιστή και αντιπαθητικού πρωταγωνιστή που έχει εμφανιστεί στα alternative comics (no small feat!). Όλα στρέφονται γύρω από τον εαυτό του και το κόμικ είναι έτσι δομημένο ώστε να στο περνάει αυτό. Εσύ τον παρακολουθείς με ενδιαφέρον, κρίνεις, κάνεις συγκρίσεις με τον εαυτό σου, αλλά τελικά ο Clowes σου δείχνει ότι δεν μπορείς να έχεις πλήρη κατανόηση σε έναν άνθρωπο που παρακολουθείς απ'έξω.

O έτερος μεγάλος δημιουργός, Chris Ware κυκλοφόρησε το Acme Novelty Library 20 με τίτλο Lint. Είναι αυτοτελές αλλά θα δέσει στην συνέχεια με το saga του Rusty Brown. Άργησε και δεν μου έχει έρθει ακόμη να το διαβάσω αλλά δεν έχω αμφιβολίες για την ποιότητα του. Το τεύχος 19 που κυκλοφόρησε τέλη 2008 καθώς και το τεύχος 18 ήταν απίθανα. Κατα πάσα πιθανότητα θα είναι και αυτό...(2011 update: Και τελικά ήταν όντως υπέροχο)

Από την νέα γενιά, το Bodyworld του Dash Shaw είχε ενδιαφέρον και όσο περνάει ο καιρός κερδίζει μέσα μου αν και δεν με εντυπωσίασε τόσο όσο η προηγούμενή του δουλειά, ο Kevin Huizenga κυκλοφόρησε νέα δουλειά αλλά δεν έχω καταλάβει what the fuss is all about με τον συγκεκριμένο δημιουργό, ενώ έχω μεγάλες προσδοκίες για το Big Questions του Anders Nilsen που τελείωσε και θα κυκλοφορήσει μαζεμένο σε τόμο μέσα στο 2011.
A, στα κόμικς βεβαίως έχουμε κι αυτό...
20th CENTURY BOYS - Naoki Urasawa

Το είχα και πέρσυ ως καλύτερο κόμικ της χρονιάς αν θυμάσαι. Φέτος κατάφερε να βελτιωθεί και να γίνει ακόμη πιο πορωτικό. Δεν έχω λόγια πια για τον Urasawa. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να την σταυρώσω τη σειρά να συνεχίσει έτσι μέχρι το τέλος οπότε θα μιλάμε για μια απο τις μεγαλύτερες δημιουργίες στην ιστορία της 9ης τέχνης.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

TOP 5 "ALTERNATIVE" COMICS OF THE 90s.

Για κάποιους αναγνώστες αμερικάνικων κόμικς, "διαφορετικό" ορίζεται κάτι που απλά δεν έχει σουπερήρωες. Για άλλους απαραίτητη προυπόθεση είναι να μην έχει κυκλοφορήσει απο τις δύο μεγάλες εταιρείες (Marvel/DC). Στην δεύτερη κατηγορία υπήρχαν κάποια σπουδαία κόμικς στα 90s, από συγγραφείς που έγιναν γνωστοί από το mainstream και μετά το σιχάθηκαν και προχώρησαν σε προσωπικές δουλειές (Alan Moore-From Hell/Frank Miller-Sin City).

Αλλά εδώ θα μιλήσουμε για εντελώς εναλλακτικά κόμικς, που συνεχίζουν την παράδοση των underground comix των 60s, του Love and Rockets και άλλων small press comics των 80s. Ενήλικα, προσωπικά, έξυπνα κόμικς με critical acclaim που το μόνο που τα χωρίζει από την εμπορική επιτυχία είναι το χαμηλό γούστο της πλειοψηφίας του κοινού των αμερικάνικων κόμιξ. Η δεκαετία του 90 ήταν κάπως χρυσή εποχή γι' αυτή την κατηγορία (περιέχει πολλά και διαφορετικά για να οριστεί σαν είδος) με δύο κυρίως εταιρείες να κυριαρχούν οι οποίες (ευτυχώς) συνεχίζουν τις ποιοτικές εκδόσεις μέχρι σήμερα. Η Fantagraphics και η Drawn and Quarterly.

Όλα τα κόμικς που περιέχονται στην παρακάτω λίστα είναι εξαιρετικά και προσωπικά αγαπημένα. Για να με διευκολύνω στην κατάταξη τα έκρινα και με βάση το πώς στέκονται ώς ενιαία σειρά. Αλλά δεν έχει σημασία, οι διαφορές μεταξύ τους είναι πολύ μικρές. Είναι και τα πέντε essential reading.


1) ΗΑΤΕ by Peter Bagge.
30 issues, 2 trade paperbacks (Buddy Does Seattle/Buddy Does Jersey)
Στο Hate πρωταγωνιστεί ο Buddy Bradley, γνωστός από το προηγούμενο κόμικ του Bagge (The Bradleys), ο οποίος φεύγει από το σπίτι του για μια νέα ζωή στο Seattle. Ξέρεις, στο Seattle των early 90s, δηλαδή τίγκα στην εναλλακτική κουλτούρα ή το lifestyle των slackers όπως ονομάστηκε από τα media. Μην σου φαίνεται μακρινό, "trust me, you will relate". Προβληματικές γκόμενες και περίεργοι συγκάτοικοι μπλέκονται σε αξέχαστες σκηνές σε ένα από τα πιο αστεία κόμικς που έχω διαβάσει ποτέ. Οξεία παρατηρητικότητα και σάτυρα στο πνεύμα του Robert Crumb αλλά ενταγμένη στο πλαίσιο ολοκληρωμένων ιστοριών και με πολύ καλά γραμμένους χαρακτήρες. Μετά την μέση (δεύτερος τόμος/Buddy Does Jersey) γίνεται έγχρωμο, ο Buddy μεγαλώνει και γυρνάει στο New Jersey, το είδος του χιούμορ κάπως μεταβάλλεται. Κάποιοι γκρίνιαξαν, εγώ λατρεύω και αυτά τα τεύχη, αν και η πρώτη περίοδος (Buddy Does Seattle) είναι ασυναγώνιστη.


2) EIGHTBALL
by Daniel Clowes.
23 issues, 6 trade paperbacks (Like A Velvet Glove Cast In Iron/Pussey!/Ghost World/David Boring/Caricature/20th Century Eightball)
Το Eightball ανήκει στην κατηγορία ανθολογία του ενός δημιουργού. O Dan Clowes παρόλο ότι δεν είχε εντυπωσιάσει με τα προηγούμενα κόμικ του (Lloyd Llewellyn) εδώ είναι αποκάλυψη. Πειραματίζεται με διαφορετικά στύλ και ιστορίες αλλά πάντα με επιτυχία. Εδώ δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες τα μετέπειτα graphic novels που τον ανέδειξαν σε Θεό της ένατης τέχνης. Το σουρεαλιστικό Like A Velvet Glove Cast In Iron, η σάτυρα της κόμικ βιομηχανίας Pussey!, το συγκινητικό Ghost World και το πιο άρτιο ίσως από όλα David Boring. Οι μικρές ιστορίες του Eightball μαζέυτηκαν κι αυτές σε δύο τόμους, στο Caricature οι πιο "σοβαρές" και στο 20th century Eightball οι αστείες. H σειρά συνέχισε με πολύ αραιούς ρυθμούς στα 00s με την δημοσίευση του Ice Haven και του Death Ray. Το φετινό κόμικ του, Wilson, κυκλοφόρησε ανεξάρτητα οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι το Eightball ως σειρά ανήκει πλέον στο παρελθόν.


3) ACME NOVELTY LIBRARY by Chris Ware.
20 issues, 3 trade paperbacks (Jimmy Corrigan:The Smartest Kid On Earth/Quimby the Mouse/The Acme Novelty Library)
Το Αcme είναι η σειρά ενός άλλου τεράστιου δημιουργού, του Chris Ware. Κάτι σαν ανθολογία και αυτή η σειρά αλλά εδώ οι διάφορες ιστορίες λειτουργούν περισσότερο συμπληρωματικά για να διαμορφώσουν μια κοινή οπτική και ένα συνδυαστικό συναίσθημα στον αναγνώστη. Μεγάλη δόση πειραματισμού χωρίς να χάνεται ούτε ίχνος ευαισθησίας. Πολλοί το απορρίπτουν ως καταθλιπτικό αλλά μην αφήσεις αυτήν την επιφανειακή ανάγνωση να σου στερήσει ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της εποχής μας. Μην πτοείσαι από την τρίτη θέση. Προέκυψε γιατί δεν θεωρώ ότι στέκουν τόσο καλά μόνες οι ιστορίες που μαζεύονται στο Quimby the Mouse και το Acme Novelty Library. Η ιστορία όμως που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της σειράς στα 90s και εκδόθηκε το 2000 με τίτλο Jimmy Corrigan έγινε ΤΟ ιερό δισκοπότηρο των graphic novels. Άνοιξε δρόμους τόσο στην τέχνη των κόμικς όσο και στην δημόσια εικόνα τους. H σειρά συνέχισε στα 00s με τις ιστορίες Rusty Brown (τεύχη 16,17,19,20) και Building Stories (τεύχος 18) που βρίσκονται σε εξέλιξη. Και ξέρεις ποιό είναι το πιο απίθανο; Ο Chris Ware συνεχώς βελτιώνεται και μπορεί ο ίδιος να κάνει αυτό το "ιερό δισκοπότηρο" σε κάποια χρόνια να φαίνεται ξεπερασμένο...


4) YUMMY FUR by Chester Brown.
23 issues, 4 trade paperbacks (Ed The Happy Clown/The Playboy/I Never Liked You/The Little Man:Short Strips)
Ο Chester Brown άρχισε να δημοσιεύει μόνος του το Yummy Fur σαν mini comic, μετά μέσω της εταιρείας Vortex, για να καταλήξει στην Drawn and Quarterly. Μέλος της παρέας Καναδών δημιουργών που στις αρχές των 90s έκανε αίσθηση και δημιούργησε σχολή στα αυτοβιογραφικά κόμικς μαζί με τον Seth και τον Joe Matt. Ο Chester Brown είναι ο αγαπημένος μου από τους τρείς και αυτός που πάντα θεωρούσα το μεγαλύτερο ταλέντο. Το Yummy Fur αρχίζει με τον σουρεάλ χιουμοριστικό εφιάλτη Ed the Happy Clown (εδώ και χρόνια out of print) για να συνεχίσει με αυτοβιογραφικές ιστορίες αλλά και παράλληλα την μεταφορά των Ευαγγελίων σε κόμικς. To project με τα Gospels δεν ολοκληρώθηκε ποτέ αλλά από αυτοβιογραφικά υπάρχει το The Playboy καθώς και το I Never Liked You (ίσως η ανώτερη στιγμή ever αυτού του είδους). Οι μικρότερες ιστορίες του μαζεύτηκαν στο The Little Man. Στα 00s το μοναδικό κόμικ που εξέδωσε ήταν το ιστορικό/πολιτικό Louis Riel αλλά το 2011 επιστρέφει με νέο κόμικ!


5) OPTIC NERVE by Adrian Tomine.
23 issues, 3 trade paperbacks (32 Stories/Sleepwalk And Other Stories/Summer Blonde)
Τον Adrian Tomine τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Από το 32 Stories (μαζεύει τα μίνι κόμικς του) που βλέπεις έναν νέο κομίστα να εξελίσσεται και να βρίσκει σιγά σιγά το προσωπικό του στύλ. Ξεκίνησε επηρρεασμένος από τους αδερφούς Hernandez (Love and Rockets) και τον Dan Clowes (Eightball). Όταν άρχισε την σειρά Optic Nerve στην Drawn and Quarterly ήταν ήδη ένας ολοκληρωμένος δημιουργός. Η συλλογή Sleepwalk And Other Stories που μαζεύει τα 4 πρώτα τεύχη είναι ένα από τα κόμικς που θα μου ήταν αδύνατο να αποχωριστώ. Μικρές καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες με ποιητικό "καδράρισμα". To επόμενό του graphic novel ήταν το Summer Blonde και περιείχε 4 μεγαλύτερες ιστορίες. Με κούρασε λίγο και αισθάνθηκα ότι χρειάζεται λίγη ανανέωση η δουλειά του. Η οποία ευτυχώς ήρθε με το πολύ καλό Shortcomings που διεύρυνε κάπως το πεδίο του έργου του, το οποίο όμως δημοσιεύτηκε κατά την διάρκεια των 00s.

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

TOP 5 MARVEL COMICS OF THE 90s.

Ή ΑΛΛΙΩΣ...
ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΒΡΩ ΤΑ "TOP 5 MARVEL COMICS OF THE 90s."

Τελικά όντως ήταν άθλια περίοδος τα 90s για την Marvel. Τι να πείς για μια δεκαετία που στις αρχές μεσορανούσε ο Liefield, μετά πήγε στην Image, ξεχάστηκε και όταν η Marvel θέλησε να κάνει revamp τους βασικούς της ήρωες τους έδωσε πάλι στο Liefield! Την ίδια εποχή που η DC έχτιζε την Vertigo και αποκτούσε τουλάχιστον ένα καλλιτεχνικό άλλοθι, η Marvel επένδυε σε εξώφυλλα με ολογράμματα και σε άλλα gimmicks που θα έκαναν τα τεύχη της συλλεκτικά. Οι X-men παρά την αποχώρηση του Claremont κυριαρχούσαν και με τους κάπου 15 τίτλους τους κρατούσαν την Marvel στην πρώτη θέση των πωλήσεων ενώ όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες υπέφεραν από άθλια runs. Ατάλαντοι δημιουργοί και εκδότες, μηδενική έμνευση και ιδέες και μέσα σε όλα προέκυψε και ο κίνδυνος χρεωκοπίας της εταιρείας απο κακοδιαχείρηση.

Την έζησα αυτή την δεκαετία, διάβασα πολλά κόμικς αλλά ξανακοιτώντας απο απόσταση δεν βρίσκω πολλά που να αξίζουν αναφοράς. Αξίζει κάποιος να ασχοληθεί με την Marvel των 90s μόνο από ιστορικής πλευράς είτε σε σχέση με την Image, ή για το το Speculator Boom με τους συλλέκτες. Απο κόμικς λίγα πράγματα. Μια λίστα με τα χειρότερα της δεκαετίας θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά δεν θέλω να είμαι αρνητικός. Σκέφτηκα και βρήκα δύο κόμικς που ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο βούρκο των 90s.


UNTOLD TALES OF SPIDER-MAN by Kurt Busiek and Pat Olliffe
25 issues, 1 trade paperback που μαζεύει μόνο τα 8 πρώτα τεύχη (link)
Ο Busiek είναι ίσως ο μοναδικός σεναριογράφος που ανέδειξε η Marvel στα 90s. Δεν είναι σπουδαίος, αλλά γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Όλη η καριέρα βασίζεται σε ένα πράγμα: στον ρετρό τρόπο γραψίματος του. Μέχρι και στην προσωπική του δημιουργία Astro City προσπαθεί να πίασει το στύλ και το ύφος των σουπερηρωικών κόμικς που διάβαζε μικρός. Απλά μην περιμένεις ποτέ κάτι μοντέρνο από τα κόμικς του. Εδώ που σύμφωνα με το concept της σειράς καταπιάνεται με τις early years περιπέτειες του Spider-Man κάνει την καλύτερή του δουλειά για μένα (πάντα θεωρούσα το Marvels υπερτιμημένο). Σε μια τραγική εποχή για τα κόμικς του Spider-Man (Clone Wars και όχι μόνο) αυτή η ρετρό σειρά, φόρος τιμής στις ιστορίες των Lee-Ditko φάνταζε περιέργως φρέσκια σε σχέση με τα υπόλοιπα comics της εταιρείας και έδειξε πως πρέπει να γράφεται σωστά ο χαρακτήρας. Πολύ ευχάριστα τεύχη αν και δεν βρίσκω λόγο γιατί να μην προτιμήσεις να διαβάσεις την original σειρά των 60s...


EARTH X by Jim Krueger, Alex Ross and John Paul Leon
13 issues, 1 trade paperback (link)
Το Earth X είναι βασικά το Kingdom Come (Mark Waid/Alex Ross) εφαρμοσμένο στο Marvel Universe. Η Marvel έχει όμως χαρακτήρες που μου αρέσουν περισσότερο και το Universe της είναι καλύτερα δομημένο για να εφαρμοστεί αυτή η αρχική ιδέα. Το σενάριο αν και "κλέβει" στοιχεία απο πολλά superhero comics του παρελθόντος, είναι πιο ικανοποιητικό απ'ότι περιμένεις (με βάση και την μικρή προυπηρεσία του συγγραφικού διδύμου) και το σκίτσο με εντυπωσίασε. Δίνει μια ιδιαίτερη σκοτεινή ατμόσφαιρα και ταιριάζει περισσότερο στο concept από το να το σχεδίαζε ο Alex Ross. Γενικά μου αρέσει περισσότερο από τα άλλα δύο μεγάλα projects που είχε εμπλακεί ο Ross στα 90s (Marvels, Kingdom Come). Κυλάει κάπως αργά στην αρχή είναι η αλήθεια αλλά όταν έρχεται η κορύφωση σε γεμίζει σε κάθε fanboyστικο επίπεδο. Ακολούθησαν άπειρα sequels στην συνέχεια (Paradise X, Universe X) με τα οποία δεν ασχολήθηκα καθόλου. To Earth X όμως ακόμα το βρίσκω καλό κόμικ.

(Ευτυχώς στα 00s πήγαν λίγο καλύτερα τα πράγματα για την Marvel...)

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

TOP 5 DC COMICS OF THE 90s.

(Την δεκαετία του ΄80 ο Alan Moore προκάλεσε ένα μικρό big bang στα αμερικάνικα comics και ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις για το british invasion που ακολούθησε. Από τους απόγονούς του ξεχωρίζω τον Άγγλο Neil Gaiman, τον Σκωτσέζο Grant Morrison και τον Ιρλανδό Garth Ennis. Τρείς εξαιρετικοί και αγαπημένοι συγγραφείς που μεγαλούργησαν την δεκαετία του '90 στην DC με αποτέλεσμα να κυριαρχούν στην λίστα μου.)


1) THE SANDMAN by Neil Gaiman and Various
75 issues, 10 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10)
Μέσα στο πλαίσιο ανανέωση/revamp παλιών χαρακτήρων η DC αποδέχεται το proposal του νέου και σχετικά αδοκίμαστου Gaiman. Θέμα του ο άρχοντας των ονείρων Dream και τα υπόλοιπα μέλη της "οικογενείας" του (Endless) που αντιπροσωπεύουν άλλες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης (Destiny, Death, Desire, Despair, Destruction, Delirium). Προφανώς καμμία σχέση με τον golden age Sandman της DC, η σειρά αρχίζει με οδηγό το Swamp Thing του Moore και τα EC horror comics της δεκαετίας του 50, αλλά ο Gaiman αφήνει την ιστορία να τον παρασύρει και να τον πάει σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Ξεχωριστά και ανεξάρτητα με πρώτη ματιά story arcs, με διαφορετικό artist το κάθε ένα, αλλά η σειρά έχει ενιαίο θέμα και προσανατολισμό. Ο Gaiman γράφει για τη δύναμη και την γοητεία των ιστοριών πάνω μας, αλλά συγχρόνως ακολουθούμε με subtle και ελλειπτικό τρόπο το ταξίδι της προσωπικότητας του Dream και τις μικρές αλλαγές που υφίσταται ο χαρακτήρας του σε μια κρίσιμη περίοδο για τον ίδιον. Μυθολογία, φαντασία, Θεοί με ανθρώπινες αδυναμίες, καθημερινοί άνθρωποι μπλεγμένοι στα παιχνίδια τους. Αριστούργημα. Πως τα κατάφερε ο άτιμος ο Neil έτσι με την πρώτη;

Επηρρέασε, αντιγράφτηκε, κέρδισε επαίνους και θαυμασμό, βελτίωσε το προφίλ των αμερικάνικων κόμικς και σε κάποιο βαθμό άλλαξε και την ιστορία τους. Έχε το υπόψη σου την επόμενη φορά που διαβάζεις ενήλικη σειρά κόμικς με λογοτεχνικά aspirations, ή όταν διαβάζεις μια φιλόδοξη σειρά κόμικς πολλών τευχών αλλά με προδιαγεγραμμένο τέλος στον ορίζοντα, ή ακόμη όταν δεν αγοράζεις τεύχη και περιμένεις να μαζευτεί μια σειρά ολόκληρη σε τόμους για να την βάλλεις στην βιβλιοθήκη σου.


2) PREACHER by Garth Ennis and Steve Dillon
66 issues, 9 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6,7,8,9)
Η "μαγιά" του Preacher ήταν η κοινή θητεία των δημιουργών στο Hellblazer. Εκεί κατάλαβαν ότι είναι από τα πιο ταιριαστά δίδυμα σεναριογράφου/σχεδιαστή που υπάρχουν και αποφάσισαν να κάνουν μια δικιά τους creator owned σειρά. Πρωταγωνιστής ένας ιεροκύρηκας από το Texas που η ζωή και οι δυσκολίες της του δίδαξαν να μην ανέχεται μαλακίες απο κανέναν. Ακόμη και από το Θεό. Έτσι όταν η μοίρα φέρνει στο δρόμο του τη μεταφυσική οντότητα ονόματι Genesis, αλλά και στο πλευρό του την πρώην του γκόμενα Tulip και τον μυστηριώδη fun-loving βαμπίρ Cassidy, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί μια αναστάτωση στο παράδεισο και να ψάξει να βρεί το Θεό για να τον κάνει να λογοδοτήσει για την ανθρωπότητα.

Μπορεί να σου φαίνεται τραβηγμένη και too much η αρχική ιδέα αλλά μην κρίνεις από την περιγραφή μου. Ο Ennis το χειρίζεται άψογα και εξάλλου η σειρά εστιάζει κυρίως στους χαρακτήρες και σε ανθρώπινες συμπεριφορές και όχι τόσο στο μεταφυσικό. Διαβάζεται σαν ένα μείγμα western και road movie με μπόλικο βρώμικο χιούμορ και βία, όμως έχει τελείως δικό του ύφος. Μια "ακραία" και τολμηρή σειρά, που καταπιάνεται με την πίστη, την φιλία, την ηθική, την Αμερική και διάφορα άλλα θέματα που δεν θα περίμενες ποτέ ότι θα μπορούσαν να ξεπροβάλλουν μέσα από το gore και το take no prisoners attitude της.


3) THE INVISIBLES by Grant Morrison and Various
59 issues, 7 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6,7)
Ο μυστικός πόλεμος που διατρέχει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας ανάμεσα στις δυνάμεις της τάξης και της υποταγής και τις δυνάμεις του χάους και της ελευθερίας. Ποια πλευρά υποστηρίζεις; Υπόψη ότι μπορεί να μην είναι τόσο αυστηρά διαχωρισμένες όσο νόμιζες. Τρία volumes με ελαφρώς διαφορετικό στύλ το καθένα και με τις εξελίξεις συνεχώς να επιταχύνονται μέχρι να φτάσουμε στην τελική κρίση. Ο Morrison δεν σταματάει για να καταλάβεις, θέλει να νιώσεις την εμπειρία και το παιχνίδι. Ύμνος στην διττή φύση του ανθρώπου ή προπαγάνδα με σκοπό το άνοιγμα του μυαλού μας; Με αυξομειώσεις στο επίπεδο του αλλά πάντα ενδιαφέρον. Περισσότερα στο αφιέρωμα στο Morrison που είχα κάνει.


4) DOOM PATROL by Grant Morrison and Richard Case
45 issues, 6 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5,6)
Το αγαπώ εξίσου με το Invisibles και οριακά δεν κατέλαβε την τρίτη θέση. Οι υπερηρωικές ιδέες του Jack Kirby μπλεγμένες με τον σουρεαλισμό και την τρέλλα. Τα 70s comics του Steve Gerber μπλεγμένα με acid trips των 60ς. Θεωρητικά είναι το μόνο superhero comic της λίστας αλλά στην ανάγνωση σου βγάζει κάτι αρκετά διαφορετικό. Περιέργοι και εμνευσμένοι χαρακτήρες και storylines σε μια σειρά που ξεχειλίζει από δημιουργικότητα, φαντασία αλλά και συναίσθημα. Κλασσικός Morrison αν και πιο ανασφαλής και λιγότερο cocky από όσο ήταν στην συνέχεια της καριέρας του.


5) HITMAN by Garth Ennis and John McCrea
60 issues, 5 trade paperbacks (Links 1,2,3,4,5) που μαζεύουν μόνο την μισή σειρά. Κρίμα γιατί μετά βελτιώνεται και κλείνει πολύ καλά.
To Preacher ήταν τόσο επιτυχημένο που επέτρεπε στον Garth Ennis να αποκτήσει σειρά με δικό του χαρακτήρα στο DC Universe και να κάνει την πλάκα του. Άλλοτε κοροϊδεύει τους σουπερήρωες , άλλοτε διασκεδάζει με χοντροκομμένη βία, άλλοτε το γυρνάει στο σοβαρό και γράφει για πράγματα που ανέκαθεν γούσταρε (πολεμικές ιστορίες, δυνατές φιλίες κ.α). O Tommy Monaghan και η παρέα του μου έχουν μείνει στο μυαλό και δεν θα μπορούσα να τους αφήσω έξω απο αυτή την λίστα.



RUNNER-UPS:
Είναι δύσκολο να συγκρίνεις ολοκληρωμένα runs με μίνι σειρές ή Graphic novels και επειδή πιστεύω οτι μπορεί να αδικήθηκαν κάποια comics μπροστά στην αγάπη μου για τους τρείς αυτούς δημιουργούς της Vertigo, να κάνω μια αναφορά σε άλλα 4 αυτοτελή graphic novels των 90ς απο την DC που δεν χώρεσαν στην πεντάδα, αλλά αξίζει να τα ανακαλύψετε.

-ENIGMA (Peter Milligan/Duncan Fegredo)
Δυστυχώς out of print αυτή τη στιγμή. Κρίμα, αν η DC το είχε σε λίγο μεγαλύτερη εκτίμηση θα μπορούσε να γίνει από τα κλασσικά comics της βιβλιοθήκης της. Υποτιμημένο όσο λίγα που έχουν βγεί από τις δύο μεγάλες εταιρίες. Είναι στο κλίμα της early 90s Vertigo (σουπερήρωες ύπο νέα meta ματιά) στο πνεύμα του Watchmen και του Flex Mentallo (που ακολούθησε χρονικά). Καλογραμμένο και με ωραίο σκίτσο (σπάνιο για early 90s Vertigo). Ο Milligan έγινε γνωστός και με τη σειρά "Shade The Changing Man" στα 90ς αλλά πιστεύω ότι εδώ είναι πιο μεστός.

-HEAVY LIQUID (Paul Pope)
Στα κόμικς του συνδυάζει αρμονικά και τις τρείς μεγάλες σχολές (ευρωπαϊκά, αμερικάνικα και manga). Έκανε για χρόνια την δικιά του σειρά, ονόματι THB (την οποία ακόμη περιμένουμε να την μαζέψει και να την ξαναεκδόσει) καθώς και κάποια αυτοτελή graphic novels (τα περισσότερα out of print, καλύτερο όλων το Escapo). Έξυπνα τον "τσίμπησε" η DC για μια μίνι σειρά επιστημονικής φαντασίας στην Vertigo. Το θεωρώ και σεναριακά και σε σκίτσο την καλύτερη δουλειά του. Το sequel "100%" δεν μου άρεσε τόσο (και ατυχής η επιλογή να είναι ασπρόμαυρο) και το "Batman:Year 100" το βρήκα άσκοπη σπατάλη του ταλέντου του. Ο τύπος μπορεί να κάνει απίστευτα πράγματα, ελπίζω στο μέλλον να τα καταφέρει.

-YOU ARE HERΕ (Kyle Baker)
Άλλο ένα ταλέντο από τα ανεξάρτητα κόμικς που προσέλαβε η DC στα τέλη των 90s. Ο Kyle Baker είχε ήδη δημοσιεύσει το συμπαθητικό "Cowboy Wally Show" και το πολύ καλό "Why I Hate Saturn". Ειδικά το τελευταίο είχε κάνει αίσθηση και είχε λάβει πολύ καλές κριτικές. Το "You Are Here" ήταν το τρίτο του graphic novel, στην Vertigo πια. Παρά τον πρώιμο πειραματισμό με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που "χαλάει" λίγο το σκίτσο του, είναι το αγαπημένο μου κόμικ του. Μια τρυφερή ρομαντική ιστορία με χιούμορ και δράση. Οι καλοί woodyallenικοί διάλογοι που υπήρχαν στο "Why I Hate Saturn" υπάρχουν κι εδώ μαζί με μια πιο slapstick διάθεση. Αδικημένο, θα μπορούσε να βρεί πολύ μεγαλύτερο κοινό. Out of print προς το παρόν.

-GOLDEN AGE (James Robinson/Paul Smith)
Εντάξει, η επιρροή του Watchmen ήταν τεράστια στα αμερικάνικα κόμικς, το ξέρουμε. Άλλο ένα κόμικ που προσπαθεί να του μοιάσει χρησιμοποιώντας τους χαρακτήρες της Golden Age. Έχει κάποια στοιχεία όμως στο σενάριο που τα βρίσκω ακόμη και σήμερα καλά. Ο Robinson έγραφε στα 90s και την σειρά "Starman" που την θυμάμαι για καλή αν και αργότερα έπεσε αισθητά. Δεν την έχω ξαναδιαβάσει από τότε για να πώ με σιγουριά. Συμπαθητικό κόμικ πάντως και ο Paul Smith κάνει φοβερή δουλειά εδώ και το ανεβάζει ένα επίπεδο. Το JSA στον τίτλο τον κολλήσαν αργότερα για λόγους πωλήσεων.


Χμ, γενικά μια πολύ καλή δεκαετία για την DC. Κυρίως χάρη στην χρυσή εποχή της Vertigo βέβαια καθώς δεν θυμάμαι κάποιο κόμικ να ξεχωρίζει από το παραδοσιακό DC Universe (το Kingdom Come ίσως). Για να δούμε και την Marvel σε τρείς μέρες...(Εδώ το αντίστοιχο αφιέρωμα που είχα κάνει για την DC των 00s.)

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ 10 ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ DYLAN ΣΕ ΣΤΙΧΟ.

Γιατί κάθε μέρα είναι μια καλή μέρα για να θυμόμαστε τον Bob Dylan. Ο μοναδικός που ανήγαγε το γράψιμο στίχων στο rock σε τέχνη (εκτός από τον Morrissey αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση). Διάλεξα τα καλύτερα τραγούδια του σε στίχο (για μένα) και τα έβαλλα σε σειρά. Πατώντας τον τίτλο διαβάζεις όλους τους στίχους (και ακούς και τα τραγούδια αν κλικάρεις τον player στο πάνω μέρος).

10) ALL ALONG THE WATCHTOWER
"No reason to get excited", the thief he kindly spoke
"There are many here among us who feel that life is but a joke"

Μόλις τρείς στροφές αλλά οι στίχοι κρύβουν τέτοιο αέρα μυστηρίου απο πίσω, που τους θυμάσαι για πάντα.


09) SARA
Staying up for day in the Chelsea Hotel
Writing "Sad-Eyed Lady of the Lowlands" for you.

Αυτοβιογραφική παράκληση προς την γυναίκα του. Η εποχή των "ύμνων" και του έρωτα έχει περάσει. "Μείνε γιατί σε χρειάζομαι".


08) SUBTERRANEAN HOMESICK BLUES
You don't need a weather man
To know which way the wind blows.

Μέσα σε 2,5 λεπτά προσπαθεί να σου προσφέρει όσα περισσότερα tips για την ζωή έχει. Χιουμοριστικά και χρήσιμα ανάμεικτα.


07) BALLAD OF A THIN MAN
There ought to be a law
Against you comin' around

O μορφωμένος και τυπικός κύριος Jones αντιμέτωπος με ερεθίσματα πέρα από όσα έχει διδαχτεί και μπορεί να κατανοήσει.


06) BOB DYLAN'S DREAM
We thought we could sit forever in fun
Our chances really was a million to one.

Τα χρόνια περνούν, οι φιλίες χάνονται, οι αναμνήσεις μένουν. Η αίσθηση αυτή δεν μεταφέρθηκε ποτέ καλύτερα σε τραγούδι.


05) DESOLATION ROW
When you asked me how I was doing
Was that some kind of joke?

Διαβάζεται σαν ένα εμνευσμένο παραμύθι με πρώτη ύλη το lsd αλλά με την τελευταία στροφή παίρνει μια άλλη διάσταση.


04) MASTERS OF WAR
Let me ask you one question
Is your money that good?

Από τα καλύτερα τραγούδια "κοινωνικής καταγγελίας" που έκανε στα 60s. Άμεσο, δυνατό και to the point.


03) DON'T THINK TWICE IT'S ALLRIGHT
We never did too much talking anyway
So don't think twice, it's all right.

"Δεν δουλεύει, μην το ζορίζουμε". Με ένα μείγμα αδιαφορίας και αυτοάμυνας αφήνει μια σχέση πίσω του. Η ζωή είναι μπροστά.


02) THE TIMES THEY ARE A-CHANGIN
Then you better start swimmin'
Or you'll sink like a stone

Έμεινε στις συνειδήσεις ώς επαναστατικό και ύμνος των κινημάτων των 60ς. Αν προσέξεις σου λέει κάτι πολύ απλό. Να έχεις ανοιχτά μάτια σε ό,τι συμβαίνει γύρω σου και να αποδέχεσαι ότι ακόμη και δεδομένα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Είναι φυσική εξέλιξη αλλά και ευκαιρία.


01) LIKE A ROLLING STONE
You never turned around to see the frowns on the jugglers and the clowns
When they all came down and did tricks for you

Μια κοπέλα καλής ανατροφής βρίσκεται εκτός του "περιβαλλοντός" της και βιώνει την σκληρή πλευρά της καθημερινότητας των μη προνομιούχων. Ο κυνικός Dylan δείχνει να το διασκεδάζει αλλά στο τέλος της προσφέρει μια συμβουλή. Όλη αυτή η εμπειρία μπορεί να είναι απελευθερωτική για την ίδια.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

THE DAY JOHN LENNON DIED.

30 χρόνια σήμερα από τον θάνατο του Lennon. Θα μου πείς τόσοι πέθαναν κατά καιρούς με ακόμη χειρότερο τρόπο (όχι ότι να σε πυροβολήσουν είναι light) και οι οποίοι πέρασαν μια ζωή με πολλά περισσότερα βάσανα από τον Lennon. Έχει κάποιο νόημα να ξεχωρίζουμε τους θανάτους των ανθρώπων; Εντάξει μωρέ, έτσι είναι όμως με τους καλλιτέχνες που αγαπάς, τους νιώθεις λίγο δίπλα σου λές και τους ήξερες και νιώθεις έστω και αναδρομικά κάποια απώλεια. Σε καμμία περίπτωση δεν μου αρέσουν οι υπερβολές και οι φανφάρες με τις οποίες αναμφίβολα θα πλημμυρίσει το ίντερνετ σήμερα, αλλά η μουσική του κατάφερε να με αγγίξει και τον εκτιμώ για το ότι με την δύναμη που απέκτησε προσπάθησε να αφήσει κάτι καλό πίσω του.

Οπότε ένα μίνι αφιέρωμα σήμερα σε δύο μέρη. Καταρχήν θα ασχοληθώ με αυτό που πάντα τον έβαζε σε μπελάδες, το μεγάλο του στόμα.
Κατά καιρούς ενοχλούσε πολλούς, για κάποιους προκαθόρισε και την τελική του μοίρα. Ανατρεπτικός, ευφυής και περίεργος, έλεγε πάντα την γνώμη του και είχε πάντα το ανοιχτό μυαλό να είναι πρόθυμος στην συνέχεια να την αναθεωρήσει. Τα αγαπημένα μου 12 quotes του Lennon.

"When I was 5 years old, my mother always told me that happiness was the key to life. When I went to school, they asked me what I wanted to be when I grew up. I wrote down ‘happy’. They told me I didn’t understand the assignment, and I told them they didn’t understand life."

"You have to be a bastard to make it, and that's a fact. And the Beatles are the biggest bastards on earth."

"Christianity will go. It will vanish and shrink. I needn't argue with that; I'm right and I will be proved right. We're more popular than Jesus now; I don't know which will go first - rock and roll or Christianity."

"My defences were so great. The cocky rock and roll hero who knows all the answers was actually a terrified guy who didn't know how to cry. Simple."

"We're trying to sell peace, like a product, you know, and sell it like people sell soap or soft drinks. If everyone demanded peace instead of another television set, then there'd be peace."

"Our society is run by insane people for insane objectives. I think we're being run by maniacs for maniacal ends and I think I'm liable to be put away as insane for expressing that. That's what's insane about it."

"Part of me suspects that I'm a loser, and the other part of me thinks I'm God Almighty."

"I believe in God, but not as one thing, not as an old man in the sky. I believe that what people call God is something in all of us. I believe that what Jesus and Mohammed and Buddha and all the rest said was right. It's just that the translations have gone wrong."

"Time you enjoy wasting, was not wasted."

"The thing the sixties did was to show us the possibilities and the responsibility that we all had. It wasn't the answer. It just gave us a glimpse of the possibility."

"You make your own dream. That's the Beatles' story, isn't it? That's Yoko's story. That's what I'm saying now. Produce your own dream. If you want to save Peru, go save Peru. It's quite possible to do anything, but not to put it on the leaders and the parking meters. Don't expect Jimmy Carter or Ronald Reagan or John Lennon or Yoko Ono or Bob Dylan or Jesus Christ to come and do it for you. You have to do it yourself."

"I don't intend to be a performing flea any more. I was the dreamweaver, but although I'll be around I don't intend to be running at 20,000 miles an hour trying to prove myself. I don't want to die at 40."

Και για κλείσιμο, επειδή άλλοι τα έχουν γράψει πολύ καλύτερα απ' ότι θα μπορούσα, ένα κλασσικό κομμάτι ροκ δημοσιογραφίας. Το κείμενο του Lester Bangs την επόμενη μέρα. Κατά πάσα πιθανότητα ο μόνος επικήδειος που θα γούσταρε ο Lennon...

Thinking the Unthinkable About John Lennon - Lester Bangs

You always wonder how you will react to these things, but I can't say I was all that surprised when NBC broke into "The Tonight Show" to say that John Lennon was dead. I always thought that he would be the first of the Beatles to die, because he was always the one who lived the most on the existential edge, whether by diving knees-first into left-wing adventurism or by just shutting up for five years when he decided he really didn't have anything much to say; but I had always figured it would be by his own hand. That he was merely the latest celebrity to be gunned down by a probable psychotic only underscores the banality surrounding his death.

Look: I don't think I'm insensitive or a curmudgeon. In 1965 John Lennon was one of the most important people in the world. It's just that today I feel deeply alienated from rock 'n' roll and what it has meant or could mean, alienated from my fellow men and women and their dreams or aspirations.

I don't know what is more pathetic, the people of my generation who refuse to let their 1960s adolescence die a natural death, or the younger ones who will snatch and gobble any shred, any scrap of a dream that someone declared over ten years ago. Perhaps the younger ones are sadder, because at least my peers may have some nostalgic memory of the long-cold embers they're kneeling to blow upon, whereas the kids who have to make do with things like the _Beatlemania_ show are being sold a bill of goods.

I can't mourn John Lennon. I didn't know the guy. But I do know that when all is said and done, that's all he was--a guy. The refusal of his fans to ever let him just be that was finally almost as lethal as his "assassin" (and please, let's have no more talk of this being a "political" killing, and don't call him a "rock 'n' roll martyr"). Did you watch the TV specials on Tuesday night? Did you see all those people standing in the street in front of the Dakota apartment where Lennon lived singing "Hey Jude"? What do you think the _real_--cynical, sneeringly sarcastic, witheringly witty and iconoclastic--John Lennon would have said about that?

John Lennon at his best despised cheap sentiment and had to learn the hard way that once you've made your mark on history those who can't will be so grateful they'll turn it into a cage for you. Those who choose to falsify their memories--to pine for a neverland 1960s that never really happened _that_ way in the first place--insult the retroactive Eden they enshrine.

So in this time of gut-curdling sanctimonies about ultimate icons, I hope you will bear with my own pontifications long enough to let me say that the Beatles were certainly far more than a group of four talented musicians who might even have been the best of their generation. The Beatles were most of all a moment. But their generation was not the only generation in history, and to keep turning the gutten lantern of those dreams this way and that in hopes the flame will somehow flicker up again in the eighties is as futile a pursuit as trying to turn Lennon's lyrics into poetry. It is for that moment--not for John Lennon the man---that you are mourning, if you are mourning. Ultimately you are mourning for yourself.

Remember that other guy, the old friend of theirs, who once said, "Don't follow leaders"? Well, he was right. But the very people who took those words and made them into banners were violating the slogan they carried. And their still doing it today. The Beatles did lead but they led with a wink. They may have been more popular than Jesus, but I don't think they wanted to be the world's religion. That would have cheapened and rendered tawdry what was special and wonderful about them. John Lennon didn't want that, or he wouldn't have retired for the last half of the seventies. What happened Monday night was only the most extreme extension of all the forces that led him to do so in the first place.

In some of this last interviews before he died, he said, "What I realized during the five years away was that when I said the dream is over, I had made the physical break from the Beatles, but mentally there is still this big thing on my back about what people expected of me." And: "We were the hip ones of the sixties. But the world is not like the sixties. The whole world has changed." And: "Produce your own dream. It's quite possible to do anything...the unknown is what it is. And to be frightened of it is what sends everybody scurrying around chasing dreams, illusions."

Good-bye, baby, and amen.

-Los Angeles _Times_, 11 December 1980

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

THE BEATLES VS THE STONES.

Λίγες σκέψεις πάνω στην ιστορική αυτή "διαμάχη".

Οι Beatles ήταν ήδη επιτυχημένοι όταν ξεκινούσαν οι Rolling Stones. Οι Stones δεν πάτησαν ακριβώς στα βήματά τους, καθώς από την αρχή είχαν το δικό τους ξεχωριστό rythm and blues στύλ, αλλά το μπάμ που έκαναν οι Beatles και η ανάγκη του κόσμου για νέα παρόμοια συγκροτήματα τους έκανε να αναδειχτούν και να βγούν στην επιφάνεια. Είδαν το άνοιγμα και μπήκαν στο παιχνίδι τόσο για τη μουσική, όσο και επειδή (σύμφωνα με δικές τους δηλώσεις) ζήλευαν όταν έβλεπαν όλα αυτά τα κορίτσια να γουστάρουν και να γυροφέρνουν τους Beatles και ήθελαν κι αυτοί κάτι αντίστοιχο (ναι, όσο απίθανο κι αν σου φαίνεται, υπήρξε εποχή που ο Mick Jagger περνούσε κι αυτός τις αγαμίες του).

Δεν υπήρχε καμμία πραγματική κόντρα. Οι Beatles είχαν πάει να δούν τους Stones live στο Λονδίνο και τους είχαν χαρίσει και το τραγούδι με το οποίο έκαναν μία από τις πρώτες τους επιτυχίες, το "I wanna be your man". Υπήρχε αλληλοσεβασμός και τα δύο συγκροτήματα είχαν φιλικές σχέσεις. Δεν ήταν και κολλητοί αλλά διατηρούσαν μια καλή επικοινωνία σε όλα τα 60s. Αν δεν με πιστεύεις ψάξε πως υποστήριζε ο ένας τον άλλον όταν η βρετανική κυβέρνηση τους κυνηγούσε για ναρκωτικά (τότε γράφτηκε το άλλο κοινό τους τραγούδι "We Love You"), δες την συμμετοχή του Lennon στο Rock and Roll Circus των Stones ή ακομα και τον Mick Jagger να κάνει τον hippie κομπάρσο στο βιντεοκλίπ του "All You Need Is Love".

Οι Beatles ήταν οπαδοί του Rock and Roll αλλά ταυτόχρονα είχαν και άλλα ακούσματα. Τους άρεσε η Motown, η κλασσική και πολλά διαφορετικά και ετερόκλητα είδη, ενώ συνέχεια προσπαθούσαν να διευρύνουν την μουσική τους παιδεία. Όταν έπαιζαν στο Αμβούργο το κοινό έκανε παραγγελίες και αναγκάζοταν να μαθαίνουν κομμάτια που δεν άνηκαν στο ρεπερτόριο τους. Είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά σε πολλές μουσικές κατευθύνσεις και ενσωμάτωναν γρήγορα κάθε καινούργιο ήχο που τους φαινόταν ότι έχει ενδιαφέρον. Ήταν λογική επιλογή γι αυτούς (και συνεπής με την γενική κατεύθυνση και τους στόχους τους σαν συγκρότημα) το 1966 να σταματήσουν τα live, και να κλειστούν στο studio για να αφοσιωθούν στους ηχητικούς πειραματισμούς τους.
Οι Stones είχαν τον Keith Richards και τον Brian Jones που ήταν φανατικοί συλλέκτες δίσκων blues και αυτό διαμόρφωσε την μουσική τους ταυτότητα. Στα πρώτα χρόνια έχουν σε κάποια σημεία κοντινό rock and roll ύφος με τους Beatles, αλλά απο τα τραγούδια που επέλεγαν να διασκευάσουν φαινόταν ξεκάθαρα η εμμονή τους με την Αμερικανική μουσική παράδοση. Στη συνέχεια της πορείας τους η καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία των Beatles τους έκανε να προσπαθήσουν κατά καιρούς να ακολουθήσουν τα χνάρια τους (το Between the Buttons έχει πολλά στοιχεία από Rubber Soul ενώ το Their Satanic Majesties Request είναι μια κακή ξεπατικωτούρα του Sgt. Pepper) αλλά ευτυχώς το 1968 βγήκαν από το τριπάκι του να ασχολούνται με το τί κάνει ο "αντίπαλος" και με το Beggars Banquet ξαναγυρνούν στις blues ρίζες τους. Έτσι αρχίζει το γνωστό σερί των Stones που κυκλοφορούν απανωτά τους 4 καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. Ενδιάμεσα σε αυτό το σερί, το 1970 έχουν διαλυθεί και επισήμως οι Beatles, οπότε δίκαια κερδίζουν τον τίτλο του καλύτερου συγκροτήματος του πλανήτη.

Και οι δύο είχαν πανέξυπνους και ικανούς managers (Brian Epstein/ Andew Oldham). Ο Εpstein συμμάζεψε την rock and roll εμφάνιση των Beatles με τα δερμάτινα και τα λιγδιασμένα μαλλιά (δες εδώ, εδώ και εδώ) και τους παρουσίασε με ομοιόμορφα κουστούμια (τα κουρέματα ήταν δικιά τους έμνευση). Πίστευε ότι με μια προσεγμένη εμφάνιση θα μετριαζόταν το γενικό controversy που προκαλούσε ένα rock συγκρότημα. Αντιθέτως ο Oldham πόνταρε στο controversy. Ενώ στην αρχή είχε επιβάλλει στους Stones παρόμοιο στύλ με τους Beatles (δες εδώ, εδώ και εδώ), στη συνέχεια ακολούθησε την πανέξυπνη τακτική να κάνει τους Stones να φαίνονται το αντίθετο των Beatles.
Η εικόνα των κακών και άγριων παιδιών ήταν όσο κόλπο μάρκετινγκ όσο και η καλή εικόνα των Beatles. Ίσα ίσα που οι Stones την διατήρησαν για παραπάνω ενώ οι Beatles κατόρθωσαν και ξέφυγαν σταδιακά από το επικοινωνιακό καλούπι τους στα χρόνια μετά την Beatlemania. Οι Stones δεν ήταν ποτέ στην πραγματικότητα αλήτες, προέρχονται από αστικές περιοχές του Λονδίνου και ήταν σίγουρα από πιο ευκατάστατες οικογένειες από τους Beatles που άνηκαν στην εργατική τάξη του Λίβερπουλ. Aπλά όταν γνώρισαν την επιτυχία, τους δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουν το άγριο lifestyle που είχαν πρότυπο από τους παλιούς μπλουζίστες (ναρκωτικά, γυναίκες, ποτά, συμφωνίες με το διάβολο κτλ) και το έκαναν.

Τόσο οι Beatles όσο και οι Stones αποτελούν τεράστιο κομμάτι της pop κουλτούρας εδώ και κάμποσες γενιές. Σχεδόν όλοι έχουν κάποιες αποσπασματικές εικόνες ακόμη και χωρίς να έχουν ασχοληθεί παραπάνω και αυτό διαμόρφωσε κάποια misconceptions που προκύπτουν κυρίως από ημιμάθεια πάνω στο θέμα. Καλό είναι αν σε αφορά η συγκεκριμένη μουσική να μην μένεις στα στερεότυπα της πλειοψηφίας που έχουν διαμορφωθεί και να το ψάξεις. Θεωρώ ότι για να έχεις γνώμη για το συσχετισμό των δύο συγκροτημάτων πρέπει να έχεις ακούσει τουλάχιστον Rubber Soul/Revolver/Sgt.Pepper/White Album/Abbey Road από Beatles και Beggar's Banquet/Let It Bleed/Sticky Fingers/Exile On Main Street από Rolling Stones.

Η δικιά μου γνώμη; Για μένα οι Beatles ήταν πάντα ανώτεροι μουσικά. Οι Stones μπορούν ίσως να τους κοντράρουν σε singles αλλά ποτέ δεν έφτιαξαν τόσο καλούς, ολοκληρωμένους δίσκους. Και τα δύο συγκροτήμα κερδίζουν ακόμη νέους θαυμαστές αλλά βρίσκω ότι η μουσική των Stones δεν ακούγεται τόσο γερασμένη επειδή απλά πατάει στο rock (που σαν είδος δεν εξελίχθηκε τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια) ενώ των Beatles έχει μια έμφυτη φρεσκάδα απόρροια των πρωτοποριακών τους ιδεών και εμνέυσεων τους στα 60s. Κόντρα στο στερεότυπο που επικρατεί, πιστεύω ότι οι Beatles εξέφραζαν ανέκαθεν το νέο, το μοντέρνο, το πρωτοπόρο. Προτεραιότητά τους ήταν να ανοίγουν δρόμους στην pop μουσική. Οι Stones αντίθετα είχαν την καρδιά τους βαθιά ριζωμένη στο παρελθόν. Σε όλη την καριέρα τους προσπαθούσαν να τελειοποιήσουν έναν συγκεκριμένο ήχο που τους γοήτευε και τους στοίχειωνε. H επιρροή των Blues πάνω τους φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις τους, από το τρόπο συμπεριφοράς που λέγαμε πρίν, μέχρι σήμερα που στα πρότυπα των μπλουζίστων του παρελθόντος συνεχίζουν να παίζουν μουσική μέχρι τα βαθειά γεράματα (βέβαια οι παλιοί μπλουζίστες το έκανα αυτό για να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν, ενώ το να κάνουν το ίδιο οι δισεκατομμυριούχοι Stones τους κάνει να φαίνονται λίγο γραφικοί).
Το attitude βέβαια είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ρόκ μουσική. Και σε αυτό κανείς δεν μπορεί να κοντράρει τους Stones. Φιλτράροντας κι εδώ στοιχεία από τη μυθολογία των blues φτιάξαν ένα καινούργιο, δικό τους στύλ και χαρακτήρα που πρόβαλλαν τόσο μέσα από τα τραγούδια τους όσο και μέσα από τη συμπεριφορά τους και τα live επηρρεάζοντας και "διδάσκοντας" αμέτρητα rock συγκροτήματα στην συνέχεια. Αν διαβάσεις σχόλια ανθρώπων της εποχής θα διαπιστώσεις ότι και οι Beatles έδιναν εξίσου δυναμικά live αλλά απ' όταν τα σταμάτησαν, οι Stones εξέλιξαν πολύ παραπάνω το show τους επί σκηνής. Όπως προανέφερα βέβαια όλο αυτό το γενικό image δεν ήταν τελείως ειλικρινές αλλά δεν μπορώ να μην το θαυμάσω ως προς την θεατρικότητα του όσο κι αν στην πραγματικότητα οι Stones δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι όσο έδειχναν. Οι ανατρεπτικές ιδέες του John Lennon παραδείγματος χάρη, ενοχλούσαν πολύ περισσότερο το σύστημα από οτιδήποτε έκαναν ποτέ οι Stones. Διοτί ναι, μπορεί το να σε βρίσκουν να τρώς σοκολάτα από τα γεννητικά όργανα της γκόμενας σου (Marian Faithfull) να προκαλεί και να σοκάρει την μέση αγγλίδα νοικοκυρά αλλά δεν αποτελεί άλλοθι για να πουλάς επανάσταση.

Κακά τα ψέμματα όμως, όσο κι αν μου αρέσει μερικές φορές να τους αντιμετωπίζω με λίγη ειρωνεία αυτούς και τους fans τους (το πείραγμα είναι το μόνο νόημα αυτής της "διαμάχης") οι Stones όντως λειτούργησαν ως rock αρχέτυπο και όποιος ασχολείται σοβαρά με το συγκεκριμένο είδος πρέπει να τους έχει εικόνισμα.
Αλλά θεωρώ ότι κάποιος που ασχολείται σοβαρά γενικότερα με την μουσική δεν μπορεί παρά να έχει σε υψηλότερη εκτίμηση τον δρόμο που άνοιξαν οι Beatles...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

GIGANTO BOOKS RANKED.

GIGANTO BOOKS (εδώ το site της εταιρείας).

Την δημιούργησε ο Τάσσος Παπαιωάννου (εδώ το site του ως one man show) το 2003. Απο τις πλέον αξιόλογες εκδοτικές προσπάθειες για ελληνικά κόμικς με πολύ μεράκι και γούστο στις επιλογές της και τις εκδόσεις της. Κλείνει 7 χρόνια, οπότε ευκαιρία για μία αναδρομή σε μορφή λίστας.

Ιδού τα 7 καλύτερα comics της Giganto λοιπόν!


7) ΤΟΥΡΤΑ
by Ηλίας Κυριαζής & Τάσσος Παπαϊωάννου

Μια ψυχαναλυτική κουβέντα των δύο σχεδιαστών σε μορφή κόμικς. Ο καθένας ζωγραφίζει τον εαυτό του και απαντάει στις ερωτήσεις του άλλου. Άγχη, ανησυχίες και χιούμορ. Μικρό, αυτοτελές γλυκό σνάκ.




6) COMMON COMICS
by Παναγιώτης Πανταζής

Έχει βγάλει 5 τεύχη και συνεχίζει. Ενδιαφέρουσα σειρά με εμφανή βελτίωση από τεύχος σε τεύχος. Κάθε νέα κυκλοφορία της είναι και καλύτερη από τις προηγούμενες. Τα τεύχη 3,4,5 παρουσιάζουν ένα ενιαίο storyline, high point της σειράς. Προς το παρόν...








05) ΓΕΝΝΗΤΡΙΑ: Victor Van Dread
by Βασίλης Λώλος

Το πρώτο αυτοτελές graphic novel της Giganto. Πολύ καλό και ατμοσφαιρικό αλλά ο Βασίλης Λώλος εξελίχθηκε στα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα το αμερικάνικο graphic novel του για την Oni, Last Call να είναι κλάσεις ανώτερο. Αλλά αν σε ενδιαφέρει να παρακολουθήσεις την πορεία του αρχίζεις εδώ.







04) POPULART
by Τάσσος Παπαϊωάννου

Το πρώτο τεύχος είναι ανθολογία από μικρές ιστορίες, σκιτσάκια και illustrations του δημιουργού. Το δεύτερο (σε παρόμοιο format με την "Τούρτα") είναι μια αυτοτελής ιστορία. Μου αρέσουν και τα δύο πάρα πολύ. Υπάρχει και ένα special μινι Artbook σε περιορισμένα αντίτυπα με τίτλο "Happy Birthday to me". Ελπίζω να συνεχιστεί όποτε κρίνει ο ίδιος.






03) SUBART COMICS
by Τάσσος Παπαϊωάννου, Ηλίας Κυριαζής, Κών Χρυσούλης, Βασίλης Μπίμπας, Βασίλης Λώλος, Ανδρεάς Παναγιωτόπουλος

Η ανθολογία που προηγουμένως είχε μορφή φανζίν και ουσιαστικά γέννησε τη Giganto. 3 τεύχη με μπόλικη δόση τρέλλας και αυτοσαρκασμού. Μοναδικό στύλ και σχεδόν ιστορικός τίτλος για τα ελληνικά δεδομένα. Είναι τυχερός όποιος έχει προμηθευτεί ή διαβάσει το limited edition 24ωρο κόμικ του Subart με το οποίο κατά κάποιο τρόπο αποχαιρέτησαν οι δημιουργοί το project.




02) BLAST COMICS
by Steve Pappas and too many artists to mention

Φόρος τιμής στα Marvel comics των 60s αλλά και στις ελληνικές εκδόσεις τους (αθάνατε Καμπανά!). Πάρα πολλοί σχεδιαστές δημιουργούν μέσα σε ένα τόμο ένα ολοκληρωμένο universe με διάφορους χαρακτήρες και ξεχωριστές ιστορίες αλλά καταφέρνουν να υπάρχει και η απαιτούμενη κλιμάκωση προς το τέλος. Σαν crossover μια εταιρείας που υπήρχε πάντα. Αν σου αρέσουν οι σουπερήρωες αγοράζεις με μάτια κλειστά. Στο project ήταν να συμπεριληφθούν και τα Giant-Size Fascists κόμικς του Κών Χρυσούλη τα οποία εκδόθηκαν ξεχωριστά λόγω άλλου κλίματος με την ανθολογία (δες εδώ, και εδώ). Έχουν πιο σατυρικό τόνο και αναφέρονται περισσότερο στην ελληνική νοοτροπία αλλά τα βρίσκω κι αυτά πάρα πολύ αξιόλογα.


01) KRAK KOMIKS
by Τάσος Μαραγκός

Ξεκάθαρα η καλύτερη ελληνική σειρά κόμικς τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο). Κάθε τεύχος περιλαμβάνει σε συνέχειες την κεντρική ιστορία "Hard Rock" (που κλείνει κάπως στο τεύχος 5) αλλά και κάποιες αυτοτελείς μικρές ιστορίες ή στριπάκια. Το "Hard Rock"είναι για τη ζωή του Μάρκου στη Σύρο ενώ διανύει την τελευταία χρονιά του Λυκείου και πρέπει να ετοιμαστεί για τις Πανελλήνιες. Καλοφτιαγμένοι και αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες, χιουμοριστικές καταστάσεις, ενδιαφέρουσα απεικόνιση της ελληνικής πραγματικότητας και μπόλικο teenage angst. Ο Μαραγκός διοχετεύει στα κόμικς του στοιχεία που προέρχονται απο τα underground περιοδικά κόμικς των 60's μέχρι το Weirdo και το Hate και δείχνει να έχει πολλά ακόμη να πεί σαν δημιουργός. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.